Onder de noemer Thrash of the Titans trok een smaakvol pakket bands in oktober door Europa om de hoofden van de bezoekers eens flink te laten schudden. Met succes, want verschillende podia konden het bordje ‘uitverkocht’ bij het kassaraam ophangen bij de orkestjes die gezamenlijk 127 jaar aan ervaring meebrengen. Zo ook in Utrecht. In TivoliVredenburg kon er 26 oktober geen muisje meer bij in de grote Ronda-zaal. Gelukkig hadden schrijver Remco Faasen en fotograaf Arjen den Dekker zich namens Zware Metalen op tijd aangemeld.
Die titanen waar we het over hebben, wie zijn dat dan wel niet? Wel, Testament, Obituary en Destruction behoeven weinig introductie. Opener op deze tour is het van oorsprong Braziliaanse thrash/death-uitzendbureau Nervosa. De laatste keer dat ik de band heb gezien was er een compleet andere samenstelling rondom voorvrouw Prika Amaral. Destijds speelde ze alleen nog gitaar met af en toe een vocale bijdrage, inmiddels is ze er volledig bij gaan zingen. Op bas staat tegenwoordig de Nederlandse Emmelie Herwegh (Sisters of Suffocation). Zij deelt haar rol overigens met Hel Pyre: de Griekse die onder eigen naam weer een gothicproject heeft.
Het podium staat vandaag erg vol met de attributen van de titanen die nog gaan komen, maar de dames lijken zich geen moment zorgen te maken over de beperkte manoeuvreerruimte terwijl ze vol passie hun set brengen waarbij het zwaartepunt ligt op het meest recente album Jailbreak. Het werk van dat album, maar ook een ouder nummer als Kill the Silence laten een band horen die de vaart er lekker in heeft waar mijn eerste kennismaking jaren terug vooral een rommelig gezelschap liet horen. Het drumwerk van Gabriela Abud staat wel heel erg prominent in de mix en dat geldt ook voor de krijs van Amaral maar in dat geval is het geen probleem.
Jailbreak wordt heel sympathiek opgedragen aan ons, metalheads, omdat wij de scene levendig houden en met zoveel uitverkochte avonden deze tour heeft de kleine Braziliaanse natuurlijk geen ongelijk. Lekker nummer ook. Na een krap half uur zit het er tot teleurstelling van band en publiek alweer op en kan ik niets anders concluderen dan dat Nervosa ondertussen een prima orkestje is geworden. Geen idee of we de dames over een jaar of vijftien een tour als deze zullen zien dragen, maar het luistert wél lekker weg.
De Berry McGuire-evergreen Eve of Destruction kondigt de komst van Destruction aan: trouw lid van de Duitse Big 4 der thrash metal. De band rondom zanger/bassist Schmier knalt er gelijk op met Curse the Gods en gaat er daarna gelijk overheen met Nailed to the Cross: Destruction is uit op destruction, zoveel is duidelijk. Van het nieuwe album Birth of Malice komt Scumbag Human Race en van gloednieuw gaan we gelijk naar stokoud: Mad Butcher staat op de allereerste release van de band ooit: de demo Bestial Invasion of Hell uit 1984. No Kings of Masters is dan weer een paar maanden uit en het lekkere Thrash ‘Til Death staat al jaren comfortabel op de setlist.
Het tempo ligt hoog, de eerste crowdsurfers van de avond melden zich, terwijl Schmier uitlegt dat we dit jaar veertig jaar stilstaan bij debuutplaat Infernal Overkill. Hét nummer op die plaat? Bestial Invasion. Destruction, van het laatste album sluit de set van Destruction af en het is een afscheid in stijl. Wát een heerlijke razernij en wat een lekkere avond is dit nu al.
Dat de officiële start van Obituary, de derde titaan van de avond, een nummer van Pat Travers als intro heeft, zullen weinig zich realiseren want de hele zaal weet wat de échte opener is als de bandleden allemaal het podium op gedruppeld zijn: Redneck Stomp, de opener van comebackplaat Frozen in Time uit 2005. Buiten zal het best wennen zijn aan de kou voor de Floridianen, maar in de zaal is het bloedheet. Voor de Tardy-broers maakt de thermometer nooit het verschil. De zingende John sleept zoals altijd gekleed in longsleeve met daarover een t-shirt zijn lange haren over het podium. De jongere Donald zit zoals altijd met ontbloot bovenlijf achter hem bij zijn drumstel.
De grunts van de oudste Tardy snijden nog steeds recht door de ziel al zit er hier en daar wel erg veel technische ondersteuning op de vocalen. De crowdsurfers zijn helemaal los: de fotografen zijn nog voor het podium te vinden als ze ongewild als opvangsysteem voor dolenthousiaste fans moeten fungeren. Bij The Wrong Time, van het meest recente album Dying of Everything, krijgt Donald Tardy percussie-ondersteuning bij het intro om het geheel lekker vet aan te zetten. Na het nummer is het even stil en donker vanaf het podium, maar als de lampen weer aangaan kijken we recht in een boos oog: het is tijd voor Cause of Death, het tweede Obituary-album dat dit jaar 35 kaarsjes zou uitblazen als het een mens was. Het machtige Infected, Body Bag, Dying, het titelnummer en het kwaliteitsvolle Chopped in Half / Turned Inside Out komen langs. En hoe! Obituary staat als een huis maar klinkt als een moeras. Log en lomp maar tegelijk strak en onverwoestbaar.
Het drumwerk is fantastisch, het gitaarwerk om te smullen en de band gaat maar door. De dames van Nervosa kijken bewonderend aan de kant van het podium toe en de crowdsurfers blijven maar stromen. De opvangers vanuit organisatie-kant hebben waarschijnlijk een vrije dag, want er loopt er maar één en sommige surfers die het tot voorbij de eerste rij halen, moeten zelf maar op eigen benen zien te landen. Natuurlijk sluiten we af met Slowly we Rot, dat nummer met die heerlijke baslijn. Het zet de crowdsurfkraan helemaal open en er komt zelfs een krokodil voorbij, zij het een van de opblaasbare tak van de familie. Obituary speelt nu op vol volume en als de laatste klanken wegsterven, pakken enkele bandleden de telefoon erbij om het enthousiasme van het publiek vast te leggen. TivoliVredenburg stelt weer eens niet teleur.
In de strijd om de warmdraaiers wint Testament op punten met (You Gotta) Fight for Your Right (To Party!) van Beastie Boys. Als het doek met daarop het bandzegel valt, zien we dat het grootste podium voor de grootste band van de avond is gereserveerd. Een backdrop met ten strijde trekkende demonen zien dat het goed is. Met nummers als D.N.R. (Do Not Resusciate), WWIII en Practice What You Preach, duiken we gelijk het verre en minder verre verleden in: van het zojuist verschenen Para Bellum hebben maar twee nummer de setlist gehaald. Grappig gezicht op het podium: tussen de gebruikelijke attributen als bier, water en handdoeken, ligt daar ook netjes op zijn eigen houdertje: een banaan. Voor de noodzakelijke vitamientjes natuurlijk.
De heren van Testament stralen veel plezier uit op het podium en voorman Chuck Billy is goed bij stem. Het heerlijke Native Blood wordt ingezet na de gebruikelijke lofzang van de zanger op Nederland: er gaat geen Testament-concert voorbij in dit landje aan de Noordzee zonder Billy die ons in de herinnering brengt dat het eerste buitenlandse tripje naar Nederland was. In 1987 werd in Eindhoven Dynamo Open Air aangedaan met als hoofdact Stryper en voordat Testament op het podium stond speelde… Destruction. Anno 2025 volgt het mooi opgebouwde Trail of Tears, waarna het tempo weer omhoog gaat met Low en we lekker kunnen ‘woohoohooën’ met More Than Meets the Eye.
Ik ben geen fan van drumsrolo’s maar Chris Dovas weet de weg op zijn toestel en als de solo zich voortzet in First Strike Is Deadly, hoor je mij niet klagen. Bij Infanticide A.I. (met het daaropvolgende Shadow People het enige nieuwe werk van vanavond) gaat er een crowdsurfer neer die de rest van de week koppijn zal hebben omdat hij ondersteboven op de grond terechtkomt. Ondertussen geeft Dovas nog even een masterclass metal drummen weg. Shadow People is trouwens echt een beest van een nummer. Een mooi moment bij Return to Serenity: Chuck Billy zoekt per telefoon contact met het thuisfront van drummer Dovas: diens aan een ernstige ziekte lijdende vader kijkt live mee naar deze door band en zaal gezamenlijk uitgevoerde fantastische versie van het nummer.
De heerlijke old-school afsluiter Into the Pit is het slotakkoord van een bijzonder prettige avond, waarbij ook nog bandleden die al geweest zijn een potje mee komen brullen. Meer jaren ’80 dan dit gaat het niet worden, ook al is het 2025. En dat banaantje? Dat blijft de hele set liggen.
Datum en locatie
26 oktober 2025, TivoliVredenburg, Utrecht
Foto's:
Arjen den Dekker (Arjen den Dekker Fotografie Facebook)
Link: