Oeioei, ligt er nog een plaatje uit (eind) 2021 te wachten op een review. Dans L’Interminable, na een eerste EP in 2019 nu de eerste full-length van een Belgisch heerschap dat schuilgaat achter de naam Vidi. Ik dacht: even snel luisteren, review schrijven en klaar. Maar ik kwam van een koude kermis thuis. Dans L’Interminable mixt namelijk atmosferische doom met black metal, maar gaat evenzogoed richting post-metal en ambient en wel op zo’n manier dat je je haast afvraagt of dit nog wel het predicaat ‘metal’ mag dragen. I, Voidhanger Records, dat de plaat uitbrengt, vindt van wel. En die hebben de ondertitel ‘obscure metal undergrond record label’. De Encyclopaedia Metallum vindt echter van niet. De band krijgt geen vermelding, wegens: niet metal genoeg. Nu zorgde dit niet voor mijn koude kermis-ervaring, maar meer dat ik ook na meerdere luisterbeurten niet weet wat ik hier nu mee precies mee aan moet.
Dans L’Interminable klinkt namelijk lekker, zoveel is duidelijk. De combinatie van verschillende stijlen werkt goed. Maar het zorgt voor een album dat wel erg toegankelijk is geworden, waardoor ik de aarzelingen van de moderators van de Encyclopaedia Metallum goed begrijp. De wereld telt bijzonder veel éénmansprojecten, zeker in de wereld van de black metal, maar dat levert zelden een album op dat zo benaderbaar is als deze eerste van Kreationist. De soundscapes zorgen haast voor progrock en aan de muziek is nauwelijks iets zwartgeblakerds te herkennen. Alleen bedient Vidi zich in sommige nummers van een blackmetalgrunt en dat trekt het geheel dan weer iets meer de underground in. En juist als je verderop in een lekkere doomstemming komt, gaan de blastbeats er opeens in. Of fluistert Vidi teksten onder het geluid van elektronische hulpmiddelen.
En zo blijf ik negen nummers lang maar van links naar rechts stuiteren. Van ‘Vidi is een genie’ tot ‘Dit is gewoon simpel scoren met progrock, voorzien van een hard randje’. Ik hou van afwijken van gebaande paden in de muziek en Kreationist doet vooral dat, maar het wijkt soms zover af van het pad waar ik het liefst op loop, dat het pad bijna uit het zicht verdwijnt. Om er dan plots weer met beide benen op te springen. Een mens zou er welhaast wanhopig van worden.
Wat dan wel weer typisch is, zijn de teksten. Er is een duidelijk thema dat helemaal wordt uitgewerkt. Voor de EP gebruikte Vidi daarbij de gedichten van de Fransman Arthur Rimbaud (1854-1891). De inspiratiebron voor Dans L’Interminable was het werk van Paul Verlaine (1844-1896), die als getrouwde man een geheime relatie met Rimbaud begon. Kreationist is dan ook ontstaan uit de fascinatie van Vidi voor het Fin de Siècle: een stijlperiode aan het einde van de negentiende en begin van de twintigste eeuw waar in Parijs spirituele seances en satanisme mainstream werden en een groep dichters het tot hun missie maakten om poëzie op zijn kop en binnenstebuiten te keren. De aan absint verslaafde Paul Verlaine viel daarbij op met zijn decadente symboliek en iconoclastische verzen. Dans L’Interminable is een soundtrack gecomponeerd voor zijn melancholische observaties: niet gebaseerd op riffs, maar op sfeer. En vooral ook: niet gericht op één genre.
Dat is gelukt. Het heeft een plaat opgeleverd die je rustig op kan zetten als je oude omaatje op bezoek komt, maar die evengoed underground is. Vidi had beide kanten verder kunnen opzoeken, maar hij maakte dus vooral een plaat die, in tegenstelling tot wat Encyclopaedia Metallum vindt, wel degelijk metal-elementen heeft. Maar of het genoeg is waag ik te betwijfelen, ook als u wel openstaat voor een beetje muzikaal experimenteren. De twijfel blijft overheersen. En daarom ga ik met mijn cijfer lekker veilig overal tussenin zitten en schiet Vidi daar eigenlijk geen zak mee op.
Score:
78/100
Label:
I, Voidhanger Records, 2021
Tracklisting:
- Mandoline
- Il Pleure Dans Mon Coeur
- Colloque Sentimental
- Walcourt
- Interlude
- Extase Langoureuse
- La Bonne Chanson XI
- Soleils Couchants
- Dans L’Interminable
Line-up:
- Vidi – Alles
Links: