Angmodnes – Rot Of The Soul

Geschreven door op 22-03-2024 om 23:03.

Hoe fijn is het om tijdens de koude wintermaanden naar wat funeral doom te luisteren? Muziek die zalvend kan werken, de nodige rust geeft, maar ook tot enige bezinning kan leiden. Zaken die ik meer vind passen bij de winterperiode dan wanneer de zon schijnt. En waar ik normaliter terugval op vaste waarden in de vorm van Evoken, Esoteric, Slow, Clouds of de nog vrij recent verschenen nieuweling van Convocation, hebben we met Angmodnes een band van eigen bodem erbij. De EP The Weight of Eternity is bij onze burelen niet gepasseerd, zover ik dat kan natrekken. Het debuut is dus het eerste te bespreken werk hier op Zware Metalen.

 
De band werd gevormd door de samenwerking van Y.S. (Wilds Forlorn, Apotelesma), M.V. (Apotelesma, Koudvuur) en F.S. Tragisch, angstig en wanhopig klinkend ontstond Angmodnes in 2022 als een moedeloze opvolger van een andere band, Apotelesma. En waar die andere band meer past in het hokje deathdoommetal, klinkt het hier te bespreken debuut Rot Of The Soul duidelijk meer als funeral doom. Niet dat het drietal verstoken blijft van het maken van enig speeltempo, want tijdens diverse nummers (zoals Agony Of The Sun) is er veel ruimte om even flink vaart te maken. Het zijn dan ook de riffs, vocale inbreng en de totale sfeer die nog het meest passen bij de funeral-typering. En wat is er dan mooier, wanneer de band kan terugvallen op een drietal vocalen?

Nou dat weet ik wel, na het beluisteren van het vijfenvijftig minuten durende Rot Of The Soul. Een drietal vocalen die allen verschillend zijn van toets en timbre. Zo ontwaar ik tijdens het luisteren een wanhopige zuivere zangstem, een diepe monsterlijke brul (soms schreeuw) en feeërieke etherische vrouwenzang. Laatstgenoemde is afkomstig van F.S. die inmiddels tot de vaste bandbezetting gerekend mag worden, waar zij eerder op de EP nog instond als gastvocalist. Het heeft er alle schijn van dat de band heeft geleerd om te spelen met de vocale afwisseling, om zo de boel interessant te houden. Luister maar eens naar het – ook instrumentaal! – niet misselijke Stagnant, waar de zanglijnen elkaar beurtelings overlappen en afwisselen. Een resultante van een subliem gevoel voor songwriting, zoveel is wel zeker. Concludeer ik daarnaast ook nog dat de tempowisselingen, tragiek en de duistere basgeluiden het vijftal nummers vervolledigen.

Het afsluitende titelnummer trekt u in eerste instantie een poel des doods in met monsterlijke grunts, wanhopige klaaggezangen, om daarna doodleuk een intermezzo met toetsen en gesproken woorden te laten horen. Net genoeg om wat gevoel aan de oppervlakte te krijgen. Al snikkend loopt u door een donkere verlaten kamer om vervolgens wat meer rust te vinden in de vocale zuivere omhelzing die via de achterdeur naar binnentreedt. Het fundament gevormd door dubbele baskicks weet u nog net staande te houden, waarna de vocale horror u zonder enige waarschuwing wat snerpend, doch melancholiek alsnog omver blaast. Er zit gewoonweg zoveel gevoelsbeleving in de muziek van deze Nieuwegeiners.

Al van meet af aan gedurende opener Beneath hoort u van die heerlijke melodische lang uitgesponnen riffs voorbij komen. Het tempo ligt daarbij tergend laag, alsof de band u ermee wil verstikken. Zover is het natuurlijk nog lang niet, want er komt net genoeg zuurstof aan de oppervlakte om u getuige te laten zijn van de lamenterende gezangen en de dreunende ritmesectie. Heel slim weet het gezelschap dan een rustmoment te integreren in de vorm van gefluisterde woorden. Alles lijkt kortstondig even op stilstand te staan, maar na een kort moment sloopt deze kolos u alsnog. De monsterlijke grunts krullen zich als het ware om uw gehoororgaan heen, als een buitenaardse worm die voornemens is om uw hersenpan binnen te dringen. De hulpeloze schreeuw die de grunt komt vergezellen, zou zomaar diep vanuit uw binnenste kunnen komen. Vol machteloosheid en wanhoop eindigt deze mistroostige kolos dan ineens redelijk abrupt.

 
De toetsenpartij als aanvang van The Hours klinkt dan mooi, zij het ietwat clichématig. Gelukkig gaat de teneur als snel richting ondergrondse taferelen, waarbij ook weer de zware grunt een prominente rol speelt. Misschien is het geheel in de beginfase net wat te lang uitgesponnen, al staat voor mijn gevoel alles in dienst van het bredere verhaal, dat Angmodnes tracht te vertellen. Gelukkig weten de andere vocalen en het spannende (snellere) drumwerk het nummer ruim voldoende variatie mee te geven. Angmodnes heeft nog een ander sterk element in zijn handen, namelijk “de climax”. Waar andere funeral doommetalbands eindeloos blijven door meanderen, komt de muziek van de Nederlanders wel meermaals tot een zeker climaxmomentum. Nadat een dergelijk moment ten gehore is gebracht bouwt de ritmesectie het nummer met veel spanning weer op tot iets nieuws. De geluidsoverdracht staat in die zin ook in dienst van het overbrengen van zoveel mogelijk details. Er is dan ook geen stoffige ruis of lo-fi-deken overheen gelegd. Een voordeel, want dit is een band die zijn muziek graag heel puur aan de oppervlakte laat komen. Het is in die zin ook volstrekt onnodig en irrelevant om een favoriet nummer aan te dragen, want alle vijf nummers kennen eigen dieptepunten, die we als hoogtepunten kunnen kwalificeren. Ach, zoek het zelf maar uit, met de hier toegevoegde video’s. Dit is gewoon een fantastische, spannende funeral doomplaat die verre van gemiddeld aanvoelt.

Score:

88/100

Label:

Meuse Music Records , 2024

Tracklisting:

1. Beneath
2. The Hours
3. Agony Of The Sun
4. Stagnant
5. Rot Of The Soul

Line-up:

  • Y.S. – Drums, tagelharpa, achtergrondvocalen, gitaren
  • M.V. – Gitaren, bas, vocalen
  • F.S. – Vocalen

Links: