Headlines

De dagen worden momenteel langer en warmer. En ondanks het feit dat een deathdoomalbum voor het gevoel beter past bij het donkere jaargetij, herfst of winter, blijven we jaarrond de behoefte houden om dramatische en melancholische muziek tot ons te nemen. Vraag mij niet waarom, het zal wel iets te maken hebben met het kanaliseren van emoties. Zonder hier al teveel een psychologische analyse op los te laten, horen we de klanken van muzikaal therapeut Ian Goetchius en zijn band Post Luctum aan. Met The Indifference of Time: I is de Amerikaan toe aan zijn tweede sessie(plaat). Het debuut met de pakkende titel Acceptance is niet door ons gevolgd. We gaan dus direct op voor een diepteonderzoek, zeker als we de titels aanschouwen van de nummers op dit album.Lees verder ›

Van hardcore blijf ik meestal af. Te schreeuwerig, niet heavy genoeg, te prekerig. Maar er zijn uitzonderingen. Nu is er zelfs een uitzondering bijgekomen uit eigen regio. Dit Förbittring is zowaar Belgisch, al vind ik vooralsnog bitter weinig info over deze band. Het betreft een volgens de promoregels “Dark ‘n…Lees verder ›

Het vorige album van deze vier Finnen van Ondfødt, Norden, kwam nog uit via het Belgische Immortal Frost Productions. De heren moeten gedacht hebben: "Verandering van spijs doet eten." en kozen er daarom voor over te stappen naar het Zweedse Black Lion Records om het vervolg, met als titel Det Österbottniska Mörkret, uit te brengen. Of dit een juiste keuze gebleken is, kunnen we natuurlijk pas zeggen bij het beluisteren van deze plaat, die maar liefst tien nummers bevat. Twee van de tien zijn wel korte instrumentaaltjes, maar toch. Het Norden album bevatte zoals ik in 2021 schreef (en ik citeer dus mezelf): "een Scandinavische mix van stijlen, voor hen die dit wel weten appreciëren en die vooral kicken op die oerdegelijke Finse basiselementen."Lees verder ›

De Finnen van Ancestors Blood lieten het vaderlandse bloed al door hun aderen stromen sinds 2002. Op deze spilt met de Duitsers van Heimdalls Wacht, leveren de heren hun drie laatste tracks aan want, officieel sinds 2022, is de band, Ancestors Blood, opgedoekt en kan je stellen dat het bloed ergens anders naartoe zal vloeien. De heren van Heimdalls Wacht tonen middels deze split dat er nog leven in de band zit en dit met niemand minder dan Herjann op gitaar.Lees verder ›

Het Noorse Mactätus bracht in 1998, Provenance of Cruelty, het tweede album uit. Ik was toen 20 jaar en had al een paar broeken versleten op menig universiteitsbank. In die tijd, en dat is nog niet eens zo gek lang geleden, was dit type van muziek, symfonische blackmetalmuziek om precies te zijn, niet beschikbaar op digitale fora. Alles verliep nog op de fysieke wijze. Je moest dus naar de lokale muziekwinkel om nieuwe plaatjes te gaan beluisteren, een plaatje lenen van een vriend of vriendin of beter nog, luisteren naar metalshows op de radio. Eens de muziek bij je in de smaak viel kwam er nog een overweging aan te pas. Je diende immers te beslissen of je je zuur verdiende studentencenten aan een CD of plaat wenste uit te geven. Ik maakte in die periode dezelfde overweging en kocht Provenance Of Cruelty niet aan. De reden daartoe was vrij  eenvoudig. Er waren behoorlijk wat andere interessante platen die ik qua muziek hoger inschatte in die periode en die ik nog wenste toe te voegen aan mijn fysieke collectie. Ik noem er maar een paar Emperor's In the Nightside Eclipse, Dimmu Borgir's Stormblåst, Mörk Gryning's Tusen år har gått en Return Fire, Gehenna's Second Spell of Adimiron Black, Limbonic Art's Moon in the Scorpio, In Abhorrence Dementia of Epitome Of Illusions. Begrijp je mijn vertwijfeling?Lees verder ›

Ubóstwo is het derde werkstuk van de vier Polen van Profeci. De black metal van deze heren kon ik in het verleden wel smaken. Platen als Aporia uit 2021 en daarvoor nog Matecznik uit 2020, beiden ook uitgebracht via Godz Ov War productions, liet ons kennismaken met de erg goed doordachte black metal van deze band. Ik gaf wel aan dat om het niveau nog wat op te krikken, de heer Symeon best nog wat drumlessen kon gebruiken, misschien wel van landgenoot Darkside. Nu zie ik tot mijn verbazing dat deze brave man is vervangen. Er masseert nu een zekere Nieboga de vellen, ik ben benieuwd. Het zal toch niet zo zijn dat de heren mijn advies ter harte hebben genomen? Het zal toch niet zijn dat ze voor de gemakkelijkheidsoplossing gekozen hebben en de heer Symeon zonder pardon op de straatstenen hebben geflikkerd? Het is natuurlijk utopisch denken dat de mening van één of andere overjaarse, bebaarde en bebrilde Belg een stel Polen daartoe kan in beweging zetten. Doch je weet maar nooit. Net dit weekend blijkt een Belg ook in staat het wereldkampioenschap snooker te winnen. je ziet de wonderen zijn de wereld nog niet uit.Lees verder ›

Het Australische Mournful Congregation is een funeraldoomband die met enige regelmaat bij Zware Metalen ter recensie verscheen. Achtereenvolgens zetten we hier onze publicaties uiteen: The Exuviae Of Gods – Part I, The Incubus Of Karma, Concrescence Of The Sophia, The Book Of Kings, The June Frost. Mocht u nog niet bekend zijn met het werk van deze neerslachtige Zuiderlingen, dan heeft u bij deze voldoende leesvoer om een en ander te achterhalen. De vergelijking met betrekking tot deze nieuw verschenen EP zal logischerwijs beperkt worden tot The Exuviae Of Gods Part I, gerecenseerd door collega redacteur Tom. Lees verder ›

Het was even zoeken, maar in 2007 schonken we voor het laatst aandacht aan de heren en dame van Runemagick in de vorm van een recensie. Toegegeven, de band ging vervolgens elf jaar met winterslaap, maar brengt nu toch alweer de derde plaat uit sinds 2018. De hoogste tijd voor een hernieuwde kennismaking dus! Runemagick resideert in Göteborg, ook wel Gothenburg of in de volksmond: de Zweedse bakermat van de zware metalen. Echter geen Zweedse melodische death metal deze keer. Neen, deze tovenaars der runen brengen hun portie metalen in de vorm van uiterst smerige death-doom. Dat doen zij al sinds het begin van de jaren '90 (in wisselende stijl van death, naar blackened death en death-doom) en blijven sinds die tijd braaf albums, EP’s en demo’s uitbrengen (met een flinke rustpauze dus). De lijst is haast oneindig, maar nu vinden we in de vorm van Beyond the Cenotaph of Mankind alweer de dertiende langspeler van de band.Lees verder ›

Discreation moest na het vertrek van zanger Marco Reitz op zoek naar een vervanger. Deze werd gevonden in Marc Grewe die we kunnen kennen van Morgoth. Daarmee hebben ze een meer dan waardige en ervaren vervanger gevonden. Grewe bracht met Morgoth in de jaren '90 enkele albums uit die, mede door zijn kenmerkende stemgeluid, goed werden ontvangen. Het is daarom fijn om te horen dat hij nog altijd actief is en heden ten dage onderdak bij Discreation heeft gevonden.Lees verder ›

Een live album met rauwe stadionrock dat nummers bevat van in de jaren '80 tot nu: dat is Live Lightning van Babylon AD.Lees verder ›

Ik sta volgens mij niet bekend als overdreven chauvinistisch. Oké, ik heb misschien even geglimlacht bij de 2-2 van Weghorst een paar maanden geleden, maar dat is het dan wel. Ook ik moet echter constateren dat er de laatste tijd wel erg sterke death van eigen bodem komt (Graceless en Bodyfarm iemand?). En nu komt Phlebotomized die bewering nog even steviger stutten met de heipaal genaamd Clouds Of Confusion. Het is album nummer twee na de wedergeboorte in 2013 en dat zet de teller gelijk met die van de eerste periode van de band in de jaren ’90. Ook hier 2-2 dus en wat een mooie gelijkmaker is het geworden!Lees verder ›

Een Nederlandse doomdeathband ter recensie deze keer, met het derde opus Failure of Life getiteld. Eerder verschenen de volgende (en vorige) uitgaves ter recensie op Zware Metalen: het debuut End All Life, het opvolgende Life Must End en de split Nameless met het Russische Talsur. Aangezien het leven nog niet is beëindigd na het uitbrengen van de eerdere plaatwerken, is het aan Doomcult om dan nu uiteindelijk het falen des levens te belichten. Bezieler J.G. Arts krijgt hierbij dan de ondersteuning op vocalen van Rens van Herpt (vocalist bij Treurwilg). Een man die met zijn diepe grunts de intense, haast gesproken screams van J.G. Arts aanvult.Lees verder ›

Gryftigæn is een blackmetalband rond multi-instrumentalist Lord Valtgryftåke, die ook nog menig poot in andere bands heeft op het Zuid-Amerikaanse continent. Niet vreemd dat dit duister heerschap ook nog meespeelt in menig andere band. Ze maken immers alle deel uit van de lokale, befaamde Pure Raw Underground Black Metal Plague Circle. Wurmwaldgaistoz is het vervolg op Fehunðyrdauðr en eerder werk met als titel Graven til Måneåpenbaringer. De black metal van deze Chileense band is ruw en rauw maar wordt nu en dan toch wat lichter gemaakt door het gebruik van ambient motieven.Lees verder ›

Kijk, dit is de reden (of in ieder geval één van de redenen) die het onbetaalde werk van een metalrecensent zo leuk maakt. Natuurlijk hebben de grote bekende bands en labels een zekere aantrekkingskracht en is het gaaf om daar een stukje tekst over te mogen schrijven. Maar soms zijn het juiste die onbekende en ongebonden bands die voor een grote verrassing kunnen zorgen. Als die verrassing dan ook nog eens uit Nederland afkomstig is, dan wijden we daar natuurlijk helemaal graag enkele woorden aan. Deze keer behandelen we Neverus, afkomstig uit de lichtstad Eindhoven, met het debuutalbum Burdens of the Earth.Lees verder ›

Het is al weer ongeveer een jaar geleden dat Ghost met nieuw werk op de markt kwam, dus is het de hoogste tijd om de hype in stand te houden met een EP Phantomime genaamd. Geen nieuw werk deze keer maar een vijftal covers, net als tien jaar geleden toen If You Have Ghost uit kwam.Lees verder ›

Het Nederlandse Legion Of The Damned herrees uit de as van Occult. Vanaf het debuut Malevolent Rapture in 2006 werd gestaag gewerkt aan een plek binnen de internationale thrashscene. Door goede optredens en door niet ieder jaar in het plaatselijke jeugdhok te spelen maar de optredens exclusief te houden werd de band een graag geziene gast op festivals in binnen- en buitenland. Hoewel Legion Of The Damned naar mijn bescheiden mening nooit een slecht album uitbracht, werd het de laatste jaren wel wat eentonig. Het was daarom dat ik weliswaar toehapte om het achtste album te gaan bespreken, maar ook met het nodige cynisme aan de eerste luisterbeurt begon. Zou Legion Of The Damned zich gaan ontplooien tot de AC/DC van het thrashgenre?Lees verder ›