Astralborne – Across The Aeons

Geschreven door op 27-07-2023 om 18:55.

Na de opnames van het derde album van Hammer Horde, waren – zo vonden zij zelf – Jayson Cessna en Derik Smith toe aan iets anders. De Viking-thematiek van die band werd geparkeerd, in Paul Fuzinski (Blood Of The Prophets) werd een zanger en bassist gevonden en Astralborne werd opgericht. In november 2019 bracht het drietal zijn debuutalbum Eternity’s End in eigen beheer uit. Het schijfje belandde op de burelen van Prosthetic Records, waar de kwaliteit werd onderkend. Astralborne tekende bij de platenmaatschappij en het debuut werd in 2020 op een toverballen gekleurde, gelimiteerde LP uitgebracht. Inmiddels zijn we drie jaar verder en ligt het tweede album Across The Aeons voor ons.

Net als het debuut Eternity’s End opent het nieuwe album met een instrumentaal intro (Exordium): een akoestische gitaar, tegen het einde vergezeld door een flinterdun keyboardlijntje, neemt je bij de hand, waarna de scherpe melodieuze death over je uitgestort wordt. Op Across The Aeons heeft het drietal wederom niet gekozen voor een invulling waarbij de melodie voor een open, toegankelijk geluid zorgt. In tegenstelling tot veel andere bands wordt de melodieuze inkleuring van Astralborne venijniger ingevuld. Nummers zoals War Vessel, December Flower en The Pillars of Creation komen kleurrijker, technischer en vuriger tevoorschijn doordat er op momenten elementen uit de black of thrash metal technisch in verweven worden. Beklijvende, meeslepende melodieën gaan naadloos samen met behendige brutaliteit. Beukende ritmiek, intrigerend fretwerk en bijtende vocalen worden weergegeven in interessante arrangementen, die soms een dun akoestisch randje kennen.

Het drietal blijft nooit lang in hetzelfde tempo hangen (het instrumentale Promethean Fire, Paradigm Shift), speelt veelvuldig met de dynamiek en past op onverwachte momenten een onvoorzien instrument in. Zo duikt onder andere in Nocturneous zowel halverwege als tegen het einde plots een akoestische gitaar op, valt Star of Extinction op twee derde ineens stil, waarna een steeds meer naar voren komende cello voor even het geluid bepaalt, en kent Paradigm Shift een uitgeleide waarbij de gitaar en de cello dit toch al geweldige nummer bijzonder fraai en gevoelvol afsluiten. Het maakt dat het album veelzijdig en levendig, en daarmee uiterst aantrekkelijk, voor de dag komt.

Verantwoordelijk voor de bijdragen op de cello is componist en cellist Kakophonix (voormalig Black Reaper, Empyrean Throne en als gast onder andere te horen bij Amiensus, Oak Pantheon en Qaalm). Ook Steve Redmond (Foretoken, The Day Of The Beast) en Yegor Savovin (Fires in the Distance) dragen bij aan het album in respectievelijk December Flower en het instrumentale Promethean Fire. Qua tekstuele invulling heeft de band gekozen voor de worsteling van de mensheid met zijn nietigheid, tegenover de kosmische uitgestrektheid en leegte. Inspiratie werd daarbij opgedaan in fantasieverhalen en het filosofisch kosmicisme (H.P. Lovecraft).

Thematisch mag Across The Aeons gaan over onbeduidendheid, over nietig zijn, maar dat zijn stuk voor stuk typeringen die niet van toepassing zijn op de muziek op het album. Nee, tegenstellingen als significant, sprekend, fascinerend en saillant zijn juist passend. Astralborne komt met Across The Aeons met een album waarop melodie en venijn fraai versmolten zijn en dat van begin tot eind weet te boeien. Wat een fijne plaat!

Score:

86/100

Label:

Prosthetic Records, 2023

Tracklisting:

  1. Exordium
  2. War Vessel
  3. Nocturneous
  4. Skybreaker
  5. Gemini
  6. December Flower
  7. Promethean Fire
  8. Star of Extinction
  9. Paradigm Shift
  10. The Pillars of Creation
  11. Across the Aeons
  12. Cadence of Sorrow

Line-up:

  • Paul Fuzinski – Basgitaar, vocalen
  • Derik Smith – Gitaar
  • Jayson Cessna – Drums

Links: