Psychedelische avond met Kadavar in de Oosterpoort

Wil je de hele avond op de bank zitten om verkiezingsuitslagen binnen te zien druppelen, of ga je op de woensdagavond naar de Oosterpoort in Groningen om je hoofd leeg te maken met psychedelische muziek? Wie voor dat laatste koos, kon terecht bij Kadavar die in het voorprogramma Slomosa en ORB mee had. Dat is geen moeilijke beslissing voor Ruben die voor Zware Metalen verslag uitbracht van deze avond. Fotograaf Bram Geurts zag deze bands de dag erna in Nijmegen en stelde zijn foto’s beschikbaar.

Een half uur voor aanvang is het nog een uitgestorven bedoening in de kleine zaal van de Oosterpoort. Het lijkt erop dat Groningen eerst nog een stemhokje opzoekt voordat ze zich onttrekt aan het feest der democratie. Maar waar de één geduldig wacht op een exitpoll, kunnen de Australiërs van ORB niet wachten om te beginnen. Een kwartier eerder dan vermeld op het schema wandelen de drie heren het podium op waar op dat moment nog geen tien man voor staan. Een podium dat eruit ziet als een repetitieruimte; het ligt bezaaid met bedekte drumstellen, gitaren en versterkers. De drie bands vanavond hebben elk hun eigen uitrusting mee en in dit chaotische geheel mag de psychedelische rockband hun kunstje vertonen.

Hun openingsnummer is het bijna negen minuten durende O.R.B. wat moet staan voor ‘Organic Rock Band‘. Organisch is wel een passende noemer voor deze muziek. Het doet bijna denken aan jazz in het gebrek aan samenhang wat in de nummers zit. Maar jazz kan ook best meeslepend zijn, en het drietal weet de aandacht van het publiek erbij te houden. Drummer Jamie Harmer vindt het dan wel nodig om scheetgeluiden te maken in zijn microfoon, want we mogen het ook weer niet té serieus nemen kennelijk.

Tegen de aangegeven starttijd van acht uur komt er dan toch publiek binnen en die kunnen nog het nummer Migration meekrijgen voordat ze een cover spelen van psychedelische cultband July en hun set met nog meer scheetgeluiden afrondden.

Waar de eerste band kalm begon, weet Slomosa wat energie in de avond te brengen. De Noren hebben dit jaar op Into the Grave al bewezen dat stoner metal niet traag hoeft te zijn en dat doen ze hier weer. Stevige baslijnen van bassiste Marie Moe maken duidelijk dat het geen dromerige avond wordt hier in Groningen. Op de eerste rij zien we zelfs een paar fans voorzichtig headbangen.

Zelf weet de band zich Leeuwarden ook nog te herinneren, want daar zijn ze vaker geweest. Frontman Benjamin Berdous probeert het vuur in het publiek wat op te stoken door te zeggen dat ze in de Friese hoofdstad altijd een moshpit zien. Friesland boven Groningen zetten staat vrijwel altijd garant voor een fanatiek tegengeluid, maar ik denk dat Friesland deze ronde toch echt heeft gewonnen. Vanavond zien we hier geen pit, ondanks de goede inzet van de band.

Even lijkt het alsof politiek toch nog een rol gaat spelen in de kleine zaal als de band Battling Guns aankondigt voor Palestina, maar een hartstochtelijk betoog blijft uit. Het nummer moet voor zichzelf spreken. Voor There is Nothing New Under the Sun wil Groningen misschien niet moshen, maar we zijn niet te beroerd om mee te klappen. Krijgt de band toch nog het publiek mee. Na Horses zijn ze precies om negen uur klaar. Kan het publiek ook de exitpoll op hun telefoon checken, of niet en een tijdje langer in apolitieke waan blijven.

In studentenbolwerk Groningen zal de electorale uitslag wel goed bevallen zijn, de sfeer is er in ieder geval niet minder om als Kadavar zijn plek inneemt op het inmiddels opgeruimde podium.

De Duitsers zijn aardig op dreef, want naast hun achtste plaat I Just Want To Be A Sound die in april uitkwam brengen ze 7 november alweer de negende langspeler uit. Hoewel deze tour in het teken staat van nummer acht, wordt er ook al reclame gemaakt voor nummer negen. Ze brengen het zelfgetitelde debuutalbum uit 2012 niet opnieuw uit, maar K.a.d.a.v.a.r. is vanavond al wel aan te schaffen. Het acroniem staat voor ‘Kids Abandoning Destiny Among Vanity and Ruin‘ en het eerste nummer Lies opent vanavond de set. Het volume lijkt wat omhoog te zijn geschroefd en dat vindt niemand erg, want deze mannen maken energieke muziek. Iets wat goed terug te zien is in drummer Christoph Bartelt die met grootse bewegingen en een nog grotere lach op zijn gezicht het slaginstrument bedient.

Wie zich ook in de kijker speelt, is bassist Simon Bouteloup die met laag uitgesneden shirt en opvallende hoed in het midden van het podium is opgesteld. Hij zegt geen woord, want bandleider Christoph Lindemann blijft aan de linkerkant bij zijn microfoon staan. De zwaaiende heupen van Bouteloup eisen hier de aandacht op.

Titelsong I Just Want To Be A Sound is een opvallende afwijking tussen alle andere nummers met een duidelijke softrocksfeer die de zweverige tonen waar de band mee geassocieerd wordt meer naar voren brengt. De rest van de avond zit vol stevigere nummers. Total Annihilation van de aankomende plaat gaat zelfs zoveel harder dat er toch nog een moshpitje ontstaat voor het podium. Dat zet zich door in het daaropvolgende Doomsday Machine en zo gaat het aan het eind van de avond nog even helemaal los in Groningen. Het is dus niet voor niks dat de band bijna een vaste waarde is op alle Europese zomerfestivals.

Dit was veel beter vermaak dan Rob Trip en Frits Wester op tv konden brengen. Een feest van psychedelica is in dit geval beter dan een feest van de democratie. Ik voelde in ieder geval een stuk meer saamhorigheid in deze kleine zaal dan in ons versplinterde politieke landschap. Jong en oud, student en stadjer, het kan allemaal tot elkaar komen. Dat heeft vanavond wel weer bewezen.