Realm of Torment – Ytene’s Collapse

Geschreven door op 17-10-2022 om 19:15.

Totaal onbekend met Parkway Drive zag ik deze band rond het middaguur voor het eerst live op Ieperfest 2006. Ik was gelijk fan en de eerste albums luister ik nog altijd met plezier. Het geluid van de Australiërs is allang doorontwikkeld. Het typische metalcoregeluid uit de 00’s is bijna een genre op zich geworden en ik ben het al die tijd een warm hart blijven toedragen. Realm of Torment, afkomstig uit het Engelse Southampton, is gelukkig een band die dat ook doet. Al sinds 2014 brengt deze metalcoreformatie regelmatig nieuwe muziek uit. De opvolger van het laatste album uit 2019 heet Ytene’s Collapse en is opgenomen in de Monolith Studio in Londen. Ytene is een verwijzing naar het bosgebied dat de Engelse koning Willem I totaal heeft geplunderd, met name voor vlootbouw. Informatie die zomaar eens het winnende antwoord in een quiz kan zijn.

Na het rustige en treurige intro wachten de Engelsen niet langer en beginnen ze als een razende stier tekeer te gaan op Gula. Een van de zeven hoofdzonden staat ook wel bekend als Gula en heeft veelvraat als betekenis. Wat dat betreft kan Realm of Torment ook wel een verwijt (lees: compliment) worden gemaakt van breakdownveelvraat, want dit nummer zit propvol van die zware gevallen. De toon is gezet en als luisteraar weet je wel wat je kan verwachten. Op Consigned To Oblivion komt de zanger van Renounced te hulp geschoten, niet dat het perse nodig is, maar de verschillende vocalen zorgen voor een frisse synergie. Pathetic Evolution en Dissolution zijn ook volgens het 00’s metalcorereglement geschreven. Beide nummers bevatten beukende metalriffs, tempowisselingen en breakdown na breakdown, zoals het hoort op dit soort muziek.

Hope(less) is een heropname van Hopeless Apathy dat eerder verscheen op de EP In Fragile Hands uit 2017. Dit nummer is eens flink opgepoetst met als resultaat metalcore voor de fijnproever. Het toont ook aan dat de band openstaat voor zelfreflectie en streeft naar het allerbeste resultaat. Ik zou geen andere reden kunnen bedenken om dit nummer opnieuw uit te brengen, tevens omdat de EP al het beste werk van de band tot nu toe is.

Op Afforestation gooit de band nogmaals alle remmen los. Wat volgt is het beste te beschrijven als een bijzonder lange breakdown, halverwege afgewisseld met wat kort duister gefluister dat weer overgaat in het schitterende gekrijs van de gastzanger van xRepentancex … dat weer overgaat in een nieuwe breakdown. Toen ik dit hoorde wist ik even niet wat ik met mijzelf aan moest. Wat een energie komt er vrij op dit nummer. In een moshpit zal het het vechten om te overleven zijn vermoed ik. Met Coppice Gate sluit de band instrumentaal en rustig af.

Fans van metalcore zoals eerder Parkway Drive, On Broken Wings en Remembering Never die in de 00’s maakte, voorzien van een heerlijke dosis energieke hardcore kunnen ruim een half uur hun hart ophalen aan deze tien nummers woede en agressie. Mijn liefde voor dit type metal is nooit weggeweest en zolang er albums zoals Ytene’s Collapse gemaakt worden, zie ik dat ook niet snel veranderen. En zoals de band zelf aangeeft: “Metalcore isn’t cool anymore, so what?“

Score:

88/100

Label:

Mark My Words Records (cd), The Coming Strife (vinyl), Essex Hardcore Zine (cassette), 2022

Tracklisting:

  1. Ytene’s Collapse
  2. Gula
  3. Consigned To Oblivion
  4. Pathetic Evolution
  5. Dissolution
  6. Dyspnea
  7. Hope(less)
  8. Salvaged By Association
  9. Afforestation
  10. Coppice Gate

Line-up:

  • David Little – Zang
  • Jack Orba – Gitaar
  • Jonny Pipes – Gitaar
  • Andy Newman – Drums
  • Ryan Yelland – Bass

Links: