Stöner – Stoners Rule

Geschreven door op 07-07-2021 om 17:38.

De jaren ‘90 vormden een natuurlijke habitat voor tal van desertrock- en stonerrockbands, maar de ongekroonde keizer van de hele roedel was ongetwijfeld Kyuss. De band die de definitieve doorbraak betekende voor Josh Homme, Nick Oliveri, Brant Bjork en John Garcia. Het verhaal is genoeg bekend en hoef ik hier niet meer uit de doeken te doen. Korte, sterk versimpelde samenvatting: Josh Homme is een slimme zakenman en ging zijn uiteindelijk eigen weg.

Zowel Homme als de overige leden waren sindsdien actief in tal van bands en richtten regelmatig eigen initiatieven op waarvan Queens Of The Stone Age (Homme en Oliveri), Mondo Generator (Oliveri), Vista Chino (Garcia, Bjork, Oliveri), Hermano (Garcia) en uiteraard Kyuss Lives (Garcia, Oliveri, Bjork) het bekendst zijn. U merkt het al, vooral Garcia, Bjork en Oliveri kunnen het nog steeds goed met elkaar vinden. Waarom niet lekker samen nog eens een bandje oprichten moeten Brant Bjork en Nick Oliveri gedacht hebben. En omdat het niet de eerste keer was dat de heren samen de opnamestudio introkken bleek ook de inspiratie voor een nieuwe bandnaam ver te zoeken. Men koos voor het iets wat flauwe Stöner als naam. Je stonerrockband Stöner noemen is zoals je kat poes noemen of je goudvis blub. Maar dan met die metalumlaut om de naam wat meer cachet mee te geven. Pöes of Blüb maakt ook direct een stoerdere huisdierennnaam.

Hoe ze de band ook noemen.. I am in. Deze plaat wilde ik horen. Het resultaat mag er best zijn, al was het maar omdat het album volledig aan mijn verwachtingen voldoet. Dit is standaard desertrock. Niets minder, maar ook zeker niets meer. De muziek van deze plaat vertoont na een kort forensisch onderzoek trouwens alle sporen van Brant Bjork. Het rustig kabbelende ritme, de subtiele vervlechting tussen blues- en hardrock en vooral de typerende, bijna monotone manier van zingen waarvan Bjork zijn handelsmerk heeft gemaakt. Dit had evengoed zijn zoveelste soloalbum kunnen zijn want ook Ryan Gut vervoegde de band en de man is toch vooral bekend van Bjork’s vaste band.

Van de eerste Rad Stays Rad, over Nothin’ tot Tribe/Fly Girl.. de nummers haken naadloos in elkaar en geven allen dezelfde vibe af. Enkel Own Yer Blues vormt de wat vreemde eend in de bijt. De song is pure blues, maar dan met een eetlepel Bjork erover gestrooid. Lekkere vibe en mijn persoonlijke favoriet op het album. Brant Bjork op zijn best, met op de achtergrond een meekwelende Nick Oliveri. Meer moet het soms niet zijn. Tip: als dit album je bevalt moet je zeker eens live in the mojave desert vol 4 bekijken of beluisteren. De songs van dit album worden hier live gebracht.

Was het nodig om nog maar eens een nieuwe band op te richten? Nee, niet echt. Zonder de pandemie had deze misschien zelfs nooit het levenslicht gezien. Brant Bjork vulde de tijd door te jammen met zijn vrienden Oliveri en Gut en waarom deze muziek niet in de vorm van een album gieten? Dat hij gelijk heeft natuurlijk. Je voelt aan alles dat de heren muzikaal op dezelfde golflengte zitten en zich vooral goed amuseerden met deze nummers te maken. Als je deze zomer een barbecue geeft en de zon genadeloos je tuin omtovert in een broeierige woestijn, leg dan gerust eens deze plaat op. Lekker chillen. En je kan er niets mee misdoen.

Score:

78/100

Label:

Heavy Psych Sounds Records, 2021

Tracklisting:

1. Rad Stays Rad
2. The Older Kids
3. Own Yer Blues
4. Nothin’
5. Evel Never Dies
6. Stand Down
7. Tribe / Fly Girl

Line-up:

  • Brant Bjork – Gitaar en Zang
  • Nick Oliveri – Basgitaar en Zang
  • Ryan Gut – Drum

Links: