Het vanuit het Engelse Ipswich opererende internationale uitzendbureau voor muzikanten Cradle of Filth trekt de hele maand oktober door Europa met in het kielzog Alcest en Naraka. Precies tussen Antwerpen en Zwolle in hield de karavaan halt in de Eindhovense Effenaar. Remco Faasen keek al maanden uit naar het concert en trok naar de grootste stad van Noord-Brabant voor de band die hij in 1996 voor het eerst zag. Fotograaf Seth Abrikoos was toen nog niet eens geboren maar stond nu wel vooraan met haar fotocamera in de aanslag.
Het Franse Naraka mocht het spits afbijten maar helaas was uw schrijvende verslaggever nog niet gearriveerd. Zijn fotograferende collega was wél present en legde deze taferelen vast:
Ook afkomstig uit Frankrijk: Alcest. Bandleider Neige en zijn drummende kompaan Winterhalter begonnen ooit als blackmetalband maar opereren alweer heel wat jaren op het vlak van post-black metal en shoegaze. In de praktijk betekent dat: luisterliedjes. Het is staan en luisteren naar wat Neige in de loop der jaren heeft bedacht en nu met de vaste live-muzikanten wordt uitgevoerd. De bandleider zelf knoopt alles met zijn klagende zangstem bij elkaar. Af en toe gaat het gas erop en etaleert het oud-Peste Noir-bandlid zijn grunt maar al gauw gaan we weer naar de kalme, uitgesponnen haast melancholische muziek zoals die doorgaans vanuit IJsland op de wereld wordt losgelaten.
Of Alcest een logisch voorprogramma is voor Cradle of Filth is duidelijk: nee. Dit is muziek die goed tot zijn recht komt in een festivaltent aan het einde van een lange dag, maar niet als je wacht op Dani Filth en zijn opgefokte gothic. Dat betekent niet dat er veel mis is met Alcest, daarvoor is de muziek gewoon te goed. Alleen: er is een tijd en een plaats voor alles. Dit is niet de tijd en niet de plaats.
We zijn nog geen jaar verder sinds het verschijnen van het uitstekende laatste album van Cradle of Filth maar toch zijn er alweer twee wijzigingen in de bandbezetting. De Amerikaanse Zoë Marie Federoff is de nieuwe toetsenist en achtergrondzangeres, tweede gitarist is nu de eveneens uit de Verenigde Staten afkomstige Donny Burbage. Federoff komt heel goed voor de dag met haar vocale bijdragen, maar wat podiumpresentatie betreft is de wisseling van de gitaristen minder geslaagd. De vertrokken Rich Shaw was een fijne, theatrale verschijning waar Burbage gewoon een doorsnee metalgitarist is.
Blikvanger van de band blijft natuurlijk de Grote Kleine Man Dani Filth. Als albumopener The Fate of the World on Our Shoulders heeft geklonken en we overgaan op het echte werk met Existential Terror, komt hij onder luid gejuich als laatste het podium opgesprint met een kap op zijn hoofd. We schakelen gelijk door naar een aangename verrassing: het uit 1994 stammende Nocturnal Supremacy. Met Summer Dying Fast gaan we zelfs nog een stap verder terug in de tijd: toen een 20-jarige Filth het nummer inzong voor het debuutalbum. De zanger is uitstekend bij stem en gilt, grunt, gromt en kreunt als een jonge demoon.
De volgende verrassing is I Am the Thorn van het verguisde album Thornography uit 2006, dat na afronding van de promotietour niet meer op de setlist is verschenen. Het nummer steekt al met kop en schouders boven de rest van de plaat uit en klinkt ook nu uitstekend: een onderschat juweeltje uit de banddiscografie. Crawling King Chaos is een van de fraaiste tracks van het nieuwste album en het gotische liefdesverhaal Nymphetamine (Fix) is áltijd lekker: Federoff toont zich een waardig vervanger van Liv Kristine, al blijft de Noorse zangeres natuurlijk een klasse beter én zal geen Cradle of Filth-zangeres ooit nog Sarah Jezebel Deva kunnen doen vergeten.
Het hart van uw verslaggever verwarmt zich bij het horen van de eerste klanken van het mooiste Cradle of Filth-nummer ooit: A Gothic Romance (Red Roses for the Devil’s Whore), afkomstig van het beste Cradle of Filth-album ooit: Dusk… And her Embrace uit 1996. Het is ruim acht minuten briljantheid in een zaal in Eindhoven. Dat is weliswaar geen woord, maar zo is het wel. Scorched Earth Erotica wordt vervolgens opgedragen aan ‘the stupidity that is human kind’, Us, Dark, Invincible is een eerbetoon aan de beide voorprogramma’s.
Het geluid in de Effenaar is vanavond overigens geweldig en dat is bijzonder prettig want met name op festivals komt de volle, bombastische muziek van de band lang niet altijd tot zijn recht. Als we zo’n beetje aan de toegiften toe zijn kunnen we concluderen dat gitarist en Pinhead-lookalike Ashok deels in het gat is gesprongen dat Rich Shaw heeft achtergelaten. Hij treedt meer naar voren, imiteert het horror-icoon met hoofdbewegingen en gezichtsuitdrukkingen en heeft daar zichtbaar lol in. Na Desire in Violet Overture mag de achter een wand weggestopte drummer Marthus in Necromantic Fantasies laten horen wat hij allemaal kan en dat is veel. Het is altijd een genot om dit drumbeest uit Brno te zien. Het is nog even volle bak met het woeste Gilded Cunt en daarna is de fraaie afsluiter met Her Ghost in the Fog. Aan alles moet een eind komen en zo ook aan dit fijne concert van een band die ook alweer meer dan dertig jaar meegaat maar waar nog lang geen sleet op zit.
Datum en locatie
5 oktober 2022, Effenaar, Eindhoven
Foto's:
Seth Abrikoos (Linktree)
Link: