Het is zondagmiddag 7 augustus. Het is niet alleen warm en weekend, verslaggever Remco Faasen heeft twee dagen eerder ook nog eens de deuren van zijn thuiskantoor achter zich dichtgetrokken voor een uiteraard welverdiende vakantie. Dus wat te doen, wat te doen? Op naar Rotterdam natuurlijk, want Baroeg heeft er een zwartgeblakerd affiche opgehangen om de vingers bij af te likken. Het Amerikaanse Uada en het Canadese Panzerfaust zijn de Grote Plas overgestoken en toeren in een busje het oude continent door. Baroeg is zo vriendelijk geweest Grafjammer uit Utrecht aan het programma toe te voegen. Riemen vast en rammen maar!
Domstad meets Maasstad: Grafjammer, het ongepolijste juweel van de Nederlandse black metal, is helemaal uit Utrecht gekomen, deelt zanger Jorre mee. Maar goed dat de heren van Panzerfaust en Uada geen Nederlands spreken, ze hadden de droge humor vast niet begrepen. Zoals gewoonlijk kent Grafjammer alleen standje vol gas en vliegen we er direct in met Jajempriester, de opener van het laatste album De zoute kwel. De gitaarliefhebbers komen aan hun trekken bij Bijbelgordelgesel en Nedernekro is een waar oorgasme.
Er branden maar een paar lampjes boven de hoofden van de heren Grafjammeraars, hetgeen Jorre doet verzuchten: ‘Wat is het hier fokking donker. Als we dit hadden geweten hadden we niet zo’n werk gemaakt van ons uiterlijk.’ De lelijke mannen gaan direct door naar Dulle Griet: Grafjammer speelt als een hellehond op zoek naar verse zieltjes en komt al snel aan bij het heerlijk meeslepende De bakboordshand, dat tegen het einde een tempoversnelling prijsgeeft waar een lijk nog koude rillingen van krijgt. En lukt het daar niet, dan ongetwijfeld bij het opgefokte Op de botten van Balthasar Gerards.
Het drumstel waar slagwerker Jenever (door Jorre overigens geïntroduceerd als Jefokkingmoeder) op moet werken is uiterst minimaal: Iron Maiden’s Nicko McBrain zou er een stel roadies voor ontslaan. Maar het werkt. En niet alleen voor Grafjammer, ook de bands die nog komen blijken er prima mee uit de voeten te kunnen. Het apparaat draagt in ieder geval bij aan het moment waarop al het goede van Grafjammer nog eenmaal samenkomt: afsluiter Moord & doodslag & jenever, dat sneller wordt gespeeld dan de kerken leeglopen.
Vergeleken met Grafjammer scheen bij de Utrechtse band een zee van licht, bij Panzerfaust onderscheiden we slechts wat gedaanten die onder een zee van geluid het podium betreden. Het zijn geluidsfragmenten en flarden gesproken woord die de argeloze bezoeker van Baroeg proberen te desoriënteren. Alsof de CIA weer een paar kneusjes heeft opgepakt die met hun bomgordeltjes wilden spelen op een plek waar veel mensen komen en door middel van geluidsfoltering probeert te ontlokken waar ze de massavernietigingswapens deze keer hebben verstopt. En juist als je je afvraagt waar links, rechts, onder en boven is, barst Panzerfaust als een antitankwapen los. Wat volgt is vijftig minuten een compleet gekkenhuis van gortdroge, allesverwoestende black metal. Beginnende muzikanten zullen direct de handdoek in de ring werpen bij het aanschouwen van deze Canadezen die de Plagen van Egypte reduceren tot een onhandig kuchje in de winter. Ja, er zit nogal wat effect op de zang van Goliath, maar jezuschristusmensen, lekker belangrijk als er een explosie van muzikaal geweld over je wordt uitgestort.
Goliath staat overigens vooral te staan, doet eens een stapje naar achteren en weer terug maar is vooral een geboren aandachttrekker, een magneet waar je blik automatisch naar toe gaat. Het wordt helemaal interessant als gitarist Brock Van Dijk zich met de zang gaat bemoeien: de afwisseling tussen de twee is erg fijn. Van Dijk heeft overigens een fijne imitatie van hoe iemand zal klinken als hij levend wordt begraven in huis. Muzikaal heeft Panzerfaust veel gemeen met het Poolse Mgła: beide bands kennen de blauwdruk van een nummer kalm laten beginnen en dan langzaam het tempo omhoog schroeven totdat je plots als een malle staat mee te bewegen. Wel is het zo dat de Poolse magiërs meer melodie in hun werk stoppen (met twee gitaristen meer kan dat ook makkelijk), al is er onder de laag gruis van Panzerfaust ook zeker nog wel subtiliteit hoorbaar. Beide bands hebben in ieder geval de gave elk begrip van plaats en tijd uit je lijf te spelens. Panzerfaust laat hier na een uitstekend laatste album een uitstekend optreden achter. Het is nu al een middag om nog lang op terug te denken.
En dan moet Uada nog komen. Arm Uada, want niet alleen moeten ze minstens aanhaken bij de geweldige optredens die Grafjammer en Panzerfaust net hebben gegeven, ze moeten dat ook nog eens doen in hun bloedhete podiumkleding: hoodies en leren jacks, inclusief gezichtsbedekking. Ook de Amerikanen weten wat de beste verdediging is en dus trekken ze vol ten aanval. Na nog geen vijf minuten speeltijd verschijnt er al een brede grijns op het gezicht van uw verslaggever: de felheid van de band is een genot om te zien en Uada speelt iedereen nogmaals aan gort. De inzet van alle bands is vandaag evenredig aan de temperatuur: hoog. Alsof er geen morgen meer komt.
Uada wisselt snelle stukken af met langzamere, terwijl Jake Superchi overal doorheen gromt en bult. De dankzij de twee palen voor het podium immer gevaarlijke put barst los en ik begrijp waarom er zoveel telefoontjes worden gepakt om het concert vast te leggen: anders gelooft thuis niemand dit. Uada benadert vandaag in Baroeg, Rotterdam de perfectie. Het applaus en gejuich na ieder nummer moet in de hele wijk te horen zijn.
Wat valt er verder nog te zeggen over perfectie? Als Grafjammer klonk als messteken in je lijf, Panzerfaust alsof je kop van je romp werd geschoten, dan doet Uada zijn best dat wat rest van je lichaam te verpulveren tot een hoopje stof. Wat kan er mooier zijn dan op deze zondag in Baroeg te staan? Ja, oneindigende tijd om al dit moois nooit te laten stoppen maar ook Uada en Panzerfaust moeten weer verder (morgen wacht The Asylum in Birmingham dus de boot moet nog worden gehaald). Sterker nog: eerder dan gepland grijpt Superchi opeens woest zijn microfoonstandaard, houdt het ding omhoog (nooit slim met dat lage plafond in Baroeg), smijt het weg en beent boos het podium af, snel gevolgd door de rest. De zaal kan nog roepen en juichen wat het wil, de band komt niet meer terug. Ach, perfect was het toch al.
Datum en locatie
7 augustus 2022, Baroeg, Rotterdam
Link: