In Café Zware Metalen gaan we opzoek naar de mens achter de metal, of de metal achter de mens. Wie is de metal-mens in al zijn verscheidenheid? We leggen de focus op de concert- en festivalganger, de platenlabeleigenaar, de barman, de buurman, de lichtman, de verpleegkundige, de politicus of de leraar. Wie je ook bent en wat je ook doet, we hebben allemaal een ding gemeen: metal! In deze rubriek gaan we in gesprek met jou! Want waar komen immers de leukste, meest spontane en luchtige gesprekken tot stand? Juist: in het café. Deze keer treffen we docent Engels en ‘muzikale allesvreter’ Guy!
Wie ben je en wat doe je in het dagelijks leven?
Mijn naam is Guy, ondertussen ook al netjes de veertig gepasseerd en nog steeds enorm gepassioneerd door muziek, film en boeken en/of strips (nou ja, comics eerder). Vader van Till, die uiteraard genoemd is naar de zanger van Rammstein, want die band heeft toch wel een speciaal plaatsje in mijn leven naast nog een aantal andere. Om de nodige centjes te verdienen zodat er nog wat meer plaatjes en shirts kunnen bijkomen, geef ik Engels aan het derde en vierde op de middelbare school. Dat zijn jongeren van tussen de 14 en 16 jaar oud. Mijn hobby’s zijn voornamelijk muziek en sport. Zo doe ik al aan powerlifting sinds mijn vijftiende en ben ik sinds een paar jaar weer bezig met martial arts, in dit geval jiu jitsu. Ik speel gitaar bij Wound Collector, Hangman’s Hymn, Nyrak en de cover/tributebands Train 2 Ozz en Pretty In Punk. Hoe meer spelen, hoe liever!
Hoe en wanneer kwam je aanraking met metal, wat trok je zo aan en wat is je eerst gekochte metalalbum?
Metal duurde bij mij wel even, maar hardrock: dàt ging een pak sneller. Ik weet nog goed dat ik als zes- of zevenjarig ventje gefascineerd was door een LP van mijn vader omdat ik de muziek erop zo leuk vond. Dat bleek Powerage van AC/DC te zijn. Ik heb die plaat trouwens nog steeds, die neemt een prominente plaats in van de collectie. Je koopt zo door de jaren nog wel wat schijfjes, maar ik vermoed dat mijn eerste CD die effectief tot metal behoorde Pantera‘s The Great Southern Trendkill moet zijn. Ik was al langer dan dat met metal bezig, gezien ik elke week trouw met een cassette Metalopolis van Studio Brussel opnam, maar die CD was de eerste die ik ook écht kocht van flink gespaarde centjes. Trouwens, ik mis Metalopolis wel. Er zijn gelukkig een aantal radioshows voor het steviger werk, maar je eerste liefde vergeet je nooit en de heerlijk zwartfluwelen stem van Mies Meulders gaf het geheel toch nèt dat beetje extra. Na Pantera ging het best snel, want via een paar vrienden werd het al snel Cradle of Filth en Dimmu Borgir, om dan nog véél sneller richting Death, Marduk en Celtic Frost te gaan. Ik nam heel snel een duik in de donkere krochten. Gek genoeg heb ik de fase van Iron Maiden wat overgeslagen tot veel later. Het kon niet hard en snel genoeg zijn en telkens ik ontdekte dat er nog iets potiger bestond, moest ik dat horen. Wat metal toen (en eigenlijk nu nog) voor mij zo aanspreekt, is dat het niet alleen loeihard kan zijn, maar dat de gelaagdheid en muzikaliteit zo ruim is. Dat niet alleen, het is ook gewoon super om te behoren tot een subcultuur die over heel de wereld gigantisch is en toch zijn er nog steeds veel mensen die geen flauw benul hebben dat het bestaat. Dat ‘onder ons’ clubgevoel werkt wel.
Hoelang bezoek je Zware Metalen al en wat vindt je leuk aan de site?
Volgens mij al sinds het begin, eerlijk gezegd. Ik kan me nauwelijks een tijd voorstellen dat ik de site niet volgde of raadpleegde. Dat is snel gepiept om even te grasduinen tussen de nieuwe releases of er iets bij zit dat me kan bekoren. Als ik het interessant genoeg vind, snor ik even de band op op YouTube, want er is zo’n enorm aanbod dat je sowieso wel even moet luisteren om een finale beslissing te nemen. De tijd dat je enkel afging op de hoes, is wat mij betreft wel voorbij. Daarnaast is het gewoon fijn om bands te zien passeren die geen kat kent in tegenstelling tot de grote namen en dat is iets wat ik altijd apprecieer. It’s the little guys & girls that need attention, not the big names, because they have that in spades. Wat niet wil zeggen dat ik geen besprekingen lees van ‘bekende’ namen overigens, maar het zijn net die onbekende die het meest verrassend zijn en dat gewoon een site als Zware Metalen daar misschien zelfs meer tijd en moeite in steekt, vind ik toch iets hebben.
Leuk om te horen. Welke bands hebben een grote invloed gehad op je of hebben je in die zin ‘gevormd?’
Zonder enige twijfel AC/DC, Judas Priest en Death. Dat zijn de grote drie die me altijd kunnen bekoren op eender welk moment van de dag. Het valt moeilijk te ontkennen dat in de jaren ’90 bands als Sepultura, Pantera, Machine Head en nog zo’n rist groepen hun invloed hebben gehad, maar dat zijn denk ik ook heel typisch bands van die periode die enorm veel mensen hebben beïnvloed. Waar ik ook steevast veel inspiratie heb gehaald, is hardcore en punk. Agnostic Front staan daarbij zeker op de eerste plaats, maar ook Madball, Dead Kennedys… Wanneer het wat luider mag, dan mogen acts als Nile, Marduk en vooral Hypocrisy zeker niet ontbreken en voor de eerder melancholische kant duik ik dan liever in Paradise Lost en Moonspell. Voor ieder wat wils dus. Op dat vlak ben ik echt een alleseter: als het me raakt, dan heeft dat zijn weerslag op hoe ik naar muziek luister en hoe ik zelf ook muziek schrijf. En voor redenen die ik liever voor mezelf hou, gaat Immortal‘s At the Heart of Winter’ook altijd een aparte plaats innemen. Die kwam toen exact op een moment dat ik het nodig had en die schijf verbind ik dan ook aan een bepaalde periode in mijn leven en alleen al daarvoor is die super speciaal.
Wanneer luister je vooral naar metal? Zijn er naast metal nog andere muzieksoorten waar je graag naar luistert en wat brengen die muzieksoorten jou wat metal niet of in mindere mate brengt?
Eigenlijk luister ik vooral thuis en sowieso wanneer ik aan de slag ben achter mijn laptop. Op school is dat een tikkeltje moeilijker, haha! Uiteraard heb ik ook een zwik songs op m’n telefoon staan, zodat ik ook tijdens sporten de juiste tracks voor het juiste moment heb. Eigenlijk, behalve wanneer ik echt voor de klas sta, staat er altijd wel muziek op. Ik zou niet weten wat ik moet doen zonder. Op muzikaal vlak ben ik een allesvreter, dus ik heb allerlei genres liggen die ook vrij regelmatig de revue passeren. Vanzelfsprekend zit daar blues bij – zowel oude als recente – , hiphop (hier wel voornamelijk de oudere, met de nieuwere lichting heb ik weinig), filmmuziek, EBM… An sich geven die mij geen ander gevoel dan metal, het hoort allemaal samen voor mij. Ik ken hiphopschijven die minstens even intens en agressief zijn als de zwaarste metal, of bluesplaten die meer naar de keel grijpen dan de meest emotionele doom. Gooi het allemaal lekker in de pot en laat er maar uitkomen wat komt. Maar zonder overdrijven is 95 procent van alle albums die ik heb metal in één of andere vorm.
Wat is/zijn recente albums die je grijs draait? Wat maakt die albums zo bijzonder?
Grijs draaien is veel gezegd, ik koop nog steeds hopen platen en ik beluister die ook, maar om echt te zeggen dat ik er continu dezelfde speel, zou de waarheid geweld aandoen. De laatste Cannibal Corpse, Gojira, Amenra, Lorna Shore en Mastodon draaien geregeld rondjes, omdat dat ook bands zijn die ik ten allen tijde apprecieer. Voor de rest heb ik leuke underground black en slambands ontdekt, maar weet ik niet altijd of dat albums van het laatste jaar zijn. Of een schijf al dan niet bijzonder is, vind ik moeilijk om zeggen. Sommige platen blijven gewoon beter hangen dan andere. Soms heb je platen die op een bepaald moment in je leven langskomen en die voor altijd zullen verbonden blijven aan positieve of negatieve ervaringen, maar dat is ondertussen al even geleden. Nu kan ik wel nog zeggen dat sommige albums echt sterk zijn, maar ‘bijzonder’ is een term die ik niet (meer) zou gebruiken.
Wat is je meest memorabele concert en/of festivalervaring en wat maakt de herinnering zo speciaal?
Wat me altijd bijgebleven is, waren de keren dat ik naar FortaRock ging. Dat vond ik eigenlijk een subliem festival: niet té groot, super afwisselende affiche elke keer opnieuw, gezellig en gewoon een heel fijne sfeer. Ik mis het nog altijd. Ik snap waarom ze ermee gestopt zijn, maar ‘t is en blijft wel jammer. Iets verder terug en niet-festival gerelateerd zal het zonder twijfel Channel Zero‘s afscheidstour zijn toen ze passeerden in Hof ter Loo in Antwerpen, wat nu Trix is. Wat een bom toen! Dat vond 16-jarige ‘moi’ super. Het staat me levendig voor dat de bas zo luid was die avond dat mijn broekspijpen fladderden. Of de X-Massfests op diezelfde locatie! Jeetje, wat heb ik daar een pak bands leren kennen die ik nog steeds super vind: Behemoth, Immolation, Malevolent Creation, Marduk, Kataklysm... Waanzinnig, wat een line-ups dat waren toen. Niet dat er nu geen fijne festivals of shows zijn, maar nostalgie is een krachtig beestje. Nog niet zo lang geleden (al is het waarschijnlijk straks tien jaar voorbij) The Browning eens aan het werk gezien in een jeugdhuis rond Antwerpen. Kleine zaal, weinig publiek, maar wat een loeier van een show! Retestrak, pompend… Daarna heb ik ze ook nog eens aan het werk gezien in Kavka en dat was weer van ‘t zelfde. Ik hou wel van bands die belachelijk goed overkomen live.
Welk festival, welke band of welke concertzaal zou je heel graag nog eens willen bezoeken? En wat maakt het dat dat er nog niet van gekomen is?
Qua festival zou ik graag eens naar het buitenland trekken. Zoiets als Bloodstock spreekt me wel aan, omdat het ook weer niet té groot is. Ik heb al eens nood aan een beetje rust tussendoor en bij veel grote festivals trek ik het zo niet meer. Vroeger had je tussen de bands nog even een half uurtje pauze wanneer ze wisselden en soundcheck en zo, maar nu moet dat voor één of andere reden continu draaien en je moet haast van hot naar her rennen om genoeg mee te pikken. Binnen België en Nederland lijkt me een dagje Alcatraz nog eens geestig. Graspop doet me minder de laatste jaren. Niet dat het kwalitatief niet meer in orde is, maar gewoon omdat alle bands die me interesseren quasi altijd verspreid zitten over de drie à vier dagen en zo lang op een festival rondhupsen trek ik gewoon niet meer. Een band die ik graag nog eens zou bezig zijn, zou dan ongetwijfeld Immortal zijn, maar gezien de situatie tussen Abbath en Demonaz lijkt me dat onwaarschijnlijk. Voor de rest zijn er wel acts die ik sowieso probeer mee te pikken zodra ze in het land zijn: Hypocrisy, Life of Agony, Agnostic Front, Moonspell... En de enige echte King Diamond natuurlijk!
De altijd interessante vraag dan nog: wat is je favoriete metal album en nummer allertijden en waarom?
Dit is met voorsprong dé moeilijkste vraag van deze reeks, haha! Jezusmina… Als het er ook een paar mogen zijn? Sowieso al Defenders of the Faith van Judas Priest, Arise van Sepultura, Conspiracy van King Diamond, Abducted van Hypocrisy en Black Seeds Of Vengeance van Nile. Dit zijn albums die ik écht van voor naar achter ken, elke riff en elke zangpartij en die me telkens op verschillende momenten kippenvel bezorgen. Beste nummer is nog véél moeilijker. Maar dan twijfel ik tussen Hallowed Be The Name van Iron Maiden en Dynasty Of Death van Limbonic Art. Beiden totaal iets anders, maar wel allebei super episch. Weet je wat? Doe maar Man On The Silver Mountain van Dio. Die vind ik ook wel een mooi voorbeeld van metal in al zijn aspecten en ik zou het mezelf beklagen indien ik niet minstens één keer Ronnie James heb vermeld.
Naar mijn gevoel hangt de metal scene toch veel nauwer samen dan veel andere genres. Je hebt (oh cliché der clichés) meer dat gevoel van samenhorigheid, “wij tegen de wereld”, vooral omdat de wereld er geen hol van snapt. Ook al luister je niet naar dezelfde subgenres, toch is er over heel de wereld die blik van erkenning en herkenning zodra je iemand anders met een bandshirt ziet rondlopen. Dat heb ik nog niet vaak zien gebeuren buiten de metalwereld. Metal is ook niet iets dat je kortstondig verkiest. Je gaat ervoor en je blijft er bij. Sommige mensen luisteren zo eventjes naar metal tijdens de puberjaren en gaan dan plots ‘serieus’ doen en zitten die tijd dan maar wat af te katten, alsof het een ‘fase’ betreft, maar die zijn zeldzaam. Quasi iedereen die ik ken die metal luisteren, zijn er vrij jong mee begonnen en hebben het nooit losgelaten of opgegeven en die toewijding vind ik heel mooi. Het enige dat me soms stoort, maar dat ik ondertussen ook wel heb losgelaten, is dat hele ‘gatekeeper’-gedoe. Je kent het wel, bijvoorbeeld “Je bent niet trve genoeg, want je luistert naar Dimmu Borgir!” en meer van dat soort gezeik. Of Sabaton is kak, want populair. Dat soort uitspraken vind ik gewoon oerdom. Luister naar wat je wil, wat kan het een ander nou schelen? Vind je enkel metal goed die is opgenomen in een kelder met een stofzuiger en een vuilblik? Mooi zo. Heb je liever bombast tot de keyboardlijnen je oren uitkomen? Even goed. Jezelf beperken tot een subgenre van een genre is vrij idioot naar mijn gevoel, maar als dat je ding is: go nuts!
Wat staat er nog op je wenslijstje wat betreft metal, of wat zou je graag nog eens mee willen maken (ook als het niet meer mogelijk is)?
Dit is misschien heel specifiek, maar ik zou heel graag met mijn eigen bands op verschillende festivals spelen en in verschillende zalen en het zou super zijn indien dat eens wat grotere podia zijn. Niets mis met kleine zalen en beperkt publiek, maar ik denk dat iedereen wel eens graag voor meer mensen speelt. Of dat nou een voorprogramma is van een band of op eigen kracht maakt eigenlijk weinig uit.
En Pantera zien in de originele bezetting met een nuchtere Phil, maar dat is behoorlijk onmogelijk. Dat eerste dan toch. Dat tweede weet ik zo niet.
Oké, en dan nu wat funvragen….
Concert of festival?
Concert, want het geluid is altijd beter en je hebt minder toeristen die de nood voelen om constant te leuteren tijdens de nummers.
Slapen op een festivalcamping of een kamer/chalet huren?
Kamer/chalet. Het is rustiger en mijn rug gaat me de dag erna dankbaar zijn.
The Rolling Stones of The Beatles?
Niettegenstaande The Beatles immens belangrijk waren voor muzikale vernieuwing, is de rauwe kracht van The Stones altijd meer mijn ding geweest. Het is een beetje als kiezen tussen je twee kinderen, maar ik ga dan toch voor Keith en co.
In de moshpit of rustig van een afstand genieten?
Afstand. Ik wil de muziek kunnen horen en als ik sta rond te hupsen mis ik de helft van de show.
Muziek streamen of fysieke exemplaren kopen?
Fysiek. Fuck streaming. Ik snap het praktische aspect wel, maar ik blijf verwoed albums kopen. Zo’n doosje en hoes in je handen houden en écht een schijf in de speler stoppen, dat is toch nog nét iets intenser dan klikken op een verwaterde mp3.
Leuk dat je wilde deelnemen aan onze rubriek en succes met alle bands ook!
Lees uit deze rubriek ook: