Een Nederlandse doomdeathband ter recensie deze keer, met het derde opus Failure of Life getiteld. Eerder verschenen de volgende (en vorige) uitgaves ter recensie op Zware Metalen: het debuut End All Life, het opvolgende Life Must End en de split Nameless met het Russische Talsur. Aangezien het leven nog niet is beëindigd na het uitbrengen van de eerdere plaatwerken, is het aan Doomcult om dan nu uiteindelijk het falen des levens te belichten. Bezieler J.G. Arts krijgt hierbij dan de ondersteuning op vocalen van Rens van Herpt (vocalist bij Treurwilg). Een man die met zijn diepe grunts de intense, haast gesproken screams van J.G. Arts aanvult.
Zoals u ongetwijfeld heeft kunnen lezen, waren de eerder genoemde recensies gematigd positief. Maar met nu een uur aan muziek, onderverdeeld over een zevental nummers, legt Doomcult het bijltje er geenszins bij neer. Het meegeleverde promovel blaakt van het zelfvertrouwen. Dit werk zou niet voorbij moeten gaan aan fans van Paradise Lost, Candlemass en Saturnus. Sinds 2016 is de band al bezig met het maken van muziek, maar dit derde album stijgt tot nieuwe hoogte. En we horen op dit nieuwe album uitingen van ijle atmosferische muziek, dreunende drums, zieke melodieën en meerstemmige vocalen. Ik was dan ook van mening dat we dit werk van eigen bodem niet onbesproken kunnen laten.
De tweede bevinding is dat er bijzonder goed gebruik is gemaakt van de mogelijkheid om de leadgitaar in te zetten. Luister maar eens naar het eerste nummer Fall waarbij er zo tegen het midden voor het eerst een zeer melodieuze en fijnbesnaarde lead wordt ingezet. Dit zorgt in combinatie met de vocalen en de zacht afgestelde koorgezang voor het nodige kippenvel. En daar blijft het niet bij, want even later horen we een lading riffs uit een oude doos, waarmee de heren het experiment kortstondig opzoeken. We gaan er dan vervolgens onder invloed van hypnotische drum- en gitaaraanslagen uit om direct weer op te gaan in de zeer beklijvende beginfase van Serpent. Ook hier horen we een aantal vertrouwde melodieën, die na enkele minuten weer worden aangevuld door de eerder genoemde vocalen. Er volgt nadien een fase waarbij het nummer stijlvol wordt uitgebouwd met ritmisch en wat atypisch drumwerk. De kunst zit hierbij ook in de kleine details, zoals het toevoegen van een klein fluitje of het juist weglaten van de drums zo tegen het einde van dit nummer. Het derde nummer Align heeft op instrumentaal vlak enige gelijkenis met het werk van een band als Candlemass, waarbij de vocalen dan weer een heel andere en diverse insteek laten horen. In de basis is dit op het eerste gehoor een heel simpel nummer, maar het past wonderwel goed in het geheel. Het tweede gedeelte, zo net na de vierde minuut laat wat meer experiment en deathmetalklanken horen, zonder dat het tempo wordt opgeschroefd.
Het tien minuten durende Genesis Undone moet dan klaarblijkelijk als magnum opus dienen van deze tot nu toe interessante doomplaat. Tijdens dit nummer horen we het beste van wat Doomcult ons te bieden heeft. De meerstemmigheid bereikt hier een climax, omdat de synergie tussen de twee vocalen zowel separaat als tezamen maximaal wordt geëtaleerd. Van de kloppende ritmesectie tot aan de sferische gitaren, alles past gewoon naadloos in elkaar. Daarbij kent dit nummer dan ook een kwaadaardige, haast nostalgische insteek, mede doordat de teksten die handelen over Golgotha, de heuvel waar Jezus werd gekruisigd, verstaanbaar zijn. Met Failure laat de band in het inleidende gedeelte een stuk funeral doom horen. Uiterst langzaam en naargeestig, onder begeleiding van het zware stemgeluid kruipt dit nummer door de speakers heen, zodat het stemmige gedreun zijn uitweg kan vinden. De gitaren draperen een melancholische, doch scherpzinnige melodielijn, waarbij er ook ruimte is voor harmonische klanken ter afwisseling. Het geheel klinkt daarbij hypnotiserend en uiterst smaakvol van aard. Na een dikke vier minuten verlaat dit nummer het funeraldoomlandschap om iets meer uptempo het vervolg in te zetten. De tweede vocaal valt in en de variatie is dan vooral hoorbaar in korte cymbaalaanslagen, tempowisselingen en wat meer episch ingebracht gitaarwerk. Verwacht hier geen grote hoeveelheid grandeur, maar wel een goed klinkend en uitgesponnen geheel, nog altijd redelijk binnen de kaders van het doommetalgenre. Prophecy moet het nadien vooral hebben van een gitaar gedreven melodieuze opening. Na wat gefluisterde woorden komen de twee heren weer samen om het nummer sfeervol voor te zetten. Hierna is dan het afwisselende drumwerk vooral bijzonder noemenswaardig, de rest is meer een herhaling van de eerder aangehoorde zetten.
Afsluiten doet Doomcult met het lange en naargeestige The Final ride of Death, waarbij eens te meer een mengeling te horen is van funeral doom, traditionele doom en deathelementen. De vocalen weten zich hier nogmaals te onderscheiden. De melancholie en de somberheid bereiken hier een gezamenlijk dieptepunt, al zouden we het evengoed een hoogtepunt kunnen noemen. Tja, en wat kunnen we hier dan nog aan toevoegen? Nou eigenlijk niet al teveel meer. En ondanks het feit dat we Failure of Life op waarde weten te schatten, mist de plaat net die uitzonderlijkheid om de absolute top aan te raken. Dat neemt niet weg, dat Doomcult met dit derde album een bovengemiddelde plaat binnen het doomgenre laat horen. Materiaal van eigen bodem waar de band en fans ook best trots op mogen zijn!
Score:
87/100
Label:
Kvlt und Kaos Productions, 2023
Tracklisting:
- Fall
- Serpent
- Align
- Genesis undone
- Failure
- Prophecy
- The Final ride of Death
Line-up:
- J.G. Arts – Instrumenten
- Rens van Herpt – Vocalen
Links: