Een kleine twee jaar na het debuut knalt opvolger All Virtues Ablaze uit de speakers. Het Canadese trio Liminal Shroud brengt ons drie verhalen over wanhoop en leegte, maar ook transformatie, medeleven en troost. Drie verhalen, vervat in vier nummers en veertig minuten intense black metal.
Thematisch een zware brok dus, maar ook muzikaal is dit stevig spul. De productie heeft hier veel mee te maken: het drumwerk van Drew Davidson, die een energieke en drukke stijl heeft, staat nogal vooraan in de mix, wat het album regelmatig een oppressieve, verstikkende sfeer geeft. Gitaar en bas worden gelukkig niet overstemd, maar ze vechten al eens voor aandacht en vallen zo samen je trommelvliezen aan. De krijsende zang is goed hoorbaar en hangt met een lichte nagalm passend in de muziek. Bovendien komen de melodieën niet van luchtige leads zoals vaak het geval is bij de atmosferische variant van het donkere metaal maar spruiten ze voort uit de zwarte, aardse grond van de ritmesectie die regelmatig verrast met onverwachte akkoorden. Meer dan eens dacht ik daarom aan een stevigere Agalloch met progressieve insteek en ook een Primordial, door de manier waarop de muziek een gevoel van melancholie over zich draagt, zonder dat dit overheerst.
Dat oppressieve geldt vooral voor de eerste helft van All Virtues Ablaze. De acht minuten durende opener Hypoxic geeft eerst nog even vrij spel aan bas en gitaar, wat het mooi organische, volle en wat fuzzy gitaargeluid doet appreciëren. Maar dan is er geen ademruimte meer tot de laatste lettergreep van het nummer weerklinkt; blast beats, fills en dubbele baspartijen wisselen elkaar af en toch slaagt de band erin om structuur te houden in het nummer. Hoe vaker ik het album hoor, hoe meer verwonderd ik ben over de manier waarop de verschillende instrumenten in elkaar haken (en die dodelijke drum fills!). Melodie is er steeds, maar niet op de voorgrond, en met soms genuanceerde wijzigingen.
Na de agressie van de opener begint Mists Along Florencia kalmpjes. Na een paar minuten opbouwen is het weer knallen troef maar toch zit dit nummer fundamenteel anders in elkaar. Er is meer afwisseling, vooral in de tweede helft, met door heavy metal geïnspireerde passages die je van riff naar riff meesleuren. Het afsluitende tweeluik maakt trouwens snel duidelijk dat de mate van afwisseling toeneemt naargelang het album vordert.
De eerste albumhelft van All Virtues Ablaze is zeker niet mis, integendeel, maar Transmigration I-Pelagic Voids en Transmigration II-The Cleansing Ash (wat een bloedmooie titel nietwaar) gaan echt een stuk hoger qua muzikaal niveau. Deel één bouwt met een ruimtelijk klinkende bas- en cleane gitaar mooi op naar door genadeloos drumwerk gedreven black metal, om snel over te gaan naar een melodieus meebrulrefrein. Na een viertal minuten is het tijd voor even rust en krijgen we voor het eerst zuivere zang te horen. Niet engelachtig of sfeervol harmoniërend maar neerslachtig – de laatste lettergreep gaat verloren in de krijsstem die overneemt en vol overgave gespeelde black lanceert.
The Cleansing Ash laat in het begin even piano horen en zorgt zo, voor het eerst, voor een meer ingetogen gevoel. Ook al zwelt de muziek al snel aan, toch blijft die ingetogenheid naar mijn aanvoelen overeind, zelfs wanneer het slagwerk er heviger aan toe gaat. Na een kleine twee en een halve minuut wordt de gitaar heerlijk in het geheel geïntegreerd om kort daarna helemaal los te gaan met een machtig stuk klassieke Noorse black. De harmonieën die in de akkoorden verscholen liggen, zorgen bij meerdere luisterbeurten steeds voor nieuwe ontdekkingen. Ook hier ongeveer halfweg een rustpunt, zeer kort, dat verrassend genoeg opbouwt naar… een volgend rustpunt. En qua sfeer ontegensprekelijk het orgelpunt van het album. Wat een prachtige zuivere zang op een kippenvelmelodie. Het latente gevoel van melancholie dat tot hiertoe vaak aanwezig was, komt nu helemaal op de voorgrond. Na enkele herhalingen (vaker dan we intussen gewoon zijn van deze heren) valt de hele band, quasi zonder bijkomende overgang, in. Veel heviger qua uitvoering wordt hetzelfde gevoel vastgehouden, tot dit afgelost wordt door razende triple blasts en overgaat naar een uitgesproken gevoel van catharsis. Dit is harde muziek, maar boordevol gevoel.
Liminal Shroud bouwt het hele album lang op naar de climax tijdens die laatste drie à vijf minuten van Transmigration II-The Cleansing Ash. Dat de weg naar de climax ook zeer sterk is, mag in mijn ogen een krachttoer heten. Wat mij betreft verplichte kost voor de blackmetalfan.
Score:
89/100
Label:
Willowtip, 2022
Tracklisting:
- Hypoxic
- Mists Along Florencia
- Transmigration I: Pelagic Voids
- Transmigration II: The Cleansing Ash
Line-up:
- Aidan Crossley – Gitaar, vocalen, piano
- Rich Taylor – Bas, vocalen
- Drew Davidson – Drum
Links: