Thrash metal als genre eist een fijn evenwicht tussen razernij en beheersing. Het moet klinken als een woedende stier in een porseleinkast, maar met net genoeg richting om niet halverwege in een blinde drift tegen de muur te knallen. Helaas lijkt Bastard Skull, het debuutalbum van de gelijknamige band, eerder op een stier die drie kwartier lang op dezelfde muur blijft rammen. De energie is er absoluut maar richting, afwisseling en dynamiek zijn in geen velden of wegen te bekennen.
Dat is extra jammer gezien de indrukwekkende cv’s van de betrokkenen: leden uit o.a. Blood Feast, Dusk en Sneak Attack, met achter de knoppen zwaargewichten als Michael Sabatini en Alan Douches die eerder werkten met Aerosmith, Obituary, Nile, The Ramones en Dying Fetus. De productie is dan ook kraakhelder en kneiterhard. De gitaren snijden als dun papier door je vingers, de drums stuwen en de vocalen liggen er vet bovenop. Maar hoe goed het ook klinkt…. als elk nummer op een kopie van het vorige lijkt, begint de luisterervaring al snel op een uitputtingsslag te lijken.
Wat meteen opvalt is het gebrek aan ademruimte. Er is nauwelijks ruimte voor breaks, tempowisselingen of sfeeropbouw. Alles dendert voort in dezelfde rechte lijn met een bijna dogmatische trouw aan het mid-tempo gallopritme en voorspelbare riffs. De band lijkt allergisch voor variatie en dat is een vreemde keuze voor muzikanten die zweren bij old-school spontaniteit. Je zou bijna zeggen dat Bastard Skull het bastaardkind is van Slayer en een metronoom: luid, snel en volledig gespeend van nuance.
Ergens zit hier potentieel. De muzikale kunde is overduidelijk aanwezig, en er zijn momenten waarop het geheel nét even opveert – een solo hier, een brute uithaal daar. Maar die momenten zijn zeldzaam en worden al snel weer overstemd door de lawine aan inwisselbare thrashriffs. Had de band wat meer durf getoond en wat meer lef gehad om uit de mal te breken dan had Bastard Skull veel meer impact gehad.
Thrash hoeft niet vernieuwend te zijn om te boeien maar het moet wel iets doen. Een adrenalineshot, een nekkramp, een grijns van herkenning. Wat dan ook! Bastard Skull levert vooral een gevoel van vermoeidheid op, alsof je naar één lang nummer hebt geluisterd terwijl je dat na drie nummers al door had. Met de juiste herinterpretatie kan deze band best nog iets moois maken. Maar voor nu is dit bastaardkind nog niet klaar om het ouderlijk huis te verlaten.
Score:
63/100
Label:
WormHoleDeath Records, 2025
Tracklisting:
- Bastard Skull
- After The Plague
- Time Is The Destroyer
- Beyond The Fray
- Iconoclast
- The Last Death
- Catch Kill Release
- Chaos Order
Line-up:
- Tom Lorenzo – Zang
- John Blicharz – Gitaar
- George Kostadimas – Basgitaar
- Dan Prestup – Drums
Links: