Headlines

Het is altijd lastig om een nieuwe Queensrÿche te beoordelen op de eigen merites. Waar menig band op de schouders van reuzen staat, worstelt de groep uit Seattle soms om zich staande te houden tegenover het eigen roemrijke verleden. Want wat te doen na het buitenwereldlijke Rage For Order, misschien wel het beste conceptmetalalbum ooit Operation Mindcrime, het kwikzilveren, maar ijzersterke Empire en het wonderlijke Promised Land met zijn stil makend mooie afsluiter Someone Else? Op Digital Noise Alliance - niet toevallig af te korten tot DNA - kiest Queensrÿche voor een muzikale zoektocht naar de eigen genen.Lees verder ›

De vakantieperiode is weer voorbij! Sommige bands zijn de festivalweides langs getrokken, andere bands hebben nieuw materiaal opgenomen en weer andere hebben van deze tijd gebruik gemaakt om ook even rustig te ontspannen. Zo ook de Zweedse death metal zombies van Heir Corpse One. Zij hebben hun vliegtuigje uit de plomp getrokken waar ze tijdens hun vlucht Fly The Fiendish Skies zijn neergestort en hebben koers gezet naar het gebied waar volgens de overleveringen de eerste zombies vandaan komen: de Caribbean. Met een noodlanding op het strand zijn ze daar op zoek gegaan naar rust, inspiratie (over bijvoorbeeld folklore, demonen, ondoden en de Cthulu mythologie) en natuurlijk… hersenen! Echt waar? Lees verder ›

Where the Void Rose is de derde plaat van het uit Frankrijk afkomstige kwartet, The Necromancers. Hun debuut Servants of the Salem Girl (2017), uitgebracht op Ripple Music, werd internationaal bejubeld en genoemd als een aanwinst voor het Europese stoner doom genre. Het label meldde toentertijd dat de band zo godvergeten occult is dat ze niet eens een biografie hebben. Muzikaal gezien liet het kwartet zich niet makkelijk classificeren. Denk aan een goede mix van proto metal uit de jaren 70 à la Black Sabbath, NWOBHM, progressieve rock en een vleugje psych. Ook het tweede album Of Blood and Wine (2018), wederom op Ripple Music, kreeg internationaal veel lof.Lees verder ›

In 1998 verscheen het toch wel invloedrijke album Gore Metal. Het Amerikaanse Exhumed stak daarbij zijn adoratie voor een band als Carcass niet onder stoelen of banken. Nu is frontman Matt Harvey sowieso niet de persoon die geheimzinnig doet over zijn inspiratie. Ook met Gruesome mag de gitarist en vocalist graag zijn helden van Death sinds 2014 een muzikaal eerbetoon brengen. Hoewel deze band ook even als duiventil gezien kon worden als we kijken naar de bezetting, is het inmiddels weer wat stabieler. Stokkenslijter Mike Hamilton van Deeds Of Flesh klopt al sinds Necrocracy (2013) steevast de drumpartijen in en 'Doc' Ross Sewage is gelukkig weer op te planken te zien met zijn oude liefde. Alle ingrediënten aanwezig voor plaat nummer tien die traditiegetrouw via Relapse Records verschijnt.Lees verder ›

Hans Christian Andersen, Artillery, Borgen, Nikolaj Coster-Waldau (ja, die van Game of Thrones), Christian Eriksen, Den lille Havfrue (De kleine zeemeermin), flæskesteg (geroosterd varkensvlees), flødebolle (custardbroodjes), King Diamond, Legoland, Mercyful Fate, Mikkeler craft bier (ja, dat is nog eens wat anders dan Carlsberg), Myrkur, gastronomisch Noma, Nyhavn Harbour, Pretty Maids, Jesper Olsen (‘de vlo’ – herinner je je die fraaie strafschop met Johan Cruijff nog?), Peter Schmeichel, Roskilde Festival, smørrebrød, Volbeat, Caroline Wozniacki… Zomaar even een greep uit de kwalitatief rijke Deense wereld van cultuur, kunst, en sport.Lees verder ›

Crustpunk is een prachtig genre. Een uitlaatklep voor allen die tegen het systeem aan willen schoppen. De laatste jaren is het systeem echter een beetje in slaap gevallen, en zo ook de crustpunk. De thema's klonken niet veel verder dan je standaard anarchistische ideaalbeeld. Waar niks mis mee is, maar op een gegeven moment ken je de Westerse thematiek wel. Zanjeer is een project dat de vinger eens op dezelfde, maar toch net andere zere plek legt: religieus extremisme, post-kolonialisme, het afbrokkelende klimaat en economische verwoesting.Lees verder ›

