Fall Of Serenity – Open Wide, O Hell

Geschreven door op 21-03-2024 om 18:45.

Na een hiatus van 2009 tot 2012 weer als band bij elkaar komen en er dan vervolgens nog eens twaalf jaar over doen, alvorens er weer een volledig album verschijnt? Het Duitse Fall Of Serenity doet dat gewoon. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het kwintet de afgelopen vijf jaar heeft gewerkt aan het hier te bespreken Open Wide, O Hell. De jaren daarvoor zullen wel besteed zijn aan liveoptredens of gezellig samen zijn in het repetitiehok. Het contact met het label is schijnbaar wel goed gebleven, want ook dit derde album verschijnt via Lifeforce Records. Eerder verschenen via dat label in 2006 Bloodred Salvation en in 2007 The Crossfire. Klik gerust op de links om te constateren dat deze platen gewoon een recensie hebben gekregen op Zware Metalen.

Dit Open Wide, O Hell heeft niets meer te maken met het in 2006 verschenen Bloodred Salvation, waar de toenmalige redacteur nog sprak over death met een likje metalcore. Het was allang duidelijk, ook gedurende The Crossfire, dat de band, mede door een wisseling van de line-up -zo werd de bassist, de vocalist van de band- er meer richting death metal geschoven werd. Melodische death dan welteverstaan. En dat is volgens de promotekst ook wat de nieuweling te bieden heeft. Ware het niet dat we ook een behoorlijke portie agressie en duisternis mogen verwachten. De verwachtingen rond de comeback van de band worden hiermee ruimschoots ingelost en zelfs overtroffen, zo lezen wij. Nou mag het onderhand wel, na twaalf jaar!

De band zal best wel een bepaalde reputatie hebben in de scene, wanneer hij in een verleden nog een split opnam met Heaven Shall Burn (1999) en voor een tour werd uitgenodigd met deathmetalkanonnen Hate Eternal en Spawn Of Possession. De tour is er voor de band pijnlijk genoeg nooit gekomen, wat doet vermoeden dat er toentertijd al wat strubbelingen binnen de gelederen waren. Enfin, we concentreren ons nu op de muziek die het nieuwe album te bieden heeft, want daar gaat het uiteindelijk om. En bovengenoemde bands bestaan nog steeds, dus de tour kan wellicht alsnog in de toekomst plaatsvinden?

Met Thy Pathway gaan de heren van start met dit melodische deathmetalalbum. Deze kornuiten trappen direct een dikke deur open, door er flink op los te raggen en te blasten. Het melodieuze aspect komt door de hoofdzakelijk harmonieuze riffs aan de oppervlakte, die zo nu en dan met een scherpe lead worden afgewisseld of aangevuld. De agressie horen we dan weer vooral terug in de woeste vocale inbreng, die zich met name laat horen in de lagere regionen. Tikkeltje schurend, dat wel, maar gelukkig niet al te monotoon. Deze muziek is overigens niet helemaal vrij van wat blacknuances, want ook die horen we ter afwisseling in het gitaarwerk terug. Luister maar eens naar de epische perikelen tijdens het tweede nummer Darkness, I Command.

De band probeert het momentum vast te houden en dat lukt dan ook grotendeels, door slim met ritmes af te wisselen tussen de nummers en binnen de nummers zelf. De agressieve uitspatting zo aan het begin van I Don’t Expect I Shall Return lijkt een voorbode voor wat er allemaal komen gaat. Helaas wil de band ook nog wel eens in een idee verzanden, waardoor er dan een redelijk plastiek refrein ten gehore wordt gebracht. En ik dacht dat we nu net niet een band te bespreken hadden, die ging meedingen voor een topnotering in de eerste de beste hitparade? Dit nummer is voor mij veel te generiek en voelt daardoor toch wel erg gemakkelijk aan. Wastelands doet dan weer wat meer denken aan de bravoure die een band als Amon Amarth laat horen. De epiek waarover ik eerder sprak, komt ook weer wat meer tot zijn recht. Maar ondanks het feit dat ik wel hoor dat de band weet waar hij mee bezig is, klinkt het geheel allesbehalve uitzonderlijk, verheffend of iets wat we nog niet eerder gehoord hebben. De fade-out is dan wel weer aardig bedacht en geïntegreerd. I fungeert als intermezzo, waarna de 32 minuten durende plaat weer vlot getrokken kan worden.

Tijdens Chaos Reign lijkt de band met een behoorlijke portie boosaardigheid van wal te steken. Niet in de laatste plaats door de wat lager geplaatste grunt, die met het blastend geweld goed in de smaak valt. De gitaarriffs gaan hier ook weer meer de blackmetalkant op, zonder dat er teveel van de deathmetalreceptuur wordt afgeweken. Vrij smaakvol allemaal, ik denk dat dit zowaar het beste nummer van dit album is, met nog wat ruimte voor een gitaarbrug, stampende drumcapriolen en uitgesponnen leads. De vocalist mag voor mijn part zijn stemgebruik op deze wijze voortzetten, want het klinkt allemaal net iets ruiger en meer onbezonnen. A Winter Song klinkt dan alleraardigst en moet het vooral hebben van de steeds terugkerende heroïsche lead en de hakkende blasts die lekker strak door klinken. Het gezapige middengedeelte haalt de vaart dan uit het nummer, maar wanneer de drummer het op zijn heupen krijgt, zijn we dat al snel weer vergeten. To Tear the Flesh is dan alweer het achtste nummer van het album, waar de band naast bruut spel ook nog eens de epische, meanderende kant laat horen. Die afwisseling is schijnbaar toch echt wel kenmerkende voor het werk wat de Duitsers laten horen. … But Grim Will Follow laat mijn blackmetalhart iets sneller klopper, want dit is met name in de beginfase door de riffs, die erg aan het oude Immortal doen denken fijn luister- en headbangmateriaal. Ook de intense schreeuw met echo doet het bij mij goed. II mag dan als laatste korte intermezzo de weg plaveien voor het afsluitende I Am the End. Een stevig nummer, dat wederom ook een fijne zwartgeblakerde riff bevat en niet te vergeten een lekkere gitaarsolo.

Fall Of Serenity weet met dit nieuwe materiaal op Open Wide, O Hell niet over de gehele linie te overtuigen, doch horen we wel degelijk een aantal prima nummers die voor de liefhebbers van melodische death van meerwaarde kunnen zijn. Bent u daarnaast ook niet vies van wat black op met name de gitaren? Dan mag u het nieuwe album gerust eens een rondje laten draaien.

Score:

76/100

Label:

Lifeforce Records, 2024

Tracklisting:

1. Thy Pathway
2. Darkness, I Command
3. I Don’t Expect I Shall Return
4. Wastelands
5. I
6. Chaos Reign
7. A Winter Song
8. To Tear the Flesh
9. … But Grim Will Follow
10. II
11. I Am the End

Line-up:

  • Eddy Langner – Gitaren
  • Alexander Fischer – Gitaren, basgitaar
  • John Gahlert – Vocalen
  • Lutz Einenkel – Drums
  • Ferdinand Rewicki – Gitaren

Links: