Above Aurora – Myriad Woes

Geschreven door op 23-03-2024 om 15:55.

Het duo uit Poznan (Polen), maar gesitueerd in IJsland, is terug! De tweede plaat The Shrine of Deterioration en de geschiedenis van dit Above Aurora zijn al eerder besproken in een recensie van collega-redacteur Joris. Ik ga daar nu niet al teveel naar teruggrijpen, zodat er voldoende ruimte overblijft voor een beschrijving van de nieuweling Myriad Woes. Enfin, ik wil er wel over zeggen dat de band een eigenzinnige vorm van doomgeinfuseerde black aan de man probeert te brengen. Dat was zo op zijn voorganger en blijft ook zo gedurende Myriad Woes.

En waarom zou je als band dan ook een succesvolle formule wijzigen, wanneer het beste van twee werelden gecombineerd kan worden? Dat doen de in IJsland wonende Polen dan ook niet. Zo hoort u al direct wanneer de ietwat langdradige, doch zeer hypnotiserende en trance-inducerende opener van de geluidsdrager schalt. Inner Whispers is echter een voorbode voor wat komen gaat, gelijk aan “de stilte voor de storm”, maar dan wel met harde klappen op de snaredrum en een felle uptempo passage. De spanning en elektronische geladenheid spat ervan af om tijdens het opvolgende Spark – what the fuck is in a name? – tot ontbranding te komen. De vocalen zijn zoals we die verwachten: grauw, donker en gewelddadig, doch met een intonatie die niet te negeren valt. De uptempo passages klinken daarnaast ook vrij sterk, met name op de momenten waar er ruimte is gemaakt voor melodisch gitaarwerk en een penetrerend basgeluid. Tijdens Efforts To Fail komt dit op indrukwekkende wijze aan de oppervlakte.

Toch wil ik de band en zijn muziek in deze fase geenszins afdoen als een simplistisch blastfestijn of een paar snelheidsmaniakken. Er kruipt teveel onder mijn huid tijdens de afwisselende, rustigere passages. Hoor nu eens die vrij rustige aanvang van Horns Of Dread alvorens de band met een harde klap volledig zijn eigen swung aan dit nummer geeft. Polyritmisch en atypisch wel te verstaan, dus u zal er dan ook even op moeten kauwen om dit helemaal goed te kunnen vatten. Maar nadien is het genieten geblazen. Het IJslandse woeste natuurschoon doet dit duo kennelijk goed, want ik hoor ook heel wat ruige invloeden terug die ik ermee associeer, met name in een aantal grillige, donkere gitaarpartijen.

Het afsluitende No More Shall The Boulder Descend heeft overeenkomstig met de opener wat meer geladenheid in zich, mede door de gesproken woorden en de beklijvende cadans. Een ijzersterke opening die gaandeweg naar een vermorzelende blastbeatpassage toewerkt. Als de ruwe gitaarklanken daar dan een eigengereide saus overheen draperen, vallen alle puzzelstukjes wel op zijn plaats voor mij. Het is dan na 33 minuten ook wel gedaan met de pret, waarbij ik opmerk dat er wellicht nog wel iets meer in had gezeten. Maar kom, we mogen zeker niet klagen. Bij vlagen laat Above Aurora zelfs bovengemiddeld interessant materiaal horen wat nergens echt in dreigt te kakken.

Score:

80/100

Label:

War Anthem Records, 2024

Tracklisting:

1. Inner Whispers
2. Spark
3. Efforts To Fail
4. Horns Of Dread
5. No More Shall The Boulder Descend

Line-up:

  • O. – Drums
  • V. – Gitaren, bas, vocalen

Links: