Met A Greater Good brengen de ondergewaardeerde Spanjaarden van TodoMal voor de tweede keer een sterk album uit. Een reden voor Zware Metalen om deze mannen eens nader aan de tand voelen terwijl 2023 ten einde loopt. De sfeervolle progressieve doom metal van het gezelschap wist te overtuigen met dramatiek. Zware Metalen sprak met de twee breinen.
Wil je de band introduceren voor hen die jullie nog niet kennen?
Eerst en vooral bedankt dat je de tijd hebt genomen voor dit interview, en natuurlijk aan de lezers die erin gaan duiken. In wezen zijn we een duo van multi-instrumentalisten die er in 2020 voor hebben gekozen om aan een meer ambient muziekproject te beginnen. Deze beslissing kwam na jaren in andere bands onder de paraplu van extreme metal te hebben doorgebracht, zoals Asgaroth, The Heretic, Nexusseis of Dejadeath. In onze eerdere bands en gezamenlijke projecten hadden we dat meer melodieuze en ambientaspect nog niet volledig onderzocht. Zo ontstond TodoMal.
We zijn al jaren goede vrienden, sinds de dagen van de bands die ik eerder noemde. Muzikaal gezien hebben we altijd zin gehad om te ontdekken en chronologisch gezien zijn we leeftijdsgenoten van de explosie van deathmetal- en doommetalbands in de jaren ’90. We hebben dat allemaal meegemaakt terwijl het zich ontvouwde, bijna in real time. Bijgevolg sijpelt die ‘metal’-essentie op natuurlijke wijze door in een flink deel van onze muziek. Maar let wel, we hebben ook psychedelische rock, pop en elektronische deuntjes geabsorbeerd. We hebben nooit een genre geschuwd. In plaats daarvan heeft het ouder worden ons op sierlijke wijze in staat gesteld om een zekere ‘gelaagdheid’ aan te brengen. Het is fascinerend omdat je, naarmate je ouder wordt, een getuige uit de eerste hand wordt van de geboorte en evolutie van deze diverse muziekstijlen.
Wil je ons wat meer vertellen over het muzikale concept van TodoMal?
Met TodoMal is ons voornaamste doel het maken van muziek die diep bij ons resoneert. TodoMal fungeert als ons toevluchtsoord en therapeutische uitlaatklep. Wat ons echt boeit, is niet alleen het maken van muziek, maar eerder het creëren van meeslepende soundscapes die boeiende verhalen ontvouwen. We zijn minder gefixeerd op het leveren van de meest overweldigende gitaarriff en meer geïnteresseerd in het vormgeven van composities met keyboards, piano of orgel als fundamentele elementen. Gitaren en andere componenten komen later, gelaagd op de kern. Dit proces draait het script om in vergelijking met traditionele metal. Als gevolg wijkt de muziek die ontstaat af van songs gebaseerd op de typische gitaargestuurde patronen. Hoewel er zonder twijfel gitaarriffs zijn, definiëren ze niet onze essentie. Uiteindelijk ligt onze grootste fascinatie in het uitgestrekte canvas waarmee we ingewikkelde verhalen in onze muziek kunnen verweven.
Ultracrepidarian kreeg een verrassend positieve reactie, Die overrompelde ons en creëerde een gevoel van extra druk. We wilden ervoor zorgen dat het nieuwe album opviel als iets heel speciaals. De uitdaging lag in het beslissen welke concepten we wilden onderzoeken en welke we moesten weggooien. Qua productie mikten we met dit album op een totaal ander geluid. Toen we de nummers eenmaal hadden afgerond en geschetst, was het alsof we opnieuw aan het opnameproces begonnen – bijna alsof we het skelet van een sculptuur ontmantelden. Naast onze thuisstudio’s (waar het grootste deel van Ultracrepidarian is opgenomen), hebben we voor deze plaat externe locaties gezocht om waar mogelijk akoestische instrumenten op te nemen, met als doel een meer organisch en levendig gevoel te creëren.
Qua compositie nam Christopher het roer over voor dit album. Terwijl de uiteindelijke nummers een mix worden van ons beider inbreng (zoals ze evolueren tijdens het proces), is er altijd één van ons die de eerste vonk aanwakkert en het primaire idee voor ontwikkeling creëert. Hoewel het uitgangspunt voor Ultracrepidarian misschien meer naar mij toe neigde, is Christopher voor dit album de belangrijkste creatieve drijvende kracht geweest. Er waren zelfs gevallen waarin ik voor zijn ideeën moest pleiten, waar hij er misschien niet helemaal zeker van was, maar ik een enorm potentieel zag. In die zin zijn we onverschillig over waar de inspiratie vandaan komt. Zodra we het hebben geïdentificeerd, duiken we meteen in het creatieve proces. Chris is goed in het helemaal opnieuw beginnen, terwijl ik de neiging heb om op mijn best te zijn in het ontwikkelen van bestaande ideeën. Uiteindelijk zijn de nummers een samensmelting van onze stijlen, maar fundamenteel sluit dit album meer aan bij zijn oorspronkelijke visie, waarmee ik me natuurlijk volkomen op mijn gemak voel om deze verder te ontwikkelen.
Wat zijn wat van jullie muzikale invloeden?
Alleen al door de lengte van de lijst zou ik me afvragen waar ik moet beginnen. We wijken bewust af van de voor de hand liggende referenties, in de hoop te streven naar iets unieks van onszelf. Als fervente muziekliefhebber in de breedste zin van het woord lijkt ons werk met verschillende tinten en kleuren doordrenkt. Je zou sporen van progressieve rock, klassieke doom en zelfs space rock kunnen ontdekken… Het maakt allemaal deel uit van het TodoMal-tapijt. We zijn echter nog steeds relatief ‘groen’ als groep, met nog veel terrein te bewandelen en een pad dat nog moet worden aangelegd.
Bepaalde muziekgenres bevatten teksten met een lineair of beschrijvend verhaal. In ons geval is de boodschap echter niet van het grootste belang. Wij streven er niet naar om definitieve antwoorden te geven. Zelfs als een nummer voor ons een duidelijke betekenis heeft, wordt het bewust op een diffuse of allegorische manier gepresenteerd. De essentie van kunst ligt in het verbijsteren van de ontvanger om zijn eigen interpretatie te vormen. Zelfs als dat betekent dat we moeten terugkeren naar idioglossie, of een geheime taal, zoals in het nummer Dust and Nothingness. Wat in essentie echt telt, is het gevoel dat je eruit haalt, niet onze uitleg. Als we met muziek bezig zijn, streeft onze geest ernaar betekenis te vinden: ze activeren. Het wordt in zekere zin jouw eigen interpretatie.
Wil je ons eens door jullie proces van songschrijven leiden?
Het proces begint meestal met het opstellen van een ‘basis’-demo, waarin we het algemene idee schetsen: een muzikale achtergrond en een zanglijn. Aangezien we in verschillende steden wonen (hoewel we elkaar af en toe ontmoeten om ideeën uit te wisselen of opnames te maken), werken we op enige afstand verder aan de nummers. Zodra het nummer vorm begint te krijgen, komen we samen om de arrangementen te verfijnen, de productie te evalueren, enzovoort. Er is een laatste fase van brainstormen die dat ‘onvoorspelbare’ element in de nummers introduceert, waar we enorm van genieten. Na maandenlang een demo te hebben verfijnd, kan deze uitputtend en eentonig worden, maar deze laatste brainstormsessie blaast nieuwe vitaliteit in de nummers.
Kan je wat meer vertellen over High Time en Antichrist of Love? Deze twee tracks vind ik erg goed.
High Time is misschien wel het meest “onconventionele” nummer op het album. Hoewel het enigszins traditioneel begint, verandert het al snel in een vorm van theatrale vaudeville. Er zit een vleugje tragikomedie in. Het raakt aan het gevoel van vermoeidheid en wanhoop dat ons in moeilijke tijden overweldigt. We denken er niet over na hoe lang het zal aanhouden of hoeveel we zullen verdragen, een gevoel dat herkenbaar is voor iedereen die met zijn eigen complexe persoonlijke ervaring wordt geconfronteerd. Om te voorkomen dat het een doorsnee doommetalnummer wordt, hebben we ervoor gekozen om de ‘rock’-instrumentatie in de coupletten te vervangen door orkestratie. Dit geeft het een opvallend grandioze kwaliteit. Misschien niet meteen voor de hand liggend voor luisteraars, maar voor ons heeft het een zekere komische essentie. Het aanhoudende en obsessieve einde gaat dieper in op het thema wanhoop, vandaar de regel “How long, will it ever last?”… een retorische vraag die onbeantwoord blijft.
Antichrist Of Love belichaamt hedonisme. Het weerspiegelt de oppervlakkigheid van onze wereld, die aan ons wordt verkocht als het allerbelangrijkste. Op de een of andere manier zou wat ooit als onbelangrijk werd afgedaan – de aanbidding van de schijn, frivoliteit – het morele kompas kunnen worden voor een aanzienlijk deel van de samenleving. Het is waar dat we dit allemaal ook gebruiken als escapisme of als ‘smalltalk’, maar het is uitgegroeid tot een monsterlijke entiteit die alles verteert. Wij hebben het die macht gegeven. Het lijkt op een antichrist, wat dat ook betekent voor de luisteraar. Controle, censuur, extremisme van verschillende kanten van het spectrum, al deze elementen zijn geleidelijk in ons leven doorgedrongen, zo subtiel dat we het niet eens hebben opgemerkt. We hebben het onbewust gekoesterd. Onderwijssystemen hebben daarin bijgedragen. En het meest zorgwekkende aspect is dat we allemaal spelers in dit spel zijn geworden.
We ontdekten Teodora Gosheva enigszins toevallig voor Ultracrepidarian. We waren op zoek naar een vrouwenstem voor een bepaald nummer, dus hebben we online contact met haar opgenomen en de samenwerking geregeld. Wij waren enthousiast over haar werk. Naast haar muzikale talent is ze een geweldig persoon, zeer professioneel en ongelooflijk bereid om samen te werken. Het blijkt dat ze het ook leuk vindt om de woonplaats van Chris, Barcelona, te bezoeken, dus het klikte allemaal. Daarom wilden we voor dit album dat haar betrokkenheid groter zou zijn. Afgezien van haar leadzang in Loss, tillen haar achtergrondzang in Antichrist Of Love en A Greater Good de nummers naar een ander niveau. Hoor je daar echt The Rasmus? Haha, nou… eerlijk gezegd hebben we geen van beiden echt naar die band geluisterd, afgezien van hun populaire radio-singles… maar als je dat waarneemt, klopt het natuurlijk helemaal. Misschien zou het interessant zijn om meer te onderzoeken over de invloeden van The Rasmus…
En hoe zit het met het artwork? Dat was toch enigszins verwarrend voor mij!
De albumhoes is de creatie van een Spaanse schilder-kunstenaar en filosofisch commentator, Paloma Pájaro. Vanaf het moment dat we het zagen, wisten we dat het op de albumhoes moest staan. Na een hoop bureaucratische rompslomp te hebben doorstaan, hebben we eindelijk de toestemming gekregen om het te gebruiken. Er zit ook een vleugje humor in. Chris en ik hebben de afgelopen twee jaar talloze veranderingen ondergaan. In zekere zin symboliseren die twee hazen ons. We hebben in deze periode onze persoonlijke absolute hoogte- en dieptepunten meegemaakt. Momenten van wanhoop, van vermoeidheid… Er was een periode waarin we niet zeker wisten of we er doorheen zouden kunnen komen. Dus daar staan we dan, als een dramatische fabel, tegenover een wereld die om ons heen aan het afbrokkelen is. Maar op de een of andere manier onschadelijk.
Er is geen epische strijd; het is geen botsing tussen reuzen. Het zijn gewoon twee kleine wezens die getuige zijn van het veranderende landschap om hen heen en voelen dat de grond onder hen begint te trillen. Dat concept lijkt het hele album door te zweven. En er is een theorie dat de naam Spanje oorspronkelijk afkomstig is van een Fenicische of Romeinse term die ‘land van hazen’ betekent…
We hebben vanaf het begin aan dat idee vastgehouden, maar de juiste omstandigheden moeten samenkomen om het te verwezenlijken. Het lijkt erop dat de zaken aardig op hun plaats beginnen te vallen, dus misschien kunnen we volgend jaar serieus overwegen om dit te realiseren. Tot nu toe was het voor ons een onmogelijkheid. De haalbaarheid hangt ook af van de impact die de release zal hebben. We hebben het geluk goede vrienden te hebben die het geweldig vinden om als ondersteunende band op te treden en we hebben altijd vastgehouden aan de hoop om dit onder de juiste omstandigheden werkelijkheid te laten worden. Als alles volgens plan verloopt, zouden we tegen 2024 heel goed een liveset kunnen samenstellen.
Welke albums van 2023 mogen we niet missen?
Nou, weet je… in de Ardua Music-catalogus staan een aantal ongelooflijk intrigerende bands die we erg leuk vinden; neem bijvoorbeeld onze landgenoten en labelgenoten, AATHMA. Hun album Dust from A Dark Sun is absoluut briljant. Ze zijn het soort band waarvan het pijnlijk is om te zien dat ze niet alle erkenning krijgen die ze verdienen, omdat ze absoluut groots zijn. Thy Listless Heart valt tegenwoordig op als een van onze favoriete groepen in de scene. Absoluut bijzonder.
Ik zou fans van doommuziek aanraden om de catalogus van Ardua Music te verkennen; het is echt divers… Van meer experimentele acts als Mercury Circle tot bands met een klassiek en melodieus randje zoals My Lament, The Foreshadowing, Clouds, Wooden Veins, legendarische bands als Pantheist… Nou, ik denk dat je wel een aantal ongelooflijk fascinerende bands zal ontdekken, en misschien een paar groepen met jongens die enigszins de kluts kwijt zijn zoals wij.
Nog laatste wijze woorden?
Wijze woorden? Ik ben bang van niet. Dat laten we over aan de denkers en filosofen. Wij weten alleen hoe we vragen moeten stellen. En soms zelfs dat niet. Nou dan… hartelijk dank voor het interview! Hopelijk kunnen we een klein onderdeel worden van de soundtrack van de levens van sommige mensen – dat zou een eer zijn.
Jullie bedankt!
Links: