Headlines

Een kruipend feest der bederf. Een draaikolk van bloed. Neergestoken met bevroren bloed. In het Nederlands klinken deze titels misschien zelfs nog net wat smeriger. Dat kan maar één ding betekenen: Grand Cadaver keert terug om de wereld onder te dompelen in zijn uiterst vuige en zompige old school death metal. En een groots kadaver is het dan ook, met een zekere adellijke allure. Deze groep van karkassen wordt namelijk aangevoerd door niemand minder dan Mikael Stanne, die we natuurlijk hoofdzakelijk kennen van zijn pionierswerk met Dark Tranquillity. Verder vinden we enkele ontbindende exemplaren terug in (voormalige) andere bands als The Grifted, Mr. Death, Katatonia en In Mourning. Een supergroep? Wellicht een passende omschrijving. De debuterende langspeler Into the Maw of Death deelde een krappe twee jaar geleden in ieder geval een forse hoek uit om het licht uit de ogen te beuken. Wellicht brengt de allesverbrijzelende death metal ons deze keer wederom in comateuze toestand met Deities of Deathlike Sleep.Lees verder ›

Fuck Hell! De blackmetalpunks van Endstille zijn eindelijk maar dan ook eindelijk terug. Het is immers tien jaar wachten geweest op dit DetoNation dat nu uitkomt via Ván Records. De vorige plaat Kapitulation 2013 was al een dijk van een plaat en dat kan je eigenlijk voor elke plaat van dit Duitse viertal zeggen. Het meest machtige, meest botergeilste Endstille-nummer is dan weer Endstille's Reich afkomstig van de gelijknamige plaat uit 2007.Lees verder ›

Op Google levert het zoeken naar de band Winterstorm meerdere hits op. Er zijn maar liefst vijf naamgenoten (zes als je de Engelse symfonische band meetelt die zich van een spatie in de naam bedient) waarvan een daarvan in hetzelfde genre opereert. Dat kan uiteraard voor wat verwarring zorgen. We hebben hier te maken met het Duitse Winterstorm die midden in de zomer het vijfde volledige album uitbracht. Het album werd vooraf gegaan door vijf video's dus het label gelooft in ieder geval in de band en geeft ze volledige support.Lees verder ›

Over het comeback-album van Vandenberg was ik indertijd erg enthousiast, al waren achteraf gezien de 89 punten die ik aan 2020 toeschreef misschien teveel van het goede. Dat neemt echter niet weg dat het nog steeds een erg fijne plaat is waarop de band, toen nog met Ronnie Romero op zang, aardig steviger van leer trok dan in de jaren tachtig. Romero was al snel weer vertrokken om zich bezig te houden met al zijn andere projecten en sinds 2021 is Mats Leven als zanger toegetreden tot de band.Lees verder ›

Gooi een visnet met grote mazen in de zee der death metal, haal deze na een flinke poos op en gegarandeerd dat Incantation erin hangt. Deze grote vis is namelijk al bezig sinds 1989 en met Unholy Deification brengt de formatie album nummer dertien op de markt. Net als Sect Of Vile Divinities (2020) verschijnt ook dit werk via Relapse Records en is het artwork verricht door Eliran Kantor. Toch is er wel degelijk een verschil te ontdekken, want waar de vorige ronde werd gekozen voor verhoudingsgewijs veel tragere nummers, is het deze ronde weer flink raak!Lees verder ›

In tijden van groeiende blijheid en vertier wordt het steeds moeilijker om de schaduwkant aan te raken die schuilgaat in eenieder van ons. In de laboratoria van Sentient Ruin slaagt men er tegenwoordig nog in om producten te ontwikkelen die mijn donkerste spelonken openrijten en de grimmigheid hoogtij laten vieren. De laatste jaren vooral met Vessel of Iniquity, nu ook met dit Britse drietal genaamd Decoherence. Experimentele black metal met heel veel Blut Aus Nord-(MoRT)-DNA. Dit is de derde langspeler Decoherence, in een discografie die verder aangelengd wordt met een aantal EP's en singles.Lees verder ›

Vóór het schrijven van deze review had ik nog nooit gehoord van Krashkarma, en ook op Zware Metalen is er tot nu toe geen eerdere review van deze band verschenen. Toch is Falling to Pieces al hun zesde studioalbum, waarbij de band een explosieve mix belooft van muziek die vergelijkbaar is met bands als Lacuna Coil, Amaranthe en Slipknot. Deze opmerkelijke combinatie van stijlen trok meteen mijn aandacht, en dit werd versterkt door het feit dat het hier om een metalduo gaat en niet om een volledige band. Niki Skistimas bespeelt de drums en verzorgt de zang, terwijl Ralf Dietel verantwoordelijk is voor de (bas)gitaar en ook vocaal bijdraagt. Het duo stelt dat ze een 'larger-than-life' geluid hebben dat je het gevoel geeft dat er vijf man voor je neus staat te rocken, en ze zijn vastbesloten om te laten zien wat je met slechts twee personen muzikaal allemaal kunt bereiken. Tijd om Krashkarma eens te checken dus!Lees verder ›

Aganthros is een nieuwe Finse blackmetalband en dus is het vrij logisch dat dit Syntiset Saatanat Kurjat het debuutalbum mag genoemd worden. In de gelederen van de band tref ik een zekere O.V. aan op gitaar. Dit heerschap is ook actief in The Crescent, een andere Finse blackmetalband die herrees uit de as van het machtige Enochian Crescent. Je ziet: ook in een land waar de afstanden tussen de verschillende steden en dorpen vaak immens lijken, is de afstand tussen gelijkgestemde muzikanten maar beperkt te noemen.Lees verder ›

De Zweeds folk-pagan-powermetalband Bloodbound is met Tales From The North aan het tiende album toe. Productief zijn ze dus wel want het debuut Nosferatu stamt uit 2005. Collega Cor Vos beschreef in zijn recensie van het vorige Bloodbound album dat hij het prima power metal vond maar dat er ook sprake was van een identiteitscrisis. Daarnaast waren er herkenbare stukken maar verder dan wat vergelijkingen met Sabaton kwam hij niet. Laat ik met terugwerkende kracht de vergelijking dan maar maken: Bloodbound klinkt heel erg als Helloween, Hammerfall en Dragonforce.Lees verder ›

Te midden van de gevestigde namen binnen de symfonische metal en progressieve doom bevindt zich sinds kort een band die zich met trots onttrekt aan eenvoudige categorisering. Oryad heeft met dit debuutalbum Sacred & Profane de eerste mijlpaal bereikt in zijn muzikale reis. De band openbaarde zich twee jaar terug aan de wereld met de release van de EP Hymns of Exile and Decay die alvast een voorproefje gaf van de unieke muzikale stijl. Gewapend met een eclectische lijst aan invloeden, waaronder Blackbriar, Black Sabbath en Eivør, belooft Sacred & Profane een muzikale ervaring te bieden die traditionele genres overstijgt en waarin fans meegenomen worden op een epische reis waarin niet alleen symfonische, folk- en doommetal harmonieus samenkomen, maar zelfs jazzinvloeden een rol spelen.Lees verder ›

Het vorige album van Schattenmann viel bij mij niet in de smaak. Toegegeven, ik had dat iets uitgebreider kunnen beschrijven maar hoeveel woorden heb je nou eenmaal nodig om aan te geven dat een album saai en ondermaats is? Hoe dan ook, toen de nieuwe van Schattenmann me werd toegezonden, doopte ik mijn pen in een emmer met azijn en zat helemaal klaar om ook dit werk neer te sabelen.Lees verder ›

Het Litouwse Inferna Profundus Records vergast ons dit jaar op het derde studioalbum van het Chileense soloproject Funeral Fullmoon. Het label was ook al verantwoordelijk voor de release van de vorige twee albums, Revelation of Evil (2020) en Poetry of the Death Poison (2021). Hoewel Funeral Fullmoon pas in 2019 werd opgericht, zitten we ondertussen toch al aan release nummer elf: drie demo’s, twee EPs, twee splits, een compilatie en dus drie volwaardige albums. Al moet ik wel zeggen dat dat onderscheid niet altijd even duidelijk is. Zo duurde de demo De occulta symphonie Part II uit 2020 tien minuten langer dan “full-length” Poetry of the Death Poison, dat met een totale duur van net onder het half uur zelfs korter was dan de EP Under the Fullmoon Night, die een jaar voordien was uitgebracht. Het nieuwe album dat we hier onder de loep nemen, Unholy Kingdom of Diabolic Emperors, is zelfs nóg enkele seconden korter dan zijn voorganger. Met zo een korte speelduur zorgt Magister Nihilifer Vendetta 218 - de man achter dit project - er dus best voor dat elke seconde de moeite waard is!Lees verder ›

Dé folkmetalband uit Reykjavik is terug met een nieuwe plaat! Skálmöld presenteert aan ons het album Ýdalir, in de Noordse mythologie de naam van een van de twaalf paleizen in Asgaard. Melodische metal met die typerende folk-en Vikinginvloeden en met een paar kleine uitstapjes naar andere, wat zwaardere subgenres. Het vorige album Sorgir, werd gematigd positief ontvangen door collega-redacteur Michiel die toch wel een paar goede argumenten wist aan te roepen. En ook eerdere albums konden onze redacteuren niet volledig bekoren. Kunnen de heren met album nummer zes wel overtuigen?Lees verder ›

Als je veel verschillende soorten muziek hebt gehoord in je leven en ook nog een beetje wilt bijblijven met de immer voortrazende stroom nieuwe metalreleases, wordt het een uitdaging om muziek te vinden die je verrast. Toen ik de promo van A Feast On Sorrow van Urne opzette, had ik eindelijk weer eens zo’n moment. Niet dat deze band het wiel nu opnieuw heeft uitgevonden, maar de impact waarmee de muziek van dit Londense trio voor het eerst uit mijn speakers blies was groot.Lees verder ›

Inmiddels is het al even geleden dat symfonisch metalensemble Delain album Dark Waters uitbracht. Een recensie was echter nog niet op Zware Metalen verschenen en het spetterende optreden van de band op Graspop Metal Meeting indachtig, moest dat er toch zeker van komen!  Met deze release duikt Delain dieper de duisternis in, zowel thematisch als muzikaal, en introduceert men gelijktijdig enkele opmerkelijke verschuivingen in de line-up.Lees verder ›