Op vrijdag 14 oktober is Zware Metalen present bij het uitgestelde concert van Wolves In The Throne Room in TivoliVredenburg dat aanvankelijk gepland stond op 15 oktober vorig jaar. Deze avond vormt het decor van een ambigue en tegelijkertijd majestueuze avond pikzwarte en spiritueel getinte muziek. Op het programma: the Primordial Arcana European Tour, ofwel drie muzikaal uiteenlopende gezelschappen die zware en minder zware klanken produceren die uiteindelijk wonderwel met elkaar blijken te rijmen. Het Amerikaanse deathmetalcollectief Blood Incantation dat tot de oorspronkelijke line up behoorde, kon helaas op de nieuw geplande datum niet mee maar de landgenoten van Incantation (eveneens death metal) gelukkig wel. De opmaat van de avond wordt echter verzorgd door Stygian Bough, een uiterst fraai uitwerkende symbiose tussen Bell Witch en Aerial Ruin. Fotograaf Ruben Verheul heeft een strategische plek voor het podium weten te bemachtigen om deze bijzondere avond voor ons in indringend beeldmateriaal te vertalen, daarbij saboterende omstandigheden als onophoudelijke rook en obscuur licht trotserend. Uw redacteur van dienst wacht de schone taak om woorden te geven aan datgene dat er vol bezieling gemusiceerd en bezongen wordt.
TivoliVredenburg’s zaal Pandora fungeert vanavond als onze knusse black box en is reeds aangenaam gevuld met zwaremuziekadepten als de eerste subtiele klanken van Stygian Bough aan de atmosfeer worden blootgesteld. Het is dat uw anonieme scribent heeft plaatsgenomen op het rustige linkerbalkon, waar ze de zaal en het podium overziend, meteen duidelijk ziet dat de set is begonnen. Gelukkig richt het aanwezige publiek zich ook rap tot het podium. Deze muziek vraagt toch om opperste aandacht, wil je althans ook de rijke scharkeringen vanaf het begin meekrijgen. Het zijn akkoorden en fluisterende percussie begeleid door cleane vocalen die een plechtige, haast sacrale sfeer oproepen. Neerkijkend op het podium zie ik bovendien een breed scala aan gitaarpedalen die Moggridge (Aerial Ruin) en Desmond (Bell Witch) vakkundig bedienen om hun gelaagde muziek en soundscapes te creëren.
Wie het genoegen heeft gehad om het drieëntachtig minuten durende requiem Mirror Reaper van Bell Witch integraal en live te mogen aanschouwen heeft wel iets nodig om (opnieuw) van zijn sokken te worden geblazen. Maar Stygian Bough imponeert hier in Utrecht vanavond wel degelijk. Uw anonieme scribent laat zich, net als velen in de zaal, gewillig meevoeren op de onheilspellende en bij wijlen onvoorspelbare onderstroom die The Bastard Wind en The Unbodied Air weten op te roepen. ‘Ontwaken’ is een zaak voor als het spel over blijkt. Het is log, zwaar en toch… ergens prijkt ook weleens een sprankje lichtheid door – de zwartgallige thematiek daargelaten. Wat mij persoonlijk vooral treft: Moggridge en Desmond weten hoe je een (bas)gitaar moet laten huilen. Betoverend is dat. En ook de man van het veelzijdige slagwerk, Schreibman, laat vanuit zijn veste regelmatig indrukwekkende grunts aan zijn keel ontsnappen. Na vooral peilloos vallen komen de twee langgerekte nummers gevoelsmatig toch redelijk snel ten einde. Ze eindigen met een ingetogen kreet en Moggridge spreekt nog een kort woord van dank uit richting de aanwezigen.
Van een collectieve coma kan geen sprake (meer) zijn als Incantation het podium betreedt. Als je in het gesproken intro woorden als ‘human flesh’, ‘blood’, ‘possessed’ en ‘demons’ voorbij hoort komen dan weet je eigenlijk al wat voor vlees we in de kuip hebben. Vlak voor aanvang van het spel wensen de bandleden elkaar een goede set door de vuisten gebroederlijk samen te brengen boven het drumstel. De Amerikanen gaan hierna wervelend van start met hun zompige death en houden er flink het tempo in, al wordt het betere beukwerk voor de afwisseling ook gevarieerd met iets lomere passages.
In zekere zin is deze band het buitenbeentje van de avond, omwille van het voorspelbare karakter dat toch geen seconde blijkt te vervelen. Omdat het daar simpelweg te goed voor is. Het geluid is fijn: diep en mooi in balans, waardoor de verschillende instrumenten én zang afzonderlijk goed tot hun recht komen. We gaan verder met het onstuimige Demonic Incarnate van album Upon the Throne Of Apocalypse. Een oudje, uit 1995. Het voornamelijk voor Wolves In The Throne Room gekomen publiek is ook een enigszins ingetogen publiek, waardoor de pogingen van frontman McEntee om hen te laten moshen tamelijk vruchteloos blijven. Wat niet wil zeggen dat er niet genoten wordt, integendeel. Eigenlijk past dit deathmatelcollectief er helemaal prima bij, zo midden op de avond. Grappig detail: de frontman wrijft bij wijze van afscheid zijn gitaarhals over schouders en hoofden in het publiek. Vanaf mijn positie hoger in de zaal constateer ik met een glimlach dat ook onze Zware Metalen-fotograaf deelgenoot wordt gemaakt van dit afscheidsritueel.
En dan valt de duisternis in. De echte magie komt vanavond van Wolves In The Throne Room. De Amerikaanse blackmetalband brengt een fantastische mix van black metal met een rijke infusie aan andere invloeden zoals ambient, doom en folk. Deze black prikkelt bovendien niet alleen de gehoorzenuw. Ik moet onherroepelijk denken aan het literaire stilfiguur synesthesie: het verschijnsel waarbij begrippen uit verschillende zintuigelijke waarnemingen aan elkaar verbonden worden. Dit door elkaar lopen van zintuigelijke waarnemingen vormt in wezen de essentie van een optreden van Wolves In The Throne Room. Er is rook, véél rook. Er zijn indringende geuren, reinigende rituelen. Er is brandend hout. En alles complementair aan de muziek. Een enkeling blijkt ergens nog een mondkapje uit een zak of tas te hebben opgediept in een poging zich niet te laten bedwelmen. Maar voor wie juist gekomen is om zich te laten onderdompelen in het ceremonieel en vooral de indringende muziek van deze heren, is het een feest der herkenning.
Deze black metal trilt door je hele wezen en raakt je in je zijn. Het is aandachtige muziek met veel oog voor detail tussen het aandeel allesvergruizende black. Roadies lopen op en neer met ritueel bereidde kopjes thee en/of gegist druivensap in fles om aan bandleden aan te reiken. Er is nieuw werk te horen zoals Mountain Magick van album Primordial Arcana uit 2021 bijvoorbeeld. Maar ook een lied dat luistert naar de prachtige titel I Will Lay Down My Bones Among the Rocks and Roots. Een titel die al poëzie is op zichzelf. En waar je het niet (meer) zou verwachten ontstaat er juist nu nog een moshpit, zij het een bescheiden exemplaar. Vlak naast deze chaos luistert een jongeman aandachtig, de hand veelbetekenend op het hart gedrukt. En zo beleeft iedere aanwezige op zijn eigen manier dit prachtige concert.
Wolves In The Throne Room laat vanavond al met al een betoverende indruk achter.
Datum en locatie
14 oktober 2022, TivoliVredenburg, Utrecht
Foto's:
Ruben Verheul (Wishful doing)
Link: