Headlines

Een paar weken terug konden jullie op Zware Metalen al een interview met zanger Joseph en gitarist Jake van Witherfall lezen over hun toen aankomende album en aanverwante zaken. En nu de plaat er is, is het tijd om er wat dieper op in te gaan. Voorganger Curse Of Autumn was boos en technisch zeer sterk. Toch moet ik vaststellen dat ik het rode album, uit 2021 alweer, minder vaak heb gedraaid dan hij verdiende. Reden is dat de songs zich voor mij meer met het verstand (oh, wat een knap drumwerk) en minder met het gevoel lieten beluisteren. Die moeilijkheden heb ik met het nieuwe, paarse album Sounds Of The Forgotten helemaal niet. Joseph vertelde in het interview al dat paars een koninklijke kleur is, dus daar zal het vast aan liggen. Grapje natuurlijk.Lees verder ›

Hij bleef lang liggen, deze nieuwe plaat van het Noorse duo Darkthrone. Ook bij mij, als Darkthrone-fan van het eerste uur, leefde het idee om stilletjes te negeren dat die nieuwe plaat er was. Je zou voor minder, met de laatste draken aan albums, al waren mijn collega's milder voor voorganger Astral Fortress. It Beckons Us All betekent zoveel als 'het lokt ons allen mee' en er was een tijd dat dit op de lijven van Fenriz en Nocturno Culto geschreven stond. De heren herdefinieerden Darkthrone heel wat keren doorheen de afgelopen 35 jaar en het is duidelijk dat het met twintig albums aan materiaal niet volstond.Lees verder ›

Epische doom, zo lees ik in de bijgesloten omschrijving van het bij mij nog onbekende My Silent Wake. Tel daar gerust nog wat death- en gothicinvloeden bij op. Dit twaalfde (!) album binnen de discografie met de titel Lost In Memories, Lost In Grief is niet het eerste werk dat ter recensie op Zware Metalen verschijnt. Zo werden in het verleden A Garland of Tears, IV Et Lux Perpetua, Damnatio Memoriae, There Was Death en Damnum Per Saeculorum van een recensie voorzien. Met een titel als Lost In Memories, Lost In Grief verwacht ik natuurlijk op doomgebied niets meer en niets minder dan een hoop wonderschone ellende.Lees verder ›

Krater bestaat sinds 2003 en brengt met Phrenesis, een conceptalbum over de gekke en duistere kanten van de menselijke geest, plaat nummer vijf aan de man. Goh, het kan niet zo moeilijk zijn om te schrijven over de gekke en duistere kanten toch? Je moet alleen goed definiëren waar je het over gaat hebben. Want er valt veel te schrijven over deze thematiek als je het mij vraagt. Gaat het bijvoorbeeld over de beslissingen die bepaalde krijgsheren aanzetten tot massamoord, uitroeiing of dergelijke? Of schrijf je meer vanuit een persoonlijk perspectief en haal je je eigen ervaringen aan? Lees verder ›

Het Zweedse kwartet The Quill leerde ik pas drie jaar geleden kennen dankzij Zware Metalen, ook al gaat zijn geschiedenis een jaar of dertig terug. Een bijzonder aangename kennismaking was het trouwens. Een meer dan gesmaakte mengeling van 70's-invloeden, Black Sabbath getinte riffs, flarden stoner, goede melodielijnen en sterke zang. Nu is The Quill in ongewijzigde bezetting terug met Wheel Of Illusion, een nieuw album met negen nummers.Lees verder ›

Als sinds de jaren ’80 staat de Nederlandse formatie Ear Danger op de planken. Dat is lang, maar een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken, zegt men wel eens. Ook voor Ear Danger gaat dit gezegde op. Op Minotaur horen we namelijk een verse dosis oude-school heavy metal als we van de band gewend zijn.Lees verder ›

Bythos komt uit Finland en maakte op mij persoonlijk zo'n vier jaar geleden met The Womb Of Zero een onuitwisbare indruk. Dit Finse trio, bestaande uit leden van Horna, Behexen, Chamber Of Unlight, Ajatarra en het nieuwe Night Shall Drape Us, leverde via Terratur Possessions een blackmetalplaat af die voor mij kan worden aangezien als de Finse tegenhanger van het Zweedse Dissection. Het album leunde vooral aan tegen de muziek van dit cultgezelschap ten tijde van Reinkaos.Lees verder ›

Terra Inferna is het vierde album van de Aussies van de melodeathband Flaming Wrekage. Het is tevens de eerste passage bij Zware Metalen. De band klinkt een beetje zoals de naam doet vermoeden, melodische death maar wel met een thrashy, soms catchy randje. De vocalen sluiten dan ook eerder aan bij thrash, dan bij pure death of een lager afgestemde putgrunt. Bovendien blijft het gevoel voor melodie over de gehele plaat wel intact en vrij prominent aanwezig.Lees verder ›

Ah, een nieuwe EvilDead in de Zware Lijst! Leuke band die op het keerpunt van de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw in de schaduw van de grotere meneren (u kent ze wel) twee meer dan aardige thrashalbums uitbracht. Het felle debuut Annihilation Of Civilization uit 1989 beviel nog het best, daar opvolger The Underworld ietwat leed aan het “moeilijketweedealbumsyndroom”. Beide platen vielen trouwens ontzettend op in de bakken van de platenzaken omdat ze gestoken waren in een fraaie, naargeestige Ed Repka-cover met daarop prominent een doodogige zakenman.Lees verder ›

Het Amerikaanse Vein debuteerde in 2013 met een EP, ...Into The Vein. Als ik goed ben geïnformeerd kwam het eerste volledig album, Blood Oaths, eind 2022 op vinyl uit. Een jaar later werd dit album door Godz Of War op CD uitgebracht en het duurde vervolgens ruim een half jaar voordat Blood Oaths de burelen van Zware Metalen bereikte. Achter Vein zit een man die opereert onder de naam Death Fiend (ook actief in onder andere Blessed Offal, Cruentation en Witch Tomb). Ik verwacht niet dat deze namen direct een belletje doen rinkelen omdat dit allemaal bands zijn die in de underground opereren, compleet met dito productie.Lees verder ›

S. Korpituli, bandbrein achter dit Korpituli, die we ook kennen voor zijn werk in Iku-Turso en heel wat andere bands, heeft een medestrijder gevonden om plaat nummer drie, Pohjola te maken: S. Redeemer. Waar de vorige twee platen nog in het Engels werden aangeleverd, doen de beide heren dat nu bewust niet en brengen ze alles terug naar het Fins. Heel duidelijk wordt gesteld dat ze de atmosferische black metal die deze band zo eigen maakt vrijelijk te hebben aangevuld met pagan en folk karakteristieken. Ze willen alzo dus dichter komen tot hun eigen cultuur-historische achtergrond.Lees verder ›

Kenners en liefhebbers van de Mexicaanse blackdeathband Hacavitz weten dat ik niet voor niets een kreet sloeg toen ik het nieuwste album Muerte in onze Zware Lijst ter recensie zag. Zo snel als mogelijk vroeg ik de promo aan, om zo te voorkomen dat ik achter het net zou vissen. Mijn eerste kennismaking met deze band was er nou niet eens één via het geijkte plaatwerk. Wellicht verwonderlijk, want in het ruim twintigjarige bestaan van deze viezige horde, is Muerte het zesde album binnen de discografie, tezamen met een hele zooi splits en een paar EP's. Maar neen, mijn eerste kennismaking was direct een live-optreden.Lees verder ›

Een zelfgetiteld debuutalbum van de melodische deathmetalband The Incantus, afkomstig uit Melbourne, Australië. Het kan nog allerlei kanten op wanneer het om melodische death gaat, dat weet ik als geen ander. Zit er een zweem van progressiviteit of thrash in verweven zoals bij de landgenoten van Flaming Wreckage, of is het hier meer rechttoe-rechtaan?  Ondanks het feit dat er zeker wel overeenkomsten zijn met die andere melodeathband, is The Incantus qua geluid wat grover van korrel, met veel nadruk op geweld en hints richting black metal. Verwacht wel een Zweeds geluid, vooral op het gebied van impact, agressiviteit. Echter zonder de echte zware kettingzaagriffs. Deze band blijft dan ook overeenkomstig aan het genre melodisch van aard. De Amon Amarth-vergelijking vanuit de promo komt dan ook best in de buurt.Lees verder ›

Wat ik zoal draai de laatste weken? Leuk dat je het vraagt. Ik ben de hele discografie van Bay Area-thrashers Exodus aan het uitpluizen. De reden? De promo van het nieuwe (oude) livealbum die ik van Nuclear Blast Records mocht ontvangen. Die laat een optreden horen dat zo fijn is dat mijn enthousiasme voor de band, hoewel nooit echt weggeweest, weer ouderwets grote hoogten bereikt.Lees verder ›

Whoredom Rife moeten we niet meer inleiden, toch? De Noorse blackmetalband rond K.R. en V. is actief sinds 2014 maar de beide heren resideren al veel langer in de underground. Den Vrede Makt is de opvolger van Winds Of Wrath uit 2021 en ook nu weer is het Terratur Possessions die de plaat uitbrengt en via Ván Records wordt het wat bredere distributiesop verkozen. Recentelijk kregen we nog ander werk te horen van een band waarin K.R. de vocalen voor zijn rekening nam met name Parfaxitas. Zeker het beluisteren waard.Lees verder ›

In 2017 wist Cloven Hoof mij aangenaam te verrassen met het album Who Mourns For The Morning Star. De band van bassist Lee Payne, die als enige originele lid nog over is van de NWOBHM-band van weleer en hier fungeert als een ware Steve Harris, leverde met zijn nieuwe line-up een dusdanig sterk meesterwerk af dat moeilijk te overtreffen zou moeten zijn. Opvolger Age Of Steel toonde dezelfde bravoure als zijn voorganger en hoewel deze niet direct dat niveau haalde was dit nog steeds een perfect album voor in de kast van elke liefhebber van traditionele heavy metal en power metal in het straatje van Iced Earth.Lees verder ›