Na een hiatus van 2009 tot 2012 weer als band bij elkaar komen en er dan vervolgens nog eens twaalf jaar over doen, alvorens er weer een volledig album verschijnt? Het Duitse Fall Of Serenity doet dat gewoon. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het kwintet de afgelopen vijf jaar heeft gewerkt aan het hier te bespreken Open Wide, O Hell. De jaren daarvoor zullen wel besteed zijn aan liveoptredens of gezellig samen zijn in het repetitiehok. Het contact met het label is schijnbaar wel goed gebleven, want ook dit derde album verschijnt via Lifeforce Records. Eerder verschenen via dat label in 2006 Bloodred Salvation en in 2007 The Crossfire. Klik gerust op de links om te constateren dat deze platen gewoon een recensie hebben gekregen op Zware Metalen.
De band zal best wel een bepaalde reputatie hebben in de scene, wanneer hij in een verleden nog een split opnam met Heaven Shall Burn (1999) en voor een tour werd uitgenodigd met deathmetalkanonnen Hate Eternal en Spawn Of Possession. De tour is er voor de band pijnlijk genoeg nooit gekomen, wat doet vermoeden dat er toentertijd al wat strubbelingen binnen de gelederen waren. Enfin, we concentreren ons nu op de muziek die het nieuwe album te bieden heeft, want daar gaat het uiteindelijk om. En bovengenoemde bands bestaan nog steeds, dus de tour kan wellicht alsnog in de toekomst plaatsvinden?
Met Thy Pathway gaan de heren van start met dit melodische deathmetalalbum. Deze kornuiten trappen direct een dikke deur open, door er flink op los te raggen en te blasten. Het melodieuze aspect komt door de hoofdzakelijk harmonieuze riffs aan de oppervlakte, die zo nu en dan met een scherpe lead worden afgewisseld of aangevuld. De agressie horen we dan weer vooral terug in de woeste vocale inbreng, die zich met name laat horen in de lagere regionen. Tikkeltje schurend, dat wel, maar gelukkig niet al te monotoon. Deze muziek is overigens niet helemaal vrij van wat blacknuances, want ook die horen we ter afwisseling in het gitaarwerk terug. Luister maar eens naar de epische perikelen tijdens het tweede nummer Darkness, I Command.
De band probeert het momentum vast te houden en dat lukt dan ook grotendeels, door slim met ritmes af te wisselen tussen de nummers en binnen de nummers zelf. De agressieve uitspatting zo aan het begin van I Don’t Expect I Shall Return lijkt een voorbode voor wat er allemaal komen gaat. Helaas wil de band ook nog wel eens in een idee verzanden, waardoor er dan een redelijk plastiek refrein ten gehore wordt gebracht. En ik dacht dat we nu net niet een band te bespreken hadden, die ging meedingen voor een topnotering in de eerste de beste hitparade? Dit nummer is voor mij veel te generiek en voelt daardoor toch wel erg gemakkelijk aan. Wastelands doet dan weer wat meer denken aan de bravoure die een band als Amon Amarth laat horen. De epiek waarover ik eerder sprak, komt ook weer wat meer tot zijn recht. Maar ondanks het feit dat ik wel hoor dat de band weet waar hij mee bezig is, klinkt het geheel allesbehalve uitzonderlijk, verheffend of iets wat we nog niet eerder gehoord hebben. De fade-out is dan wel weer aardig bedacht en geïntegreerd. I fungeert als intermezzo, waarna de 32 minuten durende plaat weer vlot getrokken kan worden.
Fall Of Serenity weet met dit nieuwe materiaal op Open Wide, O Hell niet over de gehele linie te overtuigen, doch horen we wel degelijk een aantal prima nummers die voor de liefhebbers van melodische death van meerwaarde kunnen zijn. Bent u daarnaast ook niet vies van wat black op met name de gitaren? Dan mag u het nieuwe album gerust eens een rondje laten draaien.
Score:
76/100
Label:
Lifeforce Records, 2024
Tracklisting:
1. Thy Pathway
2. Darkness, I Command
3. I Don’t Expect I Shall Return
4. Wastelands
5. I
6. Chaos Reign
7. A Winter Song
8. To Tear the Flesh
9. … But Grim Will Follow
10. II
11. I Am the End
Line-up:
- Eddy Langner – Gitaren
- Alexander Fischer – Gitaren, basgitaar
- John Gahlert – Vocalen
- Lutz Einenkel – Drums
- Ferdinand Rewicki – Gitaren
Links: