Headlines

De Amerikaanse supergroep Light The Torch (voorheen Devil You Know) laat weer van zich horen. Drie jaar geleden werd de liefhebber van melodieuze metalcore op overtuigende wijze door elkaar geschud door de heerlijke plaat Revival. Daarvoor verschenen er overigens ook al twee onder de oude naam. Met Franscesco Artusato (All Shall Perish), Howard Jones (ex-Killswitch Engage) en Ryan Wombacher (Bleeding Through) aan het roer zou je weinig anders dan kwaliteit verwachten. Alle drie de muzikanten weten waar Abraham de mosterd haalt. Voorts maakt Alex Rüdinger (Whitechapel) zijn debuut achter het drumstel. Via Nuclear Blast verschijnt het nieuwe album dat de naam You Will Be The Death Of Me heeft meegekregen en twaalf nummers bevat die vrij gemakkelijk blijken te beklijven. Lees verder ›

Het Hongaarse Tortharry is al vanaf 1991 actief. De geschiedenis van de band gaat echter terug tot 1984 toen de band als Imago werd gestart en in 1989 werd omgedoopt in Executor. Na wat demo's en een split kwam in 1991 het eerste volledige album (When The  Memories Are Free) onder de naam Tortharry uit. Dat de band dus een vaste waarde is in de Oost-Europese scene mag als understatement worden opgetekend. Het is Tortharry echter niet gelukt om de status van de underground te ontstijgen.Lees verder ›

Dit Leiþa is het andere kindje van Noise. De Duitser die met zijn Kanonenfieber en met het album Menschenmühle, toch danig wat indruk maakte hier op de redactie en waarschijnlijk ook bij menig blackmetalfan met het zwarte hart op de juiste plaats. Tevens hadden zij, die vaak vanuit cultuur-historisch perspectief naar een plaat luisteren, ook weer wat voer. De thematiek op dat album handelt immers over de Eerste Wereldoorlog.Lees verder ›

Mogelijk de release waar ik dit jaar al het meest naar uitgekeken heb, is De doorn van het Belgische sludge/hardcorecollectief Amenra. Niet enkel en alleen omdat het de winnaar was van de jaarlijst 2017, maar ook omdat de release van de voorgaande tracks in de voorbije maanden me al deed watertanden. Kan Amenra het naar een nog hoger niveau tellen? Voor het eerst is de band bij het naamproces van een album ook afgestapt van de misvieringen.Lees verder ›

Pagan black metal uit Estland en dit via een kleiner, ook Ests label. We spreken hier over het duo Pagansarv. Het album kreeg de titel, Kaarnakarva of blinkende raaf mee. Het label, Warhorn Records kwam tot nu, op de redactie, nog niet al te veel aan bod. Voor alles een eerste keer hoor ik je al denken, dat is inderdaad zo voor de meeste zaken doch niet voor alles. Deze heren die hun wortels erg diep in de lokale ondergrond hebben, laten horen dat ze over een erg goede en stevige rugzak beschikken waarmee ze de diepe Estse bossen in wandelen. De muziek heeft zijn linken met andere regionale paganbands bijvoorbeeld, Skyforger. Pagansarv is net wat duisterder en agressiever en schurkt wat meer tegen de klassiekere, melodische black metal aan.Lees verder ›

'Noêta' stamt uit de Griekse filosofie en staat voor de gedachten die steeds in de lucht hangen, zonder dat ze effectief gedacht moeten worden door iemand of iets. Behoorlijk enigmatisch dus, wat mooi past als bandnaam bij dit project uit Zweden. Elm is de tweede plaat van dit duo dat een vorm van folkloristische akoestiek met neo-ambient brengt. Vergeet dus alle hevigheid, dit is een tussendoortje voor in de late uurtjes.Lees verder ›

Portal is sinds jaar en dag één van die bands die voor mij een ware referentie is. Debuutlangspeler Seepia en de daaropvolgende plaat Outre' doen hier vele rondjes. De experimentele/avantgarde death metal uit Australië is wat mij betreft ongeëvenaard in zijn eigenzinnige soort en ook de latere albums zijn meer dan de moeite waard om door te nemen, ook al verschillen die onderling danig. De heer Horror Illogium en The Curator (zowel met mijter als koekoeksklok op zijn kop) zijn het stichtende duo maar sinds 2009 is de band een vijftal zonder veranderingen gebleken. In 2021 verschijnen twee albums van Portal, dit Avow en het addendum Hagbulbia. Beiden via Profound Lore Records.Lees verder ›

Een jaar of vijf geleden trok Patrick Mameli tot onze grote vreugde zijn Pestilence weer in gang. Het heuglijke feit werd gevierd met de Fight The Plague Tour, waarop de band zich concentreerde op de songs van de eerste vier albums. Platen die elk op hun eigen manier een stevige impact hebben gehad op de doodsmetalen wereld. Nieuw plaatwerk kwam er met het door collega Remco prima gesmaakte Hadeon. Het derde leven van Pestilence startte veelbelovend, zo concludeerde hij toen. Nu, drie jaar later, is het aan Exitivm om die veelbelovende start een vervolg te geven.Lees verder ›

Vandaag hebben we het niet over aangename hobby’s zoals ‘leuke dingen doen met vrienden’ en ‘lekkere dingen eten’. Vandaag ligt namelijk het nieuwe album van Lustmord en Karin Park op de langspeler. Zwaar(moedig) is het zeer zeker, maar van metaal is geen sprake. In plaats van hoekige riffs en blastbeats krijgen we namelijk duistere audiolandschappen voor onze kiezen.Lees verder ›

Het begon ooit met het ruimteschip Albatross, dat als taak had een plek te zoeken in de Melkweg waar mensen konden leven. Na een lange tocht verdween het schip in een zwart gat en landde het op een planeet vol Griekse goden. Dit is een hele beknopte samenvatting van 10,000 years’ debuut-EP, die vorig jaar verscheen. Nog geen jaar later komt nu het volledig album, II geheten, uit. Het verhaal van de EP wordt hier vervolgd. Voor wie interesse heeft, kan het allemaal nalezen op de Bandcamppagina. Voor nu is de muziek het belangrijkst. Zoals de mannen zelf zeggen: “Het is stoner metal. Niet meer, niet minder.”Lees verder ›

De neo-jazzy, eerder experimentele, black metal van White Ward, een band uit Odessa, Oekraïne, kennen we al langer. Reeds eerder hebben de heren rond Yurii Kazarian en Andrii Pechatkin ons verblijdtmet bovenwereldse schijven. Ik verwijs nog even dunnetjes naar platen als Futility Report of Love Exchange Failure.Lees verder ›

Blaze Bayley zong al vroeg in zijn solocarrière vol overtuiging dat hij niet te stoppen zou zijn. En dat is een belofte die de man uit Birmingham altijd heeft gehouden. Waar hij gelukkig wél op terug is gekomen, is de beslissing om niet meer met een volwaardige band te werken, nadat hij – naar mijn mening – zijn sterkste formatie uit zijn carrière in 2010 liet ontbinden.Lees verder ›

Nou en dan hebben we nu een nautisch avontuur voor de boeg, want een Rip Tide is een levensgevaarlijke stroming. De thematiek die de band Suffer Yourself heeft gekozen is het verlangen om te sterven onder water. Geen lichtzinnige bedoeling dus, maar de band heeft niet voor niets de naam Suffer Yourself gekozen. Wouter schreef hier eerder over het album Inner Sanctum op Zware Metalen. En eveneens als toen het geval was, gaan er vergelijkingen op met bands als Esoteric, Evoken en Ahab.Lees verder ›

Conclusie na één nummer: niks nieuws onder de Wit-Russische zon. Downcross doet nog steeds waar het goed in is: smerige, agressieve, viriele black metal maken, maar tegelijkertijd verrassen met melodische finesses die je niet direct bij dit soort muziek zou verwachten. Op Darkness Would Ascend On Onyx Throne doen ze dit zelfs openlijk, door aan een rotvaart tekeer te gaan, om dan plotsklaps een zeer delicaat akoestisch intermezzo op te voeren. Dat dan snel weer in de kiem gesmoord wordt door een herneming van het voorgaande deel. Opnieuw valt op hoeveel verschillende melodische riffs er gebruikt worden in één nummer. Dit op zich geeft de muziek van Downcross al een enorme voorsprong op veel genregenoten. Nee, aan creativiteit is niet ingeboet!Lees verder ›