Headlines

Baxaxaxa, één van de Duitse blackmetalcultbands, zag het levenslicht al in 1992 middels een demo Hellfire. Toen werd het stil rond de band mede ook gezien het feit dat de leden zich wisten te verspreiden en deel gingen uitmaken van andere bands zoals bijvoorbeeld Ungod. Ergens in 2017 vond de heer Condemptor in Traumatic een nieuwe wapenbroeder en werd prompt de band weer boven het doopvont gehouden met dientengevolge een zwik aan releases waaronder de EP Devoted To Him en twee volwaardige langspelers met name Catacomb Cult (2021) en De Vermiis Mysteriis (2023) beiden uitgebracht door het intussen ter zielen gegane Finse The Sinister Flame.Lees verder ›

Ik heb nooit een beugel hoeven dragen en van de tandarts ben ik zoals velen ook geen groot fan. Dat laat mij niet onverlet de nieuwe Nederlandse band Braces eens aan de tand te voelen. Ik heb oprecht geen idee wat ik moet verwachten en wie of wat deze band allemaal qua historie met zich meebrengt. Gelukkig zijn er de sociale mediakanalen voor de eerste indrukken. 700+ Volgers op Instagram zie ik. Dat stelt mij al een beetje tevreden, gevoelig als ik ben voor de beginnende jongehondenbands! Verder kan ik weinig informatie vinden en het intropraatje over Ugly World stokt dan ook bij deze.Lees verder ›

Alpha Wolf komt uit Australië en is een metalcoregezelschap dat op zijn derde langspeler Half Living Things zelfs de hulp krijgt van niemand minder dan Ice-T, toch bijzonder. Deze band timmert al geruime tijd aan de weg naar succes en doet dit met heel wat muziek, toers met grote bands en ik weet niet wat nog allemaal. Collega Maarten stelde zichzelf de vraag bij a quiet place to die, of deze band na het kussen van wat kikkers eindelijk zijn prins zou vinden. Het was mijn collega dus niet helemaal duidelijk in welk hokje de band thuishoorde. Het antwoord van bovenstaande volgt wel op deze wat eigenaardige vraag, gewoon nog eventjes geduld.Lees verder ›

Een tweetal Duitse bands die de handen ineen slaan om zo samen een split aan de man te brengen. Zowel Urza als Calliophis begeven zich op muzikaal gebied in het deathdoomgenre. Urza weet hier dan aan zijn death ook nog wat funeral toe te voegen. Calliophis is wellicht de meest traditionele van dit tweetal bands, al zegt dit in essentie helemaal niets over de kwaliteit of inhoud van het gebodene.Lees verder ›

CHVE is het soloproject van Colin H. Van Eeckhout, de frontman van Amenra. Toch ligt dit project mijlenver verwijderd van de muziek van onze tweevoudige jaarlijstwinnaar, waarmee ik nergens een uitspraak doe over de kwaliteit hiervan. Van Eeckhout mikt al enkele releases op het brengen van donkere, rituele neofolk en drones. Kalvarie past perfect in het rijtje van de drie voorgangers. Dit keer ontdekte ook Relapse Records de meerwaarde van dit project.Lees verder ›

Zwaar, lomp, bruut en levensgevaarlijk. Vier dingen die een nijlpaard en een landbouwwerktuig met elkaar gemeen hebben. Beiden zitten ook vaak onder de modder, maar dat daargelaten. Laten we echter niet in herhaling vallen, zie daarvoor de recensie over het uitstekende vorige album Meridian. Met Stasis brengt het Vlaamse Hippotraktor wederom een sonische representatie van de onrust der menselijke natuur. Dat lijkt me inleiding genoeg.Lees verder ›

De powermetalband met de meest roerige geschiedenis is terug! Challenge The Wind mag het nieuwe album heten. Ooit een pionier in het genre, vandaag de dag maakt Rhapsody of Fire een toegankelijke soort powermetal. Mijn collega Bart noemde het zelfs gezapig. Zelf zie ik Rhapsody of Fire als een andere band dan Rhapsody. Een band die geïnspireerd is op Rhapsody. Dat is niet vrijwillig, maar een poging tot coping. Ik heb een hele bijbel geschreven als review dus hou je vast.Lees verder ›

Nog niet eens zo lang geleden raakte ik volledig overspoeld door de melodische black metal van de nog jonge Franse vijfmaster Houle. Aan het roer staat de indrukwekkende vocaliste Adsagsona. De band graaft diep in de geschiedenis, over gebeurtenissen rond het water, de zee en werkte daar een heel concept rond uit, iets wat hij nu opnieuw doet. De zelfgetitelde EP maakte al een overweldigende indruk.Lees verder ›

Hoewel de Portugese oudgedienden van Moonspell al jaren een gevestigde waarde zijn in de metalwereld in het algemeen en de gothicmetalscene in het bijzonder, is het feit dat deze veelzijdige Iberische pioniers begonnen zijn als extreme blackmetalband misschien iets minder gekend. Dé grote doorbraak kwam er uiteraard in 1995 met het iconische Wolfheart, maar tussen 1993 en 1995 maakte Moonspell een heel ander soort muziek: zwoele, zuiderse, folk-getinte black metal.Lees verder ›

In 2018 verscheen het overweldigende debuut The Ones Who Came Back van het Belgische Storm Upon The Masses. De plaat werd toen hartstochtelijk beschreven door collega Kris. De gehele scene reageerde over het algemeen even positief en dus kun je spreken over een geslaagd debuut. Ik denk dat de mannen zich vervolgens het succes wellustig hebben doen smaken en zich volledig te buiten moeten zijn gegaan aan drugs, vrouwen en feesten want het heeft maar liefst zes jaar geduurd eer we de opvolger Crusher Of Souls mogen aanschouwen.Lees verder ›

Kennelijk zijn er verschillende gradaties in martelen en is Severe Torture daar één van. Maar het is natuurlijk vooral de bandnaam van een stel geharde veteranen in de brutal deathmetaloorlog die nu eenmaal gestreden moet worden. De band uit Boxtel (fijne beginrijm!) werd al in 1997 opgericht en heeft, naar wij weten, nooit de hellebaard erbij neer gegooid. Wel werd het na een reeks van vijf albums - die in 2001 begon met het verbijsterende Feasting On Blood en in 2010 eindigde met het ook niet misse Slaughtered - lange tijd stil.Lees verder ›

In eerste instantie vroeg ik mij af hoe je in godsnaam op een bandnaam als Swelling Repulsion komt voor je progressieve deathmetalband. Transcending Obscurity Records is echter een label dat bekend staat om het feit dat hij de ietwat vreemdsoortige bands in het hardere of/en obscuurdere genre oppikt. Dit Swelling Repulsion past naadloos binnen deze definitie.Lees verder ›

Hier hebben we de tweede volwaardige LP van het Amerikaanse Tombstoner, genaamd Rot Stink Rip. Wederom uitgebracht door het prima label Redefining Darkness Records. Het debuut Victims Of Vile Torture is al eerder door collega Maarten O. besproken en stamt uit 2021. Tombstoner is een band dat bestaat uit twee setjes broers. Bijzonder feitje, ik denk niet dat er veel bands zijn met een soortgelijke samenstelling.Lees verder ›

Solus Grief is het geesteskind van de heer Peregrinus en Altertum dit van Lord Ggatzshriiegk. Beide bands en dus ook beide heren komen uit Noorwegen. Nu nog niet eens zo lang geleden maakten de heren ook een splitalbum met elkaar maar dan met hun andere éénmansbands of -projecten Unholy Craft en Vorgfang. In deze context vind ik het toch rare snuiters. Nochtans, de muziek van deze heren is black metal in zijn puurste vorm, iets wat de platenbaas van Purity Through Fire Records ook al lang doorheeft. Hij brengt immers bijna alles wat ontstaat uit de geesten van deze heren prompt op plaat uit. Maar is alles wat blinkt ook goud? Dat vraag ik me dan weer af.Lees verder ›

Bij een bandnaam als Wormwood moet ik al snel aan het gelijknamige album van het Zweedse Marduk denken. U toch ook zeker? Deze landgenoten maken ook black metal, maar tappen uit een ander vaatje dan het bikkelharde Marduk. Dit is het type black waarbij lang uitgesponnen melodie centraal staat. Eerder schreef collega redacteur Bart een positieve recensie over debuutplaat Ghostlands: Wounds from a Bleeding Earth uit 2017. Hij noemde het werk van de band een sterke mix tussen ontroerende Finse melodoomdeath en Noorse meloblack en dat zorgt bij mij voor gespitste oren.Lees verder ›