The Necromancers – Where the Void Rose

Where the Void Rose is de derde plaat van het uit Frankrijk afkomstige kwartet, The Necromancers. Hun debuut Servants of the Salem Girl (2017), uitgebracht op Ripple Music, werd internationaal bejubeld en genoemd als een aanwinst voor het Europese stoner doom genre. Het label meldde toentertijd dat de band zo godvergeten occult is dat ze niet eens een biografie hebben. Muzikaal gezien liet het kwartet zich niet makkelijk classificeren. Denk aan een goede mix van proto metal uit de jaren 70 à la Black Sabbath, NWOBHM, progressieve rock en een vleugje psych. Ook het tweede album Of Blood and Wine (2018), wederom op Ripple Music, kreeg internationaal veel lof.

Vier jaar later verschijnt nu Where the Void Rose. De plaat is dit keer in eigen beheer uitgebracht. Ripple Music verzorgt nog wel de Amerikaanse distributie (Season of Mist doet de Europese). Gitarist en zanger Tom Cornière-David is vervangen door gitarist en zanger Basile Chevalier-Coudrain. Wat hetzelfde is gebleven is dat de band weer genoeg inspiratie heeft weten te halen uit oude horrorfilms, Europese mythologieën en fantasy boeken. Het wegvallen van Ripple Music, een van mijn favoriete platenlabels, deed bij mij de alarmbellen rinkelen. De wissel van zanger maakte mij daarentegen weer nieuwsgierig. Cornière-David heeft een goede strot, maar ik kon me af en toe storen aan zijn gebrekkig uitspraak van de Engelse taal. Genoeg gewauwel: hoe is Where the Void Rose?

Het eerste nummer Sunken Huntress, begint goed. Stevige riffs, lekker tempo en het zanggeluid van Basile klinkt meteen als een huis, of beter gezegd: graftombe. Zuiver, melodieus met loeistrakke uithalen; erg lekker. Ook zijn riffs doen zeker niet onder voor die van zijn voorganger. Crimson Hour, het tweede nummer, gaat richting doom: met langzamere riffs klokt de track iets over de acht minuten. Hier is goed te horen dat beide gitaristen heerlijk op elkaar zijn ingespeeld: dit creëert een soort gelaagdheid. Basile blijkt gelukkig ook te beschikken over een zwaardere, rasperigere stem, wat hem siert. Maar … zo goed als het nummer begint, zo eentonig wordt het tegen het einde.

De derde track, The Needle, is uitgebracht als single (lees: eerst vrijgegeven nummer). Het is een nummer met catchy riffs en dito refrein. Tegen het einde begin ik me lichtelijk te irriteren aan de zang: alsof het allemaal nét iets té veel is, zowel in volume als in intensiteit. Orchard begint als een onheilspellende soundtrack die zo in een jaren 50 horrorfilm had gepast. Plotseling wordt deze sfeer afgekapt en beuken, net iets te hard en lomp, de muziek en de zang erin. Het nummer is langdradig en Bastille lijkt wel een rockopera te willen zingen. Iets dat hij beter niet kan doen. Plotseling komt er een brute onderbreking door een black metal-achtige drumpartij van twee seconden. Daarna wordt de lange draad weer opgepakt. Het eerdergenoemde ‘nét iets té veel’ wordt mij nu ‘écht iets te veel’. Over the Threshold is dan gelukkig een waardige afsluiter van Where the Void Rose: vol goede riffs, gitaarsolo’s en veel actie.

Where the Void Rose is muzikaal een goed album dat in de lijn ligt met de vorige twee platen. Helaas is dat ook het minpunt: ik ken het allemaal wel en het voelt daardoor wat ‘middle of the road’ aan. De zangpartijen van Bastile worden af en toe echt te vervelend. Of dat komt door de productie of dat hij letterlijk zijn stem wil laten horen weet ik niet. Voor wie The Necromancers nog niet kent, raad ik de eerste twee platen aan.

Score:

65/100

Label:

Eigen beheer, 2022

Tracklisting:

1. Sunken Huntress
2. Crimson Hour
3. The Needle
4. Orchard
5. Where the Void Rose
6. Over The Threshold

Line-up:

• Basile Chevalier-Coudrain – Zang, gitaar
• Simon Evariste – Basgitaar
• Benjamin Rousseau – Drums
• Robin Genais – Lead gitaar

Link:

• The Necromancers Bandcamp