Headlines

Er is niets dat een mens zo uit het lood kan slaan als het verlies van een dierbare. Het is alsof het leven volledig tot stilstand komt, alsof er een stuk uit je hart wordt weggerukt en de pijn en het verdriet zijn zo intens dat niets, maar dan ook helemaal niets, er nog toe lijkt te doen. Het is een gevoel dat de uit Chili afkomstige Sergio Gonzalez Catalan - kortweg Sergio G. - zeker zal herkennen. Toen hij twee jaar geleden zijn vader verloor, ontstak er een periode van intense rouw, waarin hij elke dag verstijfd in zijn verdriet heeft doorgebracht.Lees verder ›

A Journey Told Through Fire is de opvolger van het ook in eigen beheer uitgekomen album Dark Stars And Eternity (2018). Veel interessanter is dat de Noren van Sworn reeds in 2007 (The Alleviation), maar ook in 2009 (Bastards And Conquerors) twee schitterende melodische blackmetalplaten hebben gemaakt. Deze eerste twee platen kwamen nog uit via het Twilight Vertrieb label dat intussen van de aardbol lijkt verdwenen.Lees verder ›

Zoals het een grindcoreband betaamt, houdt Kill Division het tempo er stevig in. Nog geen jaar na het vermakelijke debuut Peace Through Tyranny komt men al weer aansnellen met een nieuwe EP. Wanneer ik die op Bandcamp opzoek, lukt het me niet een kleine glimlach te onderdrukken. Daar staat namelijk te lezen: alle nummers geschreven door Gus Rios en Kyle Symons behalve …. Nu, dat behalve betreft hier drie van de vier songs. Op deze The Thoughts and Prayers EP brengen de heren namelijk maar één eigen nummer, gevolgd door een drietal covers.Lees verder ›

Zo, dat zag ik niet aankomen. Het nieuwe, elfde album van Thy Catafalque begint met een stevige deathmetaluitbarsting, genaamd A csend hegyei. De song staat vol lekker zware riffs en buldergrunts. Dat is toch wat andere Hongaarse koek dan op bijvoorbeeld Naiv uit 2020. Ook een lekkere plaat trouwens, maar in grote lijn eerder inzettend op sonische schilderingen dan op de harde klap. Misschien dat het livealbum Mezolit - Live at Fekete Zajuit 2022 daar voor iets tussen zit, want op die plaat staan met Szamojéd Fresko, Jura en Mezolit een paar bijtende blackmetaltracks en een verraderlijk lekker doomdeathmoeras.Lees verder ›

De gedoodverfde opvolgers van Nasum, zo heb ik Rotten Sound altijd gezien. Fins, dertig jaar in het vak, vrij stabiele line-up, politiek geëngageerd, verleidelijk voor metalheads en relatief productief. Persoonlijk hou ik het meest van het album Murderworks uit 2002, ondertussen dik twintig jaar oud, met knallers als Targets, Lies en Doom. Een slechte of minder sterke plaat heb ik - inclusief het debuutabum - van deze heren niet gehoord, dus ook nu lagen de verwachtingen hoog.Lees verder ›

Trépas, een band uit Quebec, Canada, bestaat uit leden die ook actief zijn in andere blackmetalbands. Ik noem er maar een paar: Outre-Tombe en Morgue. De vijf heren steken nu de koppen bij mekaar om een plaat te lanceren via het eveneens Canadese Sepulchral Productions. Een plaat genaamd Les Ombres Malades, die volstaat met inderdaad misselijk- en ziekmakende black metal. Zo hebben we en horen we het dus graag.Lees verder ›

Godsnake werd door mij in 2020 bestempeld als een band waarbij de potentie aanwezig is maar het er net niet uitkomt. Ook viel op dat er tussen de eerste release en het debuutalbum zes jaar zat. Nu, drie jaar later, ligt de opvolger te wachten op een beoordeling. Eens kijken welk advies Godsnake op dit tweede album nog meer ter harte heeft genomen.Lees verder ›

Goed nieuws voor liefhebbers van hardcore uit de Lage Landen. En dit nadat het toch even slikken was toen bekend werd dat oprichters Hawser, Deathtrap en Voidcrawler de pijp aan Maarten gaven. Gelukkig voor Lowlands Hardcore staat jong energiek bloed alweer klaar. Dogma is de naam van ons, hopelijk, nieuwe muzikale exportproduct. Bij het doornemen van de bandinfo kom ik erachter dat er voormalige leden van Run Like Hell in de band zitten. Daarvan gaat mijn Zeeuwse hardcorehart in elk geval direct harder slaan. Hoe tof waren de wilde Zeeland Hardcoreshows die pakweg tien jaar geleden met grote regelmaat werden georganiseerd. Ik heb in elk geval goede herinneringen aan die band en hun liveshows. Dan is het mooi om te lezen dat na zoveel jaar het hardcorebloed toch kruipt waar het niet gaan kan. Face Of Violence is de naam van het eerste album van Dogma dat volledig in eigen beheer uitgebracht is.Lees verder ›

Een mijlpaal in mijn carrière als recensent bij Zware Metalen. Dit is namelijk mijn honderdvijftigste albumrecensie en speciaal daarvoor heb ik een plaatje gekozen dat voor de volle 100% mijn muzikale voorkeuren belichaamt, of dat volgens de promo toch zou moeten doen. The Ravening kondigt zich namelijk aan als een symbiose tussen persoonlijke favorieten als Bal-Sagoth (en bij uitbreiding Kull), Limbonic Art en Dimmu Borgir. Een bloemlezing doorheen een kleine dertig jaar symfonische black metal, een ode aan de oude goden van die tijd, aan fantasy, aan magie en epische grandeur in overdaad. Maar met een eigen twist.Lees verder ›

Een split met twee Amerikaanse blackmetalbands die zich in eigen stijl presenteren. Dat staat er voor vandaag op het programma. Onderverdeeld in een drietal nummers per band en met een totale lengte van achtentwintig minuten. Sôlt lijkt zich qua thema meer te richten op nihilisme, het menselijk falen en persoonlijke moeilijkheden. Obsidian Shrine is dan weer wat traditioneler van aard. Anti-religieuze Satansaanbidding en haat staan op de voorgrond.Lees verder ›

Zozo, ruim veertien jaar na het allereerste album Miserere Luminis komt dit gelijknamige project met opvolger Ordalie. Het zijn de heren Neptune (Gris), Icare (Gris) en Annatar (Sombres Forêts) die de handen opnieuw in elkaar steken. Dit Canadese drietal wist op die vorige plaat dissonante en atmosferische gitaarthema's te integreren in eerder complexe songstructuren. De getormenteerde vocalen zouden ook nu weer omnipresent zijn en kunnen alzo een dramatische laag leggen over de donkere muziek van Miserere Luminis. Het blijft toch een boeiende scene die Canadese blackmetalscene.Lees verder ›

Als reactie op de moderniseringsslag die veel bands tegenwoordig doorvoeren in hun geluidsmix, ontstaan er uiteraard ook tegenpolen die juist het tegenovergestelde doen. In plaats van alles compleet dicht te plamuren, ieder minuscuul foutje systeemtechnisch weg te poetsen en feitelijk het complete geluid daarmee op te blazen, kiest het Australische Geld ervoor om een recht voor zijn raap aanpak te hanteren. Luister het derde album Currency // Castration een keer en je weet dat het live exact zo zal klinken.Lees verder ›