We maken kennis met een vijftal uit Oostenrijk. Onder de naam Asphagor zijn er voldoende aspiraties. Zo staat in de promo beschreven dat dit geschikt is voor fans van Dark Fortress, Naglfar en Elende. Nou, dat is alvast een mooie referentie ter vergelijk dacht ik zo. Asphagor mag zelfs met Dark Fortress‘ afscheidstournee mee op oorlogspad. Getuige het feit dat Pyrogenesis al het vierde volledige album is doet vermoeden dat er al wat speelervaring zal zijn. Doch opereert deze Tiroler bende kennelijk in de luwte, daar er op Zware Metalen nog geen eerder werk is besproken. Daar brengen we bij deze dan ook snel verandering in.
We openen met Ex Cathedra heel erg melodieus en instrumentaal. Met een lengte van bijna drie-en-een-halve minuut verwachten we een volwaardig nummer. Echter doet deze opener als een soort intro aan om mede in te luiden voor wat er komen gaat. En we moeten bekennen dat het vrij smaakvol is uitgevoerd, zeker als tegen het einde het tempo wat omhoog gaat en een vrouw het uitschreeuwt tijdens enkele morbide geluidseffecten. Dit was dan de opmaat voor het opvolgende Nine Moons. Een dissonante brok aan doodsmetaal, waarbij er in de beginfase zeker ook snel drumwerk de boventoon voert. Na deze prettige opening draait het nummer wat meer richting de solide en neerslachtige riffs, waarbij vocalist Morgoth een zeer prettig in het gehoor liggende grunt laat horen. Zijn grunt heeft een scherp randje, waardoor hij perfect past bij de muziek. Het einde van het nummer is erg melodieus en haast een beetje te harmonieus naar mijn smaak. Maar we laten ons niet op het verkeerde been zetten, al was ik na de eerste volledige luisterbeurt van Pyrogenesis niet helemaal overtuigd.
Het derde nummer The Mizaru Doctrine klapt er vol in met heftig drumwerk, dragende riffs en een ware solo die door een haast overstuurde gitaar wordt weggeslingerd. En ook hier is er weer sprake van een kantelpunt, nagenoeg op de helft van dit nummer is er ruimte voor een hoop drama. Dreigende sfeer, temporiseren en Morgoth die goed getimed zijn strofen tekst laat horen. Ook dit nummer eindigt een beetje waar het volgende nummer moet gaan aanvangen. We concluderen dus al vrij snel dat het hier een album betreft wat zich het best in zijn geheel laat aanhoren.
Het onheilspellende Matricide brengt een voortslepend en dreigend geluid, van harmonieus naar meer dissonant. Er zit heel veel heavy metal gitaar in het geheel verweven, waardoor we niet direct overal een blackmetal associatie ervaren. De uitvoering is wel erg knap en bijzonder creatief. Na vier minuten horen we een rustig en episch middenstuk met enkele gesproken woorden en ijzingwekkend gegil. De band werkt naar een stoer en episch einde toe, voorzien van een dubbele grunt. Zeer overtuigend gebracht in combinatie met schitterend gitaarwerk. Maar met The Great Erosion breekt er een andere fase aan die meer op snelheid ligt dan de voorgaande nummers. Zonder hierbij de dreigende kracht te verliezen hakt de drummer erop los. Er is zelfs ruimte voor een heuse break, waarna Morgoth weer vrij karakteristiek kan invullen met zijn gruntscream. Tegen het einde horen we weer het reeds beproefde recept, namelijk erg melodieus de slotfase van dit nummer inluiden. Mooi natuurlijk, maar dit trucje kennen we inmiddels nu wel.
De overige nummers ontplooien zich op min of meer dezelfde wijze. Zo komt een nummer als Scales Of Retribition met name in de beginfase wel heel dicht bij een band als Dimmu Borgir. De effecten op de vocalen dragen hier tegen het einde nog meer aan bij. En het titelnummer Pyrogenesis volgt ook in nagenoeg dezelfde stijl, waarbij het dreigende karakter en de waanzinnig snelle blasts het verschil maken.
Het slepende en melodieuze Summoning ontaardt al vrij snel in een snelheidsfestijn, waarbij Asphagor een mooie balans weet te houden met de continu dreigende gitaren. Het geheel doet heel episch aan, zonder een echte climax te bereiken, daarvoor rond het nummer wat ons betreft net iets te anoniem af. Ik haal het afsluitende Ghost Of Aphelion nog maar even aan, want hier horen we voornamelijk een geluid wat zich het best laat vergelijken met een band als Mgła. Toch beduidend anders dan wat we hebben gehoord. Met name de snelle drums, veelvuldig gebruik van de cymbalen en de dissonante riffs vallen (in positieve) zin op.
De heren klinken op zijn sterkst als de dreigende sfeer in combinatie met de snelheid wordt opgezocht. Sferische en uiterst melodieuze blackmetal die niet heel snel het ware gezicht laat zien, waarmee ik ook bedoel dat er weinig echte oorwurmen te horen zijn. Daarvoor is het dikwijls net teveel van de hak op de tak. En de albumlengte van ruim één uur is ook aan de lange kant. De uitvoering is desondanks goed, maar met dit recept weten we inmiddels dat de verveling ook wel eens kan toeslaan. Ik zou het album Pyrogenesis dan ook aanbevelen aan de (black)metalfans die melodie voorop stellen, maar ook graag enige dreiging en agressiviteit terug horen. Zeg maar gerust liefhebbers van het eerder genoemde Dark Fortress en Dimmu Borgir. Tegen het einde van de plaat komt er naast de eerder besproken referenties her en der nog een streepje Naglfar voorbij. Echter staat Naglfar in onze beleving toch wel wat hoger op de hiërarchische blackmetalladder.
Score:
80/100
Label:
MDD Records, 2023
Tracklisting:
1. Ex Cathedra
2. Nine Moons
3. The Mizaru Doctrine
4. Matricide
5. The Great Erosion
6. Scales Of Retribution
7. Pyrogenesis
8. Summoning
9. Pavor Nocturnus
10. The Architect
11. Ghost Of Aphelion
Line-up:
- M.E. Sargoth – Drums, gitaren
- Morgoth – Zang
- Hybreos – Gitaren, synth
- M.Zanesco – Gitaren
- P.P.Lps – Bas
Links: