Waar zitten opa’s en oma’s? Vaak thuis, in de voortuin of in de achtertuin onder een parasol. Je komt ze ook tegen al wandelend in het park of in één of andere handwerkclub. Je kan ze ook met zijn allen tegenkomen op de fiets of beter nog op een terrasje met een koffie. Maar waar vind je dan weer de opa’s en oma’s in de metal terug? Juist! Die blijven gewoon muziek maken. Is het niet in hun originele band dan is het wel in een band die ze recent hebben opgericht. Waarom doen ze dit? Gewoon omdat ze muzikaal nog niet uit uitverteld of uitgeteld zijn.
Misschien is het behoorlijk respectloos om de leden in The Halo Effect al als opa’s in de metal te beschouwen maar erg ver zal ik er toch niet naast zitten. In 1994 was er immers al Lunar Strain van In Flames met toen in de gelederen bandmastermind Jesper Strömblad. In 1995 had je dan The Gallery, na eerder in 1993 Skydancer te hebben uitgebracht, van Dark Tranquillity. Aan de microfoon had en heb je nog steeds brulboei van dienst Mikael Stanne. En laat nu net deze twee helden, aangevuld met ex-In Flames bassist Peter Iwers, drumbeest Daniel Svensson maar ook gitarist Niclas Engelin het in hun hoofd gehaald hebben om een nieuwe band, The Halo Effect, te beginnen. En zie hier het resultaat, Days Of The Lost. Tien nummers, tien melodische deathmetalnummers van het puurste soort zoals melodische death metal altijd zou moeten klinken.
Waar de plaat nog wat voorzichtig en braafjes begint met een nummer als Shadowminds voel je bij Days Of The Lost maar zeker bij The Needless End dat er toch nog heel wat venijn maar ook finesse in de muziek van deze Zweden verstopt zit. Je hoort doorheen de hele plaat heerlijke (twin-)leads, gevoelige solo’s, knotterende baspartijen en dit alles samengehouden door een strakke drumpartij. Dan weer rollende drumtapijten of opzwepende blastpartijtjes telkenmale aangevuld met de nodige fijnzinnigheid op de cymbalen waar nodig. De vocalen van Stanne zijn gekend, iet of wat rasperig, goed verstaanbaar en brutaal genoeg. Even zou je denken dat hij de cleane partijen achterwege heeft gelaten, maar uiteindelijk krijg je in In Broken Trust maar ook in A Truth Worth Lying For toch ook deze gevoelige lijnen te horen. Past perfect. En in dit laatste nummer, ook de akoestische gitaar die het hoofdthema nog eens herhaald, waar hebben we dat nog gehoord?
Met de beginmaten van Conditional word ik even teruggeworpen naar die begindagen waarvan eerder sprake. Heerlijke doch agressieve thema’s worden op typische oude In Flames-wijze door je boxen geduwd en dan nog eens retestrak uitgevoerd, jongens toch! Beste nummer van de plaat! Met strijkers wordt op verrassende wijze Last Of Our Kind geopend, nog zo een beresterk nummer!
Eindoordeel: erg sterke plaat en aanschaf verplicht, zeker voor fans van In Flames en Dark Tranquillity. Deze plaat zal naast de nieuwe schijf van In Flames, die nog even op zich laat wachten, niet misstaan in je platenkast. Ik drink nog een koffie op een terras en fiets vervolgens op mijn gemakje naar huis, wel nog even mijn vrouw ophalen bij de handwerkclub en dan gaan we samen in de achtertuin onder de parasol zitten.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
