Headlines

Andrew Lee doucht met zijn gitaar. Hij ontbijt met zijn gitaar. Hij rijdt auto met zijn gitaar. Ja, hij slaapt zelfs met zijn gitaar waarschijnlijk. Die man heeft tijd teveel. Hij speelt in een heel legioen bands waar hij meestal de vocalen en gitaren verzorgt. Een van die projecten is Houkago Grind Time. De naam is een humoristische parodie op Houkago Tea Time, een mangaserie.Lees verder ›

2020 is een bitch! In tijden van ellende is het extra belangrijk om positieve verhalen uit de wereld te delen. A Vicious End is zo’n verhaal. Multi-instrumentalist Armando Diaz is het meesterbrein achter deze Amerikaanse metalcoreformatie. Als kind was hij al vroeg in de weer met gitaren en later speelde hij in diverse bands. Totdat Diaz "volwassen" werd: hij trouwde, kreeg een vaste baan en gaf het leven als muzikant op. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan!Lees verder ›

Geringschattend. Zo vertaalt google Disparaged. Als er nu iets is wat ik niet doe met deze band dan is het wel geringschatten. Ik was behoorlijk in de wolken met de eerste twee albums van deze Zwitsers, Overlust uit 2003 en Blood Source uit 2006, prima deathmetal met de nodige songwritingskills, die een mix van Nederlandse (Sinister, God Dethroned) als Amerikaanse (Cannibal Corpse, Malevolent Creation, Jungle Rot) vastlegde met een gespierde sound. Die kwamen uit via Twilight Vertrieb, dat al een tijdje overleden is. De twee daaropvolgende albums miste ik helaas - die snor ik later nog wel eens op - al is dit de uitgelezen kans om te kijken hoe deze band de laatste 14 jaar overbrugd heeft. Drummer Heinz Imhof is terug van weggeweest zie ik, die stopte in 2008 en keerde drie jaar geleden terug. Net als twee andere leden (Ralph en Tom) richtte hij de band mee op.Lees verder ›

De jongeman achter dit project groeide op in een gezellige Christelijke sekte zoals we die in Nederland wel meer kennen. Lekker op de heide samen demonen uitdrijven en geluiden maken die in je opkomen, om vervolgens te stellen dat de Heilige Geest je tong heeft overgenomen. De beste man was al dat gehuppel om een kruis beu, en besloot het heft in eigen handen te nemen. Until The Northern Light Takes Us is daarmee een kusje op de kont van de duivel.Lees verder ›

Veertien jaar na The Nightmarish Compositions is The Bishop Of Hexen nog maar eens terug, op een nieuw label (Dusktone) en met een nieuwe bassist. Keyboardspeler Dimrost is het enige originele lid dat is overgebleven en zanger Lord Koder neemt nu ook de drums voor zijn rekening. Die veertien jaar had de band duidelijk nodig om hun muziek te perfectioneren tot wat de geschiedenis zal ingaan als het magnum opus. Ik ben enorm onder de indruk van dit werk en zal dat dan ook moeilijk onder stoelen of banken kunnen steken. Waarvoor nu al mijn excuses.Lees verder ›

Heerlijk rauwe, lofi blackmetal uit het VK dat is waar The Suns Journey Through The Night voor staat. Goed doordachte bandnaam als je het mij vraagt, het is immers een reflectie van één van de zovele vragen die in je opkomen op een druilerige, vochtige herfstochtend eind november. Dit Crawling Nebula Of Dismal Light is de snelle opvolger van het debuut, Eternal Black Transmissions. The Godless Tyrant is, volgens de summiere info de ik bij deze release ontving, het enige bandlid. Voor bijkomende vocale prestaties kan deze brave man beroepen op de inbreng van RM van Revenant Marquis, Tom Hubbard van Crimson Throne en A/V van het eveneens Britse Abduction. Met andere woorden, een lekker zootje blackmetalongeregeld uit eigen streek.Lees verder ›

Hoe kan het toch allemaal lopen in de wereld. Stel je immers eens voor dat heel de aardbol voorzien zou zijn van ijs en bloed? Misschien nog niet zo slecht, alle kinkels en nitwits zouden zo van de aarde afglijden. Als je het mij vraagt, iets om over na te denken.Lees verder ›

Rusland: het land van de negen tijdzones, het land dat groter is dan de planeet Pluto en het land van deze melodische deathmetalband, Arcanum Sanctum. Dit jaar presenteren zij album nummer drie: Ad Astra.Lees verder ›

De jongste telg waarover ik jullie hier wil berichten kreeg bij de geboorte de naam Pothamus mee. Of de naam van de band een onderliggende betekenis heeft kan ik niet zeggen, maar het klinkt alvast als de naam van mythisch wezen van kolossale omvang. Kunnen we hiermee een eerste, voorzichtige verwachting scheppen dat het muzikaal dan ook als een dreigend monster zal klinken?Lees verder ›

Liefhebbers van wijdbeense poses en ouderwets gebeuk: haal je gescheurde jeansbroek en die vest met 80s patches uit de kast, want The Cult Of Destiny grossiert in stoere riffgedreven hardrock die je ondanks een modern geluid toch regelrecht terug naar de 70s en 80s katapulteert.Lees verder ›

Laten we meteen met de huis vallen. Deze nieuwe EP van het Finse Dö is een driedubbele portie mokerhard, overdonderend muzikaal vuurwerk. Rauwer dan een entrecote die net uit een buitenaards offerdier is gesneden en logger dan gortepap. In deze nieuwe tracks hebben de heren het kosmische doomthema helemaal omarmd.Lees verder ›

Armed Cloud. Een Nederlandse rock band uit Nijmegen. Geen metalband? Dan moet ik bij Wikipedia te rade gaan. Aldus sprak Wiki: Het initiatief voor de band kwam in 2011 van gitarist Wouter van der Veen en bassist Boris Suvee; het jaar erna kwam de formatie rond. Aan het begin van 2014 was er nog een wisseling van drummer (Noijen verving Brandts). De band is afkomstig uit Nijmegen. Inspiratie wordt gehaald uit de muziek van bands als Dream Theater, Queensrÿche, Rainbow, Iron Maiden en Sonata Arctica. Nou, best wel wat metal dus. Het is dan ook wel degelijk een metalband.Lees verder ›

Er is geen tijd voor een rustige opbouw. De heren van Décembre Noir klappen er op het vierde album The Renaissance Of Hope meteen vol in met zwaar en dik aangezet gitaarwerk. De buldergrunt van Lars drukt al gelijk een stempel bovenop het instrumentale fundament. Af en toe neemt de band wat gas terug om de dynamiek haar werk te laten doen. Er is dan ook ruimte voor een bedachtzame en meevoelende onderlaag. Uitgekiende gitaarcapriolen die statig maar enigszins bescheiden aanvoelen. Totdat je weer weggerukt wordt door de grunt van Lars die er ook nog eens een wanhopige schreeuw eruit kan persen.Lees verder ›

Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik het debuut van Warpath (When War Begins… Truth Disappears) in handen kreeg. Het was 1992 en de cd zat tussen de allereerste zending cd’s die ik als promo kreeg voor mijn radioprogramma. Ik was onder de indruk van de pakkende thrashriffs en ook van de manier waarop zanger Dirk Weiss melodie probeerde te leggen in een grunt. Het album vindt nog regelmatig de weg naar mijn cd-speler.Lees verder ›

In de wereld van de zware metalen wagen niet heel veel bands zich aan volledige instrumentale albums, maar ze bestaan. Animals As Leaders en Apocalyptica zijn wellicht de bekendste maar, Russian Circles en Pelican genieten ook de nodige successen. In Canada is de groep Intervals in 2011 opgericht en hoewel het in eerste instantie de bedoeling was om een vocale band op te zetten, lukte het bandleider Aaron Marshall niet om de juiste mensen bij elkaar te krijgen en lange tijd werd er alleen instrumentaal gespeeld.Lees verder ›