Een nieuw album van Rolo Tomassi is altijd een gebeurtenis. Meestal zijn het goede jaren waarin de band zijn muziek uitbrengt, een beetje zoals wijnen er bepaalde jaren ook bovenuit steken. Dat belooft voor 2022 mensen! We zijn bijna van dat vervelende virus af! Laat de endemische fase van de pandemie dus beginnen met deze Where Myth Becomes Memory van Rolo Tomassi.
De artrockers uit Sheffield, Engeland behoeven eigenlijk geen introductie, maar even ultrakort dan maar: de band ontleende zijn naam uit een dialoog in L.A. Confidential (1997) en draait al zo’n zeventien jaar mee. Het is een band die nooit arena’s zal laten vollopen, maar hij kent een trouw publiek. De muziek van de Britten laat zich omschrijven als mathrock, progressieve of experimentele rock en zelfs als post-hardcore. Het is een cultband die vooral bekendheid opbouwde met zijn verknipte en absurde liveoptredens. Deze nieuwe plaat is ondertussen de zesde in de verzameling en ik vind hem op het eerste gehoor lekker klinken.
Rolo Tomassi presenteert het om de zachte vrouwenstem van Eva Korman te koppelen aan de schreeuwerige mannenstem van pianist James Spence. De beste onverwachte succesformule sinds gin en tonic aan elkaar werden voorgesteld. De bijna sludge-achtige stem van Spence geeft het geheel een sterk metalen glans, waar het zware gitaargeluid een simoniserend effect op heeft. Nummers als Cloaked, Mutual Ruin of Labyrinthine zijn ontegensprekelijk metal, maar de band stelt daar ook zachtere, vooral door Korman gezongen nummers als Closer of Stumbling tegenover. Het is alsof Acid Bath en Suspense None The Richer samen een album zouden uitbrengen en er nog mee zouden weggeraken ook.
Where Myth Becomes Memory. Alsof de band zijn eigen muziek omschrijft. Dit is alweer een legendarisch album en dus lijkt 2022 een goed jaar te zullen worden. Terwijl Rolo Tomassi in zijn vroegere jaren vooral jazz, math en prog aan elkaar leek te lassen te midden van chaotische optredens, is de balans nu overgeslagen naar een meer mature benadering van de muziek. De band klonk nog nooit zo metal als op deze nieuwe plaat en persoonlijk juich ik deze evolutie – die al enkele jaren bezig is – luidruchtig toe. Zweverige, dromerige muziek wordt tegenwoordig gevlochten en gekoppeld aan ontnuchterende, lucide nachtmerries. Gin-tonic heeft in een overdadig gebruik hetzelfde effect.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