Sahg is toe aan zijn zesde langspeler, getiteld Born Demon, de opvolger van het in 2016 verschenen Memento Mori. Het resultaat mag er zeker zijn. Sahg zet de koers voort die hij op Memento Mori heeft ingezet, hoewel dit album veel heavier en vlotter klinkt dan zijn voorganger. Doom en stoner zijn zeker nog aanwezig in de muziek, maar men leunt nu toch ook flink richting heavy metal.Lees verder ›

Ir, het tweede album van het Deense Orm, was in 2019 mijn onbetwiste album van het jaar. Mijn persoonlijke favoriet om precies te zijn. Al kwam dat niet helemaal tot uiting in mijn jaarlijstje, waar Ir pas op de derde plaats terug te vinden was. Na het geniale Hallucinogen van Blut aus Nord en het prachtige derde album van het ondertussen ter ziele gegane Oldd Wvrms. Afgestopt dus door twee zeer sterke releases, al bleek die derde positie achteraf een dwaling. Ondertussen beschouw ik Ir zelfs als één van de allerbeste blackmetalalbums aller tijden. Grote woorden, maar niet gratuit. Ir is perfect op alle niveaus. Dit album slaagt erin een gevoel van eindeloosheid te creëren binnen een voortdurend veranderend muzikaal landschap, waarin je het risico loopt te verdwalen tussen contrasten van groots opgezet bombast, rustgevend raffinement en aangrijpende intimiteit. Werkelijk, verdwalen is nog nooit zo verrijkend geweest.Lees verder ›

Nocturnis, een Duitse blackmetalband, bracht in 2020 een EP uit, Aporia genaamd. Deze nog jonge formatie komt Offenburg. Een plek op een steenworp van de Franse grens en als je nog wat verder gooit, de Zwitserse grens. Unsegen is de volwaardige opvolger van de EP en wordt uitgebracht door MDD Records, een platenboer die ik alweer een poosje uit het oog was verloren. Als ik het goed heb, is het Duitse Suidakra een vaste klant op dit label. Dit Unsegen vertelt het verhaal van een soldaat actief tijdens de Eerste Wereldoorlog. Zijn strijd op het slagveld, maar ook de innerlijke strijd die hij voert, vormen de basis voor de nummers. Bijzonder interessante insteek. Het is gitarist, de heer Padrutt, die zelf aan de opname- en productieknoppen heeft gezeten. Enkel de mastering werd in de handen gestopt van Christoph Brandes van de Iguana Studios.Lees verder ›

Op de datum af exact acht jaar nadat ik mijn eerste recensie op dit mooie platform online zag verschijnen komt het leidende onderwerp van die recensie met een nieuw album. In acht jaar is er een hoop veranderd bij mij, maar zeker ook bij Skid Row. De band heeft namelijk een nieuwe zanger. De titel, The Gang's All Here, doet vermoeden dat we te maken hebben met een oude bekende, maar helaas voor éénieder die zit te wachten op een reünie is het niet Sebastian Bach die de zangpartijen voor zijn rekening neemt. Voormalig H.E.A.T. zanger Erik Grönwall neemt de honneurs waar achter de microfoon.Lees verder ›

Heidense metal is wat de klok slaat op Risci Bita Wudu. Een album met drie tracks van deze Engelse éénpersoonsband, genaamd Aethelruna. De website van de beste man staat vol met informatie over zijn invloeden. Die reiken van nazi occultisme tot esoterie en heidendom, en alles wat er tussenin zit. Ik was begonnen met het te lezen, maar viel halverwege in slaap. Daarom schakelen we over naar de muziek.Lees verder ›

De drie heren van Venom, die enkele klassiekers op hun naam hebben staan en zelfs naamgever waren van een genre, konden destijds (begin jaren '80) al niet goed met elkaar opschieten. Zo sterk en visueel ingesteld de live-shows destijds waren, zo broeierig was het achter de schermen. Na enkele jaren barstte de bom en gingen de heren uit elkaar. Halverwege de jaren '90 was er nog een reünie, maar ook die was geen lang leven beschoren. Vanaf 2015 zijn er twee Venoms: één onder de oorspronkelijke naam en (om verwarring te voorkomen) één onder de naam Venom Inc. Hierin zit Jeff "Mantas" Dunn, destijds gitarist van Venom. Zij brengen nu met There's Only Black hun tweede album uit.Lees verder ›

Totaal onbekend met Parkway Drive zag ik deze band rond het middaguur voor het eerst live op Ieperfest 2006. Ik was gelijk fan en de eerste albums luister ik nog altijd met plezier. Het geluid van de Australiërs is allang doorontwikkeld. Het typische metalcoregeluid uit de 00's is bijna een genre op zich geworden en ik ben het al die tijd een warm hart blijven toedragen. Realm of Torment, afkomstig uit het Engelse Southampton, is gelukkig een band die dat ook doet.Lees verder ›