Mournful Congregation – The Exuviae Of Gods Part II

Geschreven door op 28-05-2023 om 22:22.

Het Australische Mournful Congregation is een funeraldoomband die met enige regelmaat bij Zware Metalen ter recensie verscheen. Achtereenvolgens zetten we hier onze publicaties uiteen: The Exuviae Of Gods – Part I, The Incubus Of Karma, Concrescence Of The Sophia, The Book Of Kings, The June Frost. Mocht u nog niet bekend zijn met het werk van deze neerslachtige Zuiderlingen, dan heeft u bij deze voldoende leesvoer om een en ander te achterhalen. De vergelijking met betrekking tot deze nieuw verschenen EP zal logischerwijs beperkt worden tot The Exuviae Of Gods Part I, gerecenseerd door collega redacteur Tom. Hij was in 2022 niet minder dan 37 minuten aan luistermuziek rijker met het eerste deel. Het tweede deel duurt, met evengoed ook een drietal nummers, zelfs 39 minuten. Tel daarbij op dat elke minuut van dit soort muziek kan aanvoelen als een half uur en u weet dat het gebodene rijkelijk wordt geëtaleerd. Tenminste als er sprake is van een kwalitatief goed werk. Nou daar hoeven we bij Mournful Congregation al lang niet meer aan te twijfelen. Deze band past naadloos in het rijtje van de gevestigde top aan het funerale firmament.

Evenals op Part I, waar het nummer An Epic Dream Of Desire op staat, put de band voor Part II met het openingsnummer Heads Bowed uit het rijke verleden. Het nummer is opnieuw opgenomen en het origineel is ook afkomstig van de tweede demo-tape An Epic Dream Of Desire. Een akoestische gitaarriedel opent deze muzikale rouwstoet, maar al snel klapt de distortion er in en gaat het tempo behoorlijk omlaag. De lang uitgesponnen grunt wordt zo nu en dan afgewisseld met een even zo lang uitgesponnen krijs. Na pakweg drie minuten is er al behoorlijk wat drama voorbij gekomen. Maar na de derde minuut weten de heren te imponeren met een bijzonder trage speelstijl, waarbij de melodie na minuut zes net een tandje sneller ten gehore wordt gebracht. De grunt blijft daarbij wat geheimzinnig op de achtergrond hangen, als het ware een extra instrument. Fluisterende en prevelende passages dragen hier aan bij. Tegen de tiende minuut ontvouwt het nummer zich ten dele, waarbij het geluid ook wat voller aandoet en de vocalen optimaal tot zijn recht komen. Hierbij is het aandeel van de eerder genoemde krijs niet te onderschatten.

Met het tweede nummer The Forbidden Abysm horen we enkele verwrongen gitaarriffs die tijdens de beginfase repeterend worden gebracht. Het stemgeluid ligt tegen een zuivere, spookachtige zang aan. Het tempo ligt een fractie hoger, maar gaat tegen de vierde minuut haast dwangmatig naar beneden. Alsof de drummer nog even weerstand wil bieden tegen de enorme lading duisternis. En we moeten het hem nageven, want er blijkt ten dele een ontsnapping mogelijk te zijn wanneer we plotsklaps een stevige basdrum op snelheid horen. Dit is slechts van korte duur: de gitaren nemen het nummer bijna volledig over en uiterst melodische klanken slingeren de ruimte in. Na enkele keyboardtoetsen komt ook dit nummer bijzonder vet en modderig ten einde. De drummer laat zijn kloppartij weer de vrije loop en de basgitaar vult met een dikke lading groove het geheel aan.

Het afsluitende The Paling Crest is voor mij het nummer waar de band naar toe heeft gewerkt. Met zijn lange speelduur van dik achttien minuten is het een ware mastodont, maar wel één die voortdurend wordt verfijnd door schitterend akoestisch gitaarspel. Bastonen en keyboardtoetsen hebben een prominente rol en zorgen tezamen voor een sfeer die slecht enkele bands kunnen neerzetten. De vocalen zijn intens en houden het midden tussen diepe grunts, fluisterpartijen, koorzangen en vocale uitdrukkingen van wanhoop. De drums zorgen zoals gebruikelijk voor het dreunende en plechtstatige fundament binnen het totale geluidsspectrum.

Bijzonder knap daarbij is het feit dat de heren met een vorm van minimalisme binnen het funeraldoomgenre toch weten te imponeren. Het herhalen van passages, weglaten van alle overdadigheid, maar ook het toevoegen van enkele soms eenvoudige gitaarleads, vragen toch de maximale focus van de luisteraar. Het is net die fijnbesnaarde en spanningsgevoelige uitwerking die zoveel om het lijf heeft.

Concluderend is dit tweede deel een logisch vervolg op het eerder verschenen The Exuviae Of Gods Part I. Zoals verwacht lijkt de aanpak en de invulling van de nummers gelijkaardig, waarbij uiteraard ook het zwaarmoedige karakter overeenkomstig is. Het eerste deel is wellicht net een tikkeltje dynamischer maar veel zal dat niet schelen. Daarbij ervaren we zelf dat dit tweede deel nog wat meer treurnis in zich heeft. Het maakt in essentie allemaal niet zoveel uit, want Mournful Congregation heeft met dit tweede deel zijn reputatie wederom bevestigd. De anticipatie voor het volgende album neemt zo enkel nog maar toe.

Label:

Osmose Productions, 2023

Tracklisting:

  1. Heads Bowed
  2. The Forbidden Abysm
  3. The Paling Crest

Line-up:

  • Damon Good – Zang, gitaar, keyboard
  • Justin Hartwig – Gitaar
  • Ben Petch – Gitaar
  • Ben Newsome – Bas
  • Tim Call – Drum

Links: