Headlines

Dubbel zo vet, dubbel zo melancholisch, dubbel zo prachtig. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een troostvolle nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het zwartomlijnde lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Sky Void of Stars van Katatonia. Marco (favoriete genre: progressieve metal) en MrJingles (favoriete genre: alle verschijningsvormen van death) zijn deze keer de gelukkigen.Lees verder ›

Vespasian en Horaz zijn de grondleggers van wat ze plegen ‘black metal from the Black Forest’ te noemen. De beide heren lijken al sinds mensenheugenis onder de bandnaam Imperium Dekadenz gekend te zijn. Uit Duitsland komen ze en in 2016 brachten ze nog het erg sterke Dis Manibvs uit. Daarvoor, in 2013, het nog lekkerdere Meadows Of Nostalgia met daarop het geweldige Ave Danuvi. Een nummer dat de band typeert. Veelal midtempo black metal met een smerige slependheid in zich, melodieus wel maar met aandacht voor epische momenten, ondersteund door koorachtige vocalen.Lees verder ›

Deze Amerikanen van Dryad mogen gelijk op Prosthetic Records hun lo-fi blackmetalplaat uitbrengen. Als je met je debuut gelijk zo'n label weet te strikken doe je iets goed. Het was voor mij een reden om de cd eens aan te slingeren. Deze band wordt geïnspireerd door de diepste diepten in de oceaan, waar zelfs geen zonlicht doorkomt. Het is een letterlijke en metaforische onderzoekende reis naar de diepste oceaan. Doe uw duikerspak dus maar aan, want u gaat letterlijk nat worden volgens deze band.Lees verder ›

Het is weinig bands gegeven. Krap twintig jaar lag ...And Oceans in coma te wachten op het juiste moment om te herrijzen. In 2020 was daar dan uit het niets het magistrale Cosmic World Mother. Het bewijs is te vinden in de onbetwiste ZM Jaarlijst van dat jaar, aangezien het Finse sextet op een zeer nette vierenveertigste plek terug te vinden was. Nu drie jaar later vinden we met dit As in Gardens, so in Tombs het tweede album na de herrijzenis. Wederom goed voor een nominatie in de jaarlijsten?Lees verder ›

Deze twee heren, Oostenrijkers, spelen al sinds 2013 met elkaar. Blijkbaar hebben ze elkaar gevonden door een gemeenschappelijke hobby: gaming. Volgens de platenboer van dienst, het Spaanse Art Gates Records, levert dit voor Sheogorath - want zo heet de band -  een ideale voedingsbodem op voor de door melodische black metal gedragen muziek. Nou, ik ben benieuwd. In ieder geval mag je al duchtig stellen dat, met een blik op het hoesontwerp, het een vermoedelijk episch, heroïsch gebeuren zou kunnen worden. Op naar een wereld vol draken, monsters, trollen, tovenaars en ander gespuis.Lees verder ›

De eerste release van 2022 die ik had moeten vermelden in mijn jaarlijst, maar niet deed, is er. Deze EP, van het Britse Qrixkuor. De band bestaat sinds 2011 en heeft in de gelederen onder andere frontman S die ook bij Adorior actief is (best een memorabele band). Deze EP met opmerkelijke hoes bevat één enkel nummer dat bijna 25 minuten lang duurt. Death metal, maar geen doorsnee death metal.Lees verder ›

Ergens in 2020 kwam de mededeling dat er een aantal oude getrouwen samengezeten hadden om een nieuwe band op te richten, Høstsol of herfstzon. Het bleek niemand minder te zijn dan Niklas Kvarforth die samen met leden van Manes en Ajattara besloten had nog wat donkere en smerige zieleroerselen op de mensheid los te laten. Herfstzon is dus een Zweeds, Noors en Fins onderonsje geworden. Voor ons ligt nu de debuutplaat Länge Leve Döden: Lang Leve (de) Dood. En zo kan dat inderdaad wel gesteld worden. Het Italiaanse Avantgarde Music is de platenboer van dienst.Lees verder ›

Grá is een band die we in principe niet moeten introduceren. Deze Zweedse blackmetalband bestaat al sinds 2010 en brengt nu zijn vierde langspeler uit via Avantgarde Music. Daar waar de vorige plaat Väsen nog heel wat lagen, ook orchestrale, bevatte en deze, net als de vorige, volledig door Heljarmadr werd gemixt en gemasterd, lijkt dit alles nu niet meer het geval te zijn. De heren kiezen voor een brutalere en misschien minder complexe aanpak en sound. Hiervoor keken ze naar Terry Nikas voor de mixing en Georg Nerantzis voor de mastering. Ook werd het artwork, van de hand van de Chileen Felipe Ignacio, nog meer afgestemd op de muziek en de teksten.Lees verder ›

Een laatste nakomertje van mijn hand uit 2022, deze recensie over het Duitse Human Traces. Ze betreft een EP met de titel Akt I: Life To Die For welke in eigen beheer is uitgebracht door dit viertal muzikanten. Er is in eerste instantie maar bar weinig te vinden over deze lui. De bijgeleverde informatie vanuit de promo leert ons dat zanger Kyuho de voorgaande vocalist definitief heeft vervangen. Nou weet ik natuurlijk niet hoe de originele schreeuwlelijk het deed, maar ook zonder deze referentie kan ik wel zeggen dat Kyuho een aardig vocaal bereik heeft.Lees verder ›

Cantar is een Franse band die slechts kort in de underground actief was. De groep schopte het tot een promo in 1993. Destijds werd die in eigen beheer en op cassette uitgebracht. Bijna dertig jaar later komt er een cd uit op het - eveneens Franse - Chaoscibel label. Deze heruitgave is de eerste release op het label en tevens verkrijgbaar bij The Ritual Productions.Lees verder ›

Beyond Helvete, de band rond Natrgaard, maakte met het vorige werkstuk, MMXX, niet al te veel indruk op mederedacteur Remco. De black metal van de heer Natrgaard maakt een stevige knipoog naar Shining, Kvarforth's geesteskind, naar heavy metal en naar heel wat andere substromingen en zou, ik citeer, net daardoor te veel van de hak op de tak springen en te weinig consistent zijn. Ik ben benieuwd. Brengt de muziek op Anthem Of Decay iets anders?Lees verder ›

Wat ik tegenwoordig nog wel eens mis bij bands die op snijvlak van doom, sludge en hardcore begeven, is herkenbare songs maken. Vaak gaat het van riff naar riff, wordt er wat overheen gebruld met wat mokerslagen en er is weer een plaat ingeblikt. Vaak klinkt het fijn, maar bij nauwkeurige luisterbeurten blijft er weinig hangen.Lees verder ›

Heb je het tv-programma Masterchef wel eens gezien? Vast wel, of in elk geval een ander soortgelijke ‘real-life’ kookwedstrijd waarbij de tranen in de ogen van de deelnemers belangrijker zijn dan de uien die ze veroorzaakt hebben. En dan zie je assistent-nietmachine-manager Trudy met een blik van totale verstandsverbijstering vier ingrediënten bij elkaar donderen waarna er vijf minuten later in ‘real-time’ een drie sterren gerecht de oven uitkomt, waar een paar vetklepperige juryleden orgastische bewondering over uitspreken.Lees verder ›

Onhou is in de basis een sludge/doom band, met veel dreigende riffs, hoekige drums en intense zang. Zoals het hoort. Maar er gebeurt veel meer op deze plaat dan simpelweg het platwalsen van de argeloze luisteraar. Wat Onhou namelijk heel goed doet is een nummer interessant houden door de gekozen structuur en opbouw.Lees verder ›