Seltsame Erden, een Duits trio, brengt via het Mexicaanse Chaos Records de eerste plaat Gedankentempeln uit. Bijzonder kan je dat volgens mij wel noemen. De drie heren steken zo maar de plas over en leggen hun lot in de handen van een label ver van hun uitvalsbasis. Kan geen kwaad natuurlijk want zie hier, uw geliefde webstek is erin geslaagd zijn hand te leggen op de erg verzorgde promo van dit blinkende ronddraaiende hebbeding.Lees verder ›
Periphery is weer eens in het land. Dat is niet zo gebruikelijk, want de band heeft zichzelf al vijf jaar niet meer laten zien op een van de Nederlandse podia. In de tussentijd is er echter veel gebeurd; er zijn twee uitstekende albums uitgebracht (Hail Stan en Djent Is Not A Genre). Platen die unaniem lovend zijn ontvangen. De status van de band is ook flink gegroeid, wat knap is, omdat de band alles in eigen hand houdt en niet bij een groot label zit. Wij spraken Misha in de coulissen van 013, om te praten over de laatste plaat, games en rare dingen in de koelkast.Lees verder ›
Een regen van kots is misschien wel de minst smakelijke soort regen. De man achter Drunk Thrasher, ene Instigator, weet er alles van. Hij heeft er zelfs de naam van zijn EP aan gewijd. Op deze plaat doopt hij zijn luisteraars in een braaksel dat hij Primitive Alcoholic Necro Thrash Metal heeft genoemd. Doe uw paraplu alvast maar open, want dit gaat spetteren.Lees verder ›
Komt deze band nu uit Portugal of niet? Ik beschik immers ook over informatie dat het om een internationaal gezelschap zou gaan met vertakkingen in Griekenland, Turkije en inderdaad Portugal. Tja, wie zal het me zeggen waar dit Azzaya gehuisvest is? Volgens de Portugese platenboer Prophetical Productions is het Portugal. Wel dan zijn we klaar. Of toch niet? Zijn er nog onduidelijkheden? Voor I Begin, want zo heet de tweede plaat van deze band, trommelde bandbrein Gabriel Resende Warmann twee collega's gitaristen op voor wat sessiewerk. Zijn dat ook de gozers op de meegeleverde bandfoto? Het zou zo maar kunnen. Iets wat wel duidelijk is, is de muziekstijl van deze band en misschien moet ik dan ook maar gewoon van daaruit vertrekken.Lees verder ›
MooM kwam ik een jaar of twee geleden op het spoor tijdens een kansloze avondsessie op YouTube. Je kent het ongetwijfeld: liggend als een aardappelzak op de bank zonder enkele missie gewoon lukraak wat muziekvideo's aanklikken en je laten leiden door het algoritme dat altijd naadloos lijkt aan te sluiten bij je wansmaak. Zo begon ik bij Nickelback (standaard vertrekpunt), zat ik twee pilsjes later te kijken naar een Metallica drumcover gespeeld met dildo's en kwam ik vervolgens uit bij het altijd vermakelijke kanaal van het Tsjechische grindcorefestival Obscene Extreme. Aldaar zag ik een gaaf optreden van het Israëlische MooM dat mij dermate bijgebleven is, dat de naam anno 2024 meteen een belletje deed rinkelen. Sludgy fastcore / powerviolence mét een vocaliste, gemaakt door een band uit fucking Israel? Hoe stoer wil je het hebben dan!Lees verder ›
Deze eerste woensdag van februari openen we met 15 nieuwe video’s. Hier zijn achtereenvolgens Borknagar, Vanir, Suldusk, Enterprise Earth, Oceans Ate Alaske, Týr, Locrian, Sun Eater, Judas Priest, Kanonenfieber, Bad Omens x Poppy, Erra, The Halo Effect, Rage en Pyra. Lees verder ›
Op drie februari was het eindelijk zover! Dan stond namelijk het release-optreden van het nieuwste album van Robby Valentine op het programma van Pop- & Cultuurpodium CAPSLOC in Capelle aan den IJssel. Robby en zijn band trakteerden die avond het publiek op een show van meer dan twee uur. De avond stond volledig in het teken van zijn nieuwste album, Embrace the Unknown. Zanger/multi-instrumentalist Robby Valentine, bekend van zijn hit Over and Over Again, bracht samen met zijn live-band, bestaande uit Paul Coenradie (gitaar), Luuk van Gerven (basgitaar), Mark Robben (drums), Maria Catharina (achtergrondzang) en Ravenna Moscoso (achtergrondzang), niet alleen nummers van het nieuwe album ten gehore, maar er kwamen ook wat oudere nummers aan bod. De avond werd afgesloten met de première van de videoclip voor het nummer Embrace the Unknown, geregisseerd door Sebastiaan Spijker, die onder andere betrokken was bij het maken van videoclips voor For I Am King, Entering Polaris, Bring on the Bloodshed, Cthuluminati en Thorium. Zware Metalen fotograaf Seth Abrikoos was er bij, en legde het bijzondere moment vast op de gevoelige plaat. Lees verder ›
Ik wist het, of beter geschreven, ik dacht het nog. Toen ik keek naar de titels op dit album van het Franse blackmetalgezelschap Aeterna Tenebrae, genaamd Anima Mortalis Ars Perpetua, dacht ik bij mezelf: "Die korte, krachtige, ietwat beschrijvende songtitels doen me aan een andere Franse band denken". En verrek, kijk nu toch. Heb ik toch wel gelijk. Dit Aeterna Tenebrae is een drietal. In dat trio spelen twee bekende heren: BC en Erroaik. En waar kennen we die van? Ja juist, van Léthifère. Een band die eerder een EP en album uitbracht via hetzelfde label als Aeterna Tenebrae, met name Ancestrale Production. De wereld, en zeg en schrijf maar gerust de blackmetalwereld, is toch klein.Lees verder ›
Na het uiteenvallen van de band Inferus Dei begonnen gitarist Daniel Sirotski en drummer Istvan Timmermans aan de vooravond van de coronacrisis in 2019 samen de band Sea of Consciousness. Het debuut is een conceptalbum met als thema de beslommeringen des levens, gebaseerd op persoonlijke ervaringen van Sirotski. Het was pas in 2022 dat er een stabiele line-up werd gevonden, door de inbreng van de andere bandleden Bionda Honings, Stefan Gerritsen en Jeroen Koorn. Het zelfgetitelde debuut omvat een mix van progressieve en technische death metal. De band benaderde eigenhandig Zware Metalen met de vraag of wij misschien het debuut van een recensie konden voorzien. En u weet het inmiddels wel: producten van eigen bodem zetten we graag eens, zo objectief en eerlijk mogelijk, in de schijnwerpers.Lees verder ›
Soms krijg je een album voorgeschoteld dat zo pijnlijk middelmatig is. Ik weet dat de albumhoes een gigantische rode vlag is, maar hey, eigen schuld als je blind naar bands luistert, Michiel. Gelukkig staan er op deze langspeler slechts zeven nummers van dit vijftal uit Chattanooga, Tennessee. De band zelf hoopt Limp Bizkit te combineren met Alter Bridge en Seether. En de band ziet dat zeker niet verkeerd. Als je Alter Bridge van wish.com bedoelt toch.Lees verder ›
Af en toe ben ik wel eens in voor een potje ongecompliceerde, doch fijne old-school death. Dit Hongaarse Mephitic Grave zou dan zomaar eens een band kunnen zijn die ik voor mijn plezier even opzet. Maar dan meer onder het mom: even hard hoofdschudden om het hoofdschudden. Het moet en het kan met dit nieuwe Dreadful Seizures, het tweede album van deze vuillakken. Bij Zware Metalen komt het plaatje met een speelduur van vier-en-dertig minuten als eerste werk voorbij.Lees verder ›
Wat doe je als bij een van je beste vrienden kanker wordt geconstateerd? Hoe ga je om met het verlies van iemand die je dierbaar is? Vægtløs probeert dit soort vragen te beantwoorden op AFTRYK, dat alleen nummers bevat over mensen die dicht bij de band stonden en die zijn overleden of aan een dodelijke ziekte hebben geleden. Hierbij richt de band zich op de kwetsbaarheid en de openheid die ontbreekt in de muziekscene, maar ook in de maatschappij in zijn algemeenheid. Het leven is vluchtig en kwetsbaar, Vægtløs tracht een brug te vormen tussen emotionele angst die ten grondslag ligt aan het feit dat alle schoonheid uiteindelijk zal sterven en de helende kracht die gevonden kan worden in muziek, als ware een catharsis.Lees verder ›
Een Australische band die zijn inspiratie haalt bij de bands Fear Factory, Static-X, Muse en Tool. Moderne metal zogezegd, ofwel, zoals de band zelf in de promo benoemt, een nieuwe stroming van zwaardere alternatieve muziek. The Journey is de tweede EP van de band die enkel Tom Lee Christen als bandlid en bezieler heeft. Hij spreekt wel over een band, maar andere leden van Dreamworm kan ik niet terugvinden.Lees verder ›
Wie kent Alex Terrible niet? De Rus heeft in enkele jaren tijd vele zieltjes gewonnen met veelal extreme content op zijn social mediakanalen. Stoeien met een bruine beer, wat potjes knokken met blote vuisten in kooigevechten, maar vooral zijn bizar lage gutturals hebben ervoor gezorgd dat miljoenen personen hem inmiddels zullen (her)kennen. Ook als boegbeeld van zijn deathcoreband Slaughter To Prevail, dat opgericht werd in 2013 en tot op heden vooral in eigen contreien en Amerika toerde. Inmiddels heeft het gezelschap zichzelf gevestigd in Florida, mede om een signaal van onvrede uit te dragen over de oorlog die het oorspronkelijke thuisland nog steeds voert met buurland Oekraïne. Op donderdagavond 1 februari speelt het collectief eindelijk weer eens in de Benelux en hoewel er geen voorprogramma zal aantreden, is men toch van heinde en verre afgereisd om getuige te zijn van zeventig minuten Slaughter To Prevail live. Het bordje uitverkocht mocht op de avond zelf alsnog op de deur van 013.Lees verder ›
Op 30 november 2019 viel het doek voor Slayer, op 5 februari 2024 begint een nieuw hoofdstuk voor gitarist en mede-oprichter van de band, Kerry King. Idle Hands is het eerste nummer dat hij deelt van zijn soloproject, eenvoudigweg Kerry King geheten. Ook zijn de overige bandleden bekendgemaakt.Lees verder ›
In november 2019 stond de progressieve metalcoreband Periphery voor het laatst op de planken in Nederland. België werd toen niet aangedaan. Destijds waren Doornroosje, Nijmegen en Melkweg in Amsterdam de locaties. Gitarist Misha Mansoor wist zich dat ook nog goed te herinneren, zo vertelde hij tijdens het interview dat collega Friso deze avond voor aanvang van het concert nog afnam. Die tour stond toen voornamelijk in het teken van Periphery IV: Hail Stan. Vandaag is er een nieuw album te promoten, namelijk Periphery V: Djent Is Not A Genre dat afgelopen jaar werd uitgebracht. Hieronder vindt u het verslag van de avond, met dank aan 013 huisfotografe Femke Valks voor het beeldmateriaal.Lees verder ›
Misschien was Amsterdam nog druk met het bijkomen van oud naar nieuw, het organiseren van nieuwe protesten tegen of voor waar op dat moment aandacht voor nodig was of misschien viel het gewoon niet op tussen de massa’s toeristen, maar opeens was er een hele Belgische invasie in de hoofdstad van Nederland. Amenra uit Kortrijk, Wiegedood uit Gent en Slow Crush uit Leuven stonden 11 januari in de Grote Zaal van het fraaie Paradiso voor een portie loodzware metal. Namens Zware Metalen was Remco Faasen present om alles te aanschouwen.Lees verder ›
Met de regelmaat van de klok worden bands uit het gelukkigste land ter wereld op Zware Metalen beschreven, maar dat zijn dan meestal niet de hardcorebands. Ik beken ook eerlijk dat ik niet zoveel Finse bands in dat genre kan opnoemen, die ik ook nog eens regelmatig luister, behalve Down My Throat en het hier beschreven Gray State. Het vijftal uit Sastamala trok in 2018 op positieve wijze mijn aandacht met de EP Our Final Regret. In de afgelopen zes jaar ben ik de band nooit helemaal uit het oog verloren. Van tijd tot tijd luister ik nog altijd met plezier naar Our Final Regret. Ergens was ik wel altijd bang dat het bij die ene veelbelovende EP zou blijven. Maar gelukkig is niets minder waar want ik heb op het redactionele bureau mijn handen op de opvolger, Under The Wheels Of Progress, weten te leggen!Lees verder ›
Goh, het is niet altijd eenvoudig om je in de drassige en zompige grond die de korst van Moeder Aarde bedekt, een weg te vinden in de veelheid van blackmetalreleases. Wanneer er dan een label is dat je een nog al onoverzichtelijke promopagina stuurt met tientallen bands op en links naar hun te verwachte releases, moet je al goed zoeken voor je uitkomt waar je moet zijn. Dit Necromass is vermoedelijk voor velen onder jullie een onbekende grasspriet uit die zompige en drassige grond, voor mij ook. Het is niet het Italiaanse Necromass maar een Amerikaanse variant als ik goed ben ingelicht. Want bij dit laatste wringt toch het schoentje. Buiten één zin ter promo van deze plaat die volgens mij enkel op tape uitkomt en een link naar een soundcloud- en bandcamppagina vind ik helemaal niks terug.Lees verder ›
Toen ik dit album in mijn persoonlijke top drie van het jaar plaatste, ontdekte ik tot mijn verbazing dat Zware Metalen er nog geen recensie aan gewijd had. Tijd dus dat deze muzikale parel onder de loep genomen wordt, ook al is het inmiddels bijna een jaar geleden dat de schijf uitkwam. Ook op het album zelf hebben we trouwens even moeten wachten: het duurde zeven jaar voor The Winery Dogs met dit derde meesterwerk op de proppen kwam.Lees verder ›
