Headlines

Funeral Mist, de eenmanszaak van Arioch. Arioch alias Mortuus. Mortuus, sinds 2004 en Plague Angel de voorman van Marduk. Sinds altijd (1993) de eigenaar van Funeral Mist. Funeral Mist, sinds altijd een black metal fenomeen dat gregoriaanse zang en christelijke elementen in zijn furieuze Zweedse black wist te verwerken met bijzonder veel gecomprimeerde venijn en haat. Waar Marduk de laatste paar albums opnieuw militanter en oorlogzuchtiger uit de hoek komt, zoekt Funeral Mist nog steeds de chaotiek en puur demonische "orthodoxe" oorden op. Zo ook op Deiform, langspeler nummer vier.Lees verder ›

Hebben we deze niet eerder zien passeren? Neen, dat hebben we niet. Maar het is altijd een goede zaak als je muziek herkent. Forbidden Knowledge and Ancient Wisdom had een voorgeboorte onder de vorm van de EP Drink From The Chalice With Nightly Lust, wiens artwork geheel in dezelfde lijn ligt. De drie nummers van die EP zijn ook te vinden op deze langspeler, de tweede van Grand Celestial Nightmare. Mocht je er nog aan twijfelen trouwens, dit is wel degelijk een project van Here Mories.Lees verder ›

Zin om nieuwe prog te ontdekken? Head With Wings uit Connecticut, VSA, maakt gelaagde kunstzinnige muziek met een sterk verhalend element. Dat het verhalende aspect serieus wordt genomen bewijst het bijgevoegde epistel in de perskit. Zucht. Luister naar progressieve muziek zeggen ze, dat is lekker gevarieerd en daar moet je soms heel hard je best voor doen om het te leren waarderen. Tof zeg! De EP Comfort in Illusion volgt het debuutalbum From Worry To Shame uit 2018 op.Lees verder ›

The Judas Knife is een nieuw project van Joseph Grillo (ex-Gay For Johnny Depp) en Drew Thomas (ex-Into Another en Youth Of Today) uit New York. Death Is The Thing With Feather vormt het debuut van de band, opgenomen en gemixt door de legendarische Kurt Ballou. Verwacht alternatie grunge/space rock met post-hardcore elementen.Lees verder ›

Noorse sludge/post-metal uit Oslo. Ik verwacht me aan diepe gitaren en een kwade, veel te blonde Noor die depressieve teksten over zijn publiek braakt. Of dit hoop ik toch te horen. Ik ken deze band totaal niet en hij lijkt me vooral in het eigen thuisland matig succes te kennen. Platenmaatschappij Fysisk Format deed in ieder geval de moeite om de bands nieuwe album naar onze redactie te sturen, dus het minste wat we kunnen doen is deze eens beluisteren natuurlijk.Lees verder ›

2021 was een slecht jaar voor ons sociaal leven en gezondheid. 2021 was echter wel een goed jaar voor wie van metalcore houdt. Architects, Trivium, Everytime I Die, Ice Nine Kills, Bullet For My Valentine, Silent Planet en binnenkort The Devil Wears Prada. Tal van metalcorebands of bands die zwaar neigen naar metalcore kwam dit jaar aanzetten met een nieuwe plaat. Zo ook Of Mice & Men. Alhoewel, nieuwe plaat?Lees verder ›

Ene André Kramer gaat schuil achter Landstrykar. Een Nederlander. Ik ken hem niet, maar hij maakt wel mooie muziek. Muziek die is verzameld op een album vol dungeon synth dat de naam A Walk Amidst The Cairns draagt. Dit is zijn debuut. Het album is een muzikale weergave van de wandelingen door noordelijke landschappen, aldus de maker van dit werk. Kijkend naar de albumcover zal hij daarmee niet de noordelijke Nederlanden bedoelen.Lees verder ›

Uit Polen komt dit stelletje ongeregeld. Dishell doet precies wat je verwacht van een band met zo'n naam die zegt death/crust te maken. Fuck je melodie, fuck professionele opnamekwaliteit, fuck je moeder, en alle politieagenten zijn klootzakken. Lekker tegen de gevestigde orde aanschoppen dus, met vrij eenvoudige muziek.Lees verder ›

Pestilential Shadows. Ten tijde van Depths stond deze heel hoog in mijn jaarlijst, dat was in 2011. Datzelfde jaar stond soort- en landgenoot Woods of Desolation met Torn Beyond Reason trouwens op één in mijn lijst. Pestilential Shadows is een afgeleide van het grote  Nazxul, een afgeleide waar het er minder vurig en occult aan toe gaat. Melancholische doom en downers verleiden het black metal initiatief vrij vaak, terwijl zowel Scandinavische als Amerikaanse invloeden genoteerd werden in de vele variatie op melodieus vlak.Lees verder ›

Na een eerste EP in 2019 brengt Morgul Blade ons nu zijn eerste volwaardige album. Je hoeft geen enorme nerd te zijn om door te hebben dat de band zich voor zijn teksten laat inspireren door J.R.R. Tolkien. Thematisch kiest de band zo voor een behoorlijk platgetreden pad. Maar doen ze een Sarumannetje (een misleid flauw afkooksel dus) of een Sauronnetje (de Duistere Heer zelve! Bij wie ik me meteen nederig excuseer voor het gebruik van een voor zijn grootsheid ongepast diminutief)?Lees verder ›

Laang 冷 is terug. De grote Taiwanees (of zijn dat ondertussen Chinezen?) leerde ik twee jaar geleden kennen met het album Hǎiyáng 海洋, een prima symfo/meloblack metal album vol coma-ervaringen, met veel hysterie en computerblasts (terror black metal - met vooral persoonlijke terreur). De eenmansband is een trio geworden en brengt zijn tweede langspeler uit via Talheim Records.Lees verder ›

Moon zou ik het liefste beschrijven als de Xasthur versie van Paysage d'Hiver. DSBM met doominvloeden, kosmisch van aard, met de nodige onderliggende grimmige ambient. Pandimensional Gnosis staat bol van de geestactiviteit, de demonische evenementen, de griezelige dreiging. Allemaal behoorlijk offbeat, disharmonisch en psychotisch, bij momenten gaat het van dissonant naar ronduit vals en zeer ongemakkelijk qua beluisterbaarheid. Ziek, gestoord, grimmig. Met een beetje goede wil kun je wat MoRT-vibes oppikken (Blut Aus Nord), oudere Ævangelist en jawel, waarom geen Leviathan en Emptiness (vooral Nothing but the Whole dan), in mindere mate.Lees verder ›

Í Myrkri is het geesteskind van heerschap Simon Gardarsson en bracht sinds zijn oprichting in 2019 maar liefst drie full lengths en een EP uit. Hij wordt hier voor het eerst bijgestaan door Skóggangr die instaat voor de teksten (volledig in het Deens) en stem en deze laatste kwijt zich uitstekend van zijn taak. Beide heren kennen elkaar bovendien van het eveneens black metal spelende Ildskær, opgericht in 2020, en ook met die band brachten de heren al een EP en een full length uit. Bezig bijtje dus, die Simon! Maar gaat dit ten koste van de kwaliteit? Lees verder ›

Todomal is een licht snobistische, progressieve doommetalband uit Spanje. Ja, dat is gelijk een oordeel inderdaad. Maar als je de muziek zelf omschrijft als: 'Stel je Candlemass en Pink Floyd voor die een dronken gevecht hebben aangaande goedkope wijn, om vervolgens een album te schrijven om excuses te maken' heb je alle hokjes aangevinkt om die omschrijving te verdienen. Het is een debuut voor deze Spanjolen. Een debuut dat toch tot één van de betere doomplaten van dit jaar gerekend moet worden.Lees verder ›