Het Nederlandse Legion Of The Damned herrees uit de as van Occult. Vanaf het debuut Malevolent Rapture in 2006 werd gestaag gewerkt aan een plek binnen de internationale thrashscene. Onder andere door goede optredens en door niet ieder jaar in het plaatselijke jeugdhok te spelen maar de optredens exclusief te houden werd de band een graag geziene gast op festivals in binnen- en buitenland. Hoewel Legion Of The Damned naar mijn bescheiden mening nooit een slecht album uitbracht, werd het de laatste jaren wel wat eentonig. De nummers werden met verve en overtuiging gebracht, maar degelijkheid kan blijkbaar ook tot verveling leiden wanneer het in regelmatige dosis wordt toegediend. Het was daarom dat ik weliswaar toehapte om het achtste album te gaan bespreken, maar ook met het nodige cynisme aan de eerste luisterbeurt begon. Zou Legion Of The Damned zich gaan ontplooien tot de AC/DC van het thrashgenre?
Om op die vraag in te gaan, moet er eerst wat achtergrondinformatie worden gedeeld. Zoals in het interview Legion Of The Damned over The Poison Chalice al te lezen viel, werd Fabian Verweij als bandlid toegevoegd. Op papier lijkt dit een goede zet omdat en tweede gitarist natuurlijk veel meer deuren opent waar het de arrangementen betreft en er haast niet ontkomen kan worden aan het toevoegen van gitaarsolo’s aan de muziek. Iets wat er in het verleden vaak wat bij hing. De reden daarvan wordt door Maurice Swinkels in het interview uitgelegd en is te begrijpen maar het zorgde er ook voor dat de muziek van Legion Of The Damned vaak wat plichtmatig aanvoelde.
Terug naar de vraag uit de eerste alinea, en dat laat dat direct een spoiler alert zijn, Legion Of The Damned klinkt op The Poison Chalise alsof de band zichzelf opnieuw heeft uitgevonden en daarbij meteen maar even een upgrade heeft gedaan. Opener Saints Of Torment zit boordevol agressieve maar toch melodieuze passages en er knallen dus zowaar enkele lekkere solo’s uit de speakers. Wat een manier om een album te openen. De riffs klinken fris, Swinkels blaft met enthousiasme en agressie de woorden in de microfoon en het raast lekker voort met een paar lekkere breaks erin.
Het daaropvolgende Contamination en Progressive Destructor zijn lekkere beukers die je verder meezuigen in de sfeer van het album. Beide nummers klinken in de stijl van de band en dus vertrouwd maar ook hier kan weer het predicaat “fris” worden opgeplakt omdat het spelplezier ervan afspat. Behold The Beyond is met bijna zeven minuten het langste nummer van het album maar verveelt geen seconde. Het is exemplarisch voor de muziek van Legion Of The Damned anno 2023.
De twee afsluitende nummers (Beheading Of The Godhead en het titelnummer) zijn misschien wel de beste uit de carrière van Legion Of The Damned. Eerstgenoemd nummer opent met een heerlijk galopperende thrashriff, gevolgd door een lekker kort en venijnig solootje waarna de drums de boel verder opstuwen tot een lekker agressief nummer. The Poison Chalise kent een iets lager tempo aan het begin voordat het in het refrein sneller wordt middels prima dubbelbass werk. Dit gaat live zeker een knaller worden. Conclusie: The Poison Chalise is een must voor iedere thrashliefhebber en vormt een (hopelijk!) voorlopig hoogtepunt in de carrière van Legion Of The Damned.
Score:
90/100
Label:
Napalm Records, 2023
Tracklisting:
- Saints In Torment
- Contamination
- Progressive Destructor
- Skulls Adorn The Traitor’s Gate
- Behold The Beyond
- Retaliation
- Savage Intent
- Chimes Of Flagellation
- Beheading Of The Godhead
- The Poison Chalise
Line-up:
- Maurice Swinkels – Zang
- Twan van Geel – Gitaar
- Fabian Verweij – Gitaar
- Harold Gielen – Basgitaar
- Erik Fleuren – Drums
Links: