Dubbel zo vet, dubbel zo bruut, dubbel zo leuk. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een moddervette, ietwat grauwe, nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Heimdal van Enslaved. Cor (favoriete genre: zwaar, duister en boos) en Marco (favoriete genre: progressive) zijn deze keer de gelukkigen.
Begonnen met second wave black metal in 1991, maar al gauw gegroeid naar progressieve extreme metal. Met op het debuutalbum, Vikingligr Veldi, slechts één nummer dat onder de tien minuten uit komt. Ja, Enslaved was er al vroeg bij om de grenzen van extreme metal te verleggen. Klassiekers als Lifandi Lif Undir Hamri,Loke, Frost, Havenless, Yggdrasil en nog vele andere resoneren lang na. En nu met Heimdal zijn we alweer aangekomen bij album nummer zestien!
Fun fact: wisten jullie dat de bandnaam is ontstaan door naar een demo track van Immortal te luisteren, getiteld Enslaved in Rot?
Waarom moet je dit Heimdal beluisteren?
Cor: Enslaved… Moet ik nog meer toelichten? Ha, nou vooruit dan maar. Voor liefhebbers van zowel progressieve en experimentele metal alsook het meer extreme en zwartgeblakerde metal is het altijd op ontdekkingsreis gaan bij deze band. Wat doen deze Noren nu weer voor bijzonders? Plus de strot van Grutle Kjellson… Man, man, man. Ik durf de stelling wel te maken dat hij één van de beste grunts heeft in het genre.
Marco: Enslaved is nooit een band geweest die zich slaafs aan een vaste formule houdt. Op elk album hoor je nieuwe invloeden of een andere aanpak. Alleen al daarom moet je Heimdal een kans geven.
Weet Enslaved met zijn zestiende langspeler in 32 jaar nog te verrassen?
Cor: Absoluut! Je hoort dan wel gelijk dat het Enslaved is, maar nog steeds vernieuwen de heren en heerst er weer een compleet andere vibe ten opzichte van het vorige album, Utgard. De composities zijn wederom verbluffend sterk, bombastisch en pakkend. De smerige stukken zijn dan ook echt weer smerig. En die grunts… Ik blijf erop terugkomen, ha ha!
Marco: Verrassen is misschien wat veel gezegd. De meeste ingrediënten voor dit album hebben we al op eerdere albums van deze band gehoord. De psychedelische invloeden maken dat dit album toch weer anders klinkt dan Utgard. Wat dat betreft was de EP Caravans To The Outer Worlds al een voorbode van hetgeen we op Heimdal te horen krijgen. Het sterke titelnummer van die EP staat in nagenoeg dezelfde uitvoering ook op dit album. De band verrast me vooral met het titelnummer, waar Enslaved dankzij de zware en vervormde basgitaar zowaar aan Type O Negative doet denken.
Cor: Ja, dat vind ik wel. Ik proef hier ook nog een verdere verfijning van het geluid en een ontzettend goede balans. Het album heeft bij mij al een goede twintig keer aan gestaan in de afgelopen tijd en het loopt heel mooi vloeiend door. Het verveelt niet en voor ik het door heb, begint de plaat alweer overnieuw. En dat terwijl deze toch zo ongeveer vijftig minuten duurt.
Marco: Qua focus zeker niet. Het nieuwe album is vier minuten langer en telt twee nummers minder dan Utgard. En daarin zit voor mij gelijk het knelpunt van dit album: een aantal nummers zijn te lang voor het aantal interessante ideeën dat erin zit en missen de spanningsboog om mij als luisteraar bij de les te houden. Beste voorbeeld hiervan is Congelia, dat minutenlang nergens heen lijkt te gaan en pas in de tweede helft interessanter wordt. Ook The Eternal Sea blijft te lang doorploegen in eenzelfde stramien zonder groei of accentverschuivingen. Pas na vijf minuten krijgt de luisteraar een flinke schop onder zijn kont om weer bij de les te komen.
Wat is het beste nummer van de plaat?
Cor: Na veel innerlijk debat, ga ik dan toch voor Kingdom. Alle elementen wat Enslaved zo uniek en herkenbaar maakt, komen terug in deze track.
Marco: Zonder twijfel is dat voor mij het openingsnummer Behind The Mirror. Dit nummer blijft gedurende elke van de ruim zes minuten spannend dankzij de afwisselende ritmes, inventieve riffs, de bezwerende zang en het samenspel tussen de gitaren en de mellotron.
Wat zijn de meest aangrijpende momenten van het album?
Cor: Voor mij is dat de (progressieve) aggressie van Congelia, die mij doet denken aan de jongere jaren van deze extreme metalband. Het grootste gevoel dat Forest Dweller doet oproepen, maar dan ineens overgaat in een energiek up-tempo stuk. Het captiverende The Eternal Sea, waar je heerlijk op weg kan ‘dobberen’. De titeltrack die ijzersterk het album afsluit en een gruwelijk gave gitaarsolo heeft.
Marco: Het eerste waar ik aan moet denken is het tweede deel van Forest Dweller, als de drums en de gitaren door de speakers donderen, aangejaagd door de strot van Grutle. Dat voelt als een bevrijding na het wankele akoestische eerste deel. En die maniakale orgelsolo maakt het helemaal af! Ook Kingdom kent erg sterke momenten, vooral als het nummer van een up-tempo groove ineens overgaat in het loodzware refrein op half tempo. Sowieso is dit nummer een van de betere tracks op dit album.
Cor: Voor mij mag deze absoluut genoemd worden in de discografie van de band. Ontzettend prettige plaat weer en nu al jaarlijstmateriaal voor mij!
Marco: Slechte albums heeft Enslaved naar mijn mening nog nooit gemaakt en ook Heimdal kent genoeg sterke momenten. Als geheel vind ik het wel een zwakke broeder in de discografie doordat teveel nummers te langdradig zijn. Wat dat betreft doet dit album me erg denken aan E, een album dat ook te lijden had onder de te lange nummers. Om met een positieve noot te eindigen: de hoes van Heimdal is met afstand de mooiste uit hun discografie.
Score Cor: 95
Score Marco: 69
Score:
82/100
Label:
Nuclear Blast Records, 2023
Tracklisting:
- Behind The Mirror
- Congelia
- Forest Dweller
- Kingdom
- The Eternal Sea
- Caravans To The Outer Worlds
- Heimdal
Line-up:
- Grutle Kjellson – Zang, basgitaar
- Ivar Bjørnson – Gitaar
- Arve ‘Ice Dale’ Isdal – Gitaar
- Håkon Vinje – Keyboard, zang
- Iver Sandøy – Drums
Links: