Headlines

Als Dimmu Borgir biker metal kan maken, dan kan Grave Digger dat ook. De Duitse bazen Chris Boltendahl en Axel Ritt besloten Hellryder op te richten om die droom waar te maken. Het was de coronacrisis die het laatste zetje gaf. De heren hadden toch niets beters te doen omdat vrijwel alle optredens werden geannuleerd. Sinds september 2020 begonnen de mannen daarom met muziek schrijven. Hellryder ligt muzikaal in het verlengde van bands als Motörhead en Chrome Division.Lees verder ›

Celtic Hills is een band uit Italië. Zanger/gitarist Jonathan Vanderbilt is een Canadees, maar hij woont in Italië. Dan weet u het even. Mystai Keltoi is het tweede album van deze drie mannen. Het doel is om een soort mix tussen thrash/speed en power metal te maken. De onderstaande clip laat zien dat de mannen niet de beste filmsterren zijn, maar de muziek mag er zijn.Lees verder ›

Grunt, één van mijn favoriete goregrind bands, is terug. De Portugezen hebben hun derde album uit en maken mij daarmee erg blij. De band met onder andere Zé Pedro (Holocausto Canibal, tevens drijvende kracht achter heel veel Portugese undergroundactiviteiten), bracht in 2015 het album Codex Bizarre uit en die landde in mijn eindlijst.Lees verder ›

Het Duitse gezelschap Thron is nog niet eerder gerecenseerd op Zware Metalen. Sinds 2015 is hij actief, waarbij er in 2017 het eerste wapenfeit werd gelanceerd, eenvoudigweg Thron genaamd. Ongeacht of dit wel of geen kwalitatief sterk werk was, heeft het derde volwaardige album Pilgrim zoveel te bieden dat ik dit niet onbesproken wil laten.Lees verder ›

Negen obscure minuten worden in de vorm van een EP gepresenteerd door de Hongaren van Vorkuta.  In den beginne waait er een gure wind door de bomen waarbij het keyboard een magische duit in het zakje doet. Onheilspellend werkt Vorkuta naar een opbouw tot een climax.Lees verder ›

Oplettende knapen en knapinnen zullen nu vast bij zichzelf denken: wéér eentje? Op die vraag kunnen wij vandaag bevestigend antwoorden. Want na deel een, deel twee, deel drie, deel vier (helaas zonder begeleidend schrijven van ons) en deel vijf, slaat Heavy Psych Sounds Records 661 delen over, om zo bij Doom Sessions Vol. 666 te belanden. Het nummer van het beest. En als er íemand veel van het beest houdt, dan is het wel een heks. Vandaar een editie die volledig in heksenthema staat.Lees verder ›

Met een groepsnaam als In Asymmetry weet je natuurlijk waar je aan begint. Ashes Of Dead Worlds is gemaakt om liefhebbers van die twee 'zware' Eurovisiesongfestivalbands een meteorietgrote, met spietsen bezette niersteen te laten uitplassen. Zelfs bij Comatose, waar ze toch wel wat gewend zijn, omschrijven ze het debuut van de drummer van Deeds Of Flesh en de ex-zanger van The Faceless als een “sonisch labyrint van verbijsterende complexiteit.” Lees verder ›

Soms laat je je eens verleiden. Omdat er een knappe persoon in het spel is, omdat de omschrijving van de promo zeer aanlokkelijk klinkt of omdat je gewoon zin hebt om nog eens dat ene trauma te herbeleven en deze keer eindelijk als winnaar uit de situatie te komen. In dit geval was het het tweede. "Thrash Industrial Noise Metal", doe mij maar! Dat Cold Thirst het tweede album van het Italiaanse eenmansgegeven Meursault Omega was kon me weinig schelen. Hier met die plaat.Lees verder ›

Een wonderlijk album, deze nieuwe van Everson Poe. Ondanks de zeer uitgebreide discografie (Grief is immers het zestiende album van de Amerikaanse Mae Shults), had ik nog nooit van haar band gehoord. Na een korte exploratie werd mijn aandacht getrokken, mede door het gegeven dat Grief een conceptalbum betreft. Het is een concept dat zich voornamelijk leent voor de betere psychopathische horrorfilms, handelend over een man van god die de ongelovige medemens uit de weg moet ruimen. In eerste instantie heeft deze man het met name gemunt op beoefenaars van de zwarte magie, maar na het uitvoeren van de zoveelste afslachting raakt hij in vertwijfeling. Bestaat god wel echt? En ben ik zelf niet bezeten door een demon? Hij komt tot de conclusie dat hij zichzelf heeft vervloekt en zijn leven een eigen lijdensweg is geworden.Lees verder ›

Dat black metal een immens populair metalgenre is, heeft het waarschijnlijk voornamelijk te danken aan zijn veelzijdigheid. Het leent zich namelijk perfect voor verweving met andere genres, ook buiten de grenzen van het metaluniversum: punk, rock, klassieke muziek, folk, jazz, elektronische muziek, industrial, middeleeuwse muziek, noem maar op… Het is zo divers dat er altijd wel een combinatie kan gevonden worden die als een spreekwoordelijk dekseltje past op het al even spreekwoordelijk potje, gevuld met persoonlijke voorkeuren van de luisteraar.Lees verder ›

Het vorige volledige album van deze Amerikanen kreeg nog de titel EARTHANDSKY mee. Daarnaast brachten de vier heren nog maar recent een andere EP uit, Timeless. Ook Bloom is een EP geworden met drie nummers. Het moet gezegd, melodische metalcore met sterke cleane vocalen, dat is het handelsmerk van Of Mice & Men. Lees verder ›

Kassar. Ik kwam de naam van deze Nederlandse band tegen in een verslag van collega Ruben Verheul die het een van de betere shows van 2019 vond. Toen stond de band in het voorprogramma van Inter Arma. Kassar is instrumentaal en drieledig, net als zijn EP. De titel van deze EP is dan ook een soort van acrostichon.Lees verder ›

Heel eerlijk? Een platenlabel uit Peru ben ik toch nog niet al te vaak tegengekomen. Dit Intie Records is er één van, vermoedelijk één van de zovelen. Het brengt de tweede EP, van dit eveneens Peruviaanse trio, uit op cassette. En als ik het mag geloven gaan we er snel moeten bij zijn want de oplage is beperkt. Dit hebbeding telt vijf blackmetalnummers met een leren thrashjas. Nog wel even vermelden dat de EP oorspronkelijk al in 2020 uitkwam en nu dus via bovenstaand kanaal opnieuw beschikbaar is.Lees verder ›

Als je houdt van melodische metal met een akelig sfeertje dan zullen de heksen van Burning Witches je nogmaals kunnen entertainen met het nieuwe album The Witch Of The North. Het nieuwe werk is weer wat zwaarder dan vorige plaat Dance With The Devil, met dertien origineel opgebouwde nummers, een goede portie pit, fluitende pinch-harmonische solo’s en wat jaren '80 glamrock er doorheen gewoven. Net als vele opkomende vrouwelijke metalbands, blazen deze dames je omver met hun muzikale vaardigheden.Lees verder ›