Headlines

Gelukkig, ze staan er weer op. Waarom ze op de hoes van het vorige album Dealin’ Death (2021) ontbraken, is me een raadsel. Op zich doet het antwoord er ook niet toe; ze zijn terug. Na The Guillotine (2017) en Ghastly Waves & Battered Graves (2019) maken de in zwartleren handschoenen gehulde handen met het bebloede mes hun rentree op het nieuwe album Sentinels. Ze passen ook perfect bij de thematiek van de albums van de Duitse speedmetalformatie Vulture: bloed en horror. En ondanks dat het een eigenschap van eigenlijk alle gieren is om zelden tot nooit prooien aan te vallen en zich met alleen kadavers te voeden, slaat het vijftal uit Dortmund de vleugels uit en stort het zich vanaf de eerste seconde boven op hun slachtoffer. “... our thirst for blood is difficult to quench.” (“... onze dorst naar bloed is moeilijk te lessen.”), zegt gitarist Stefan Castevet met een knipoog. Bloed zal er vloeien...Lees verder ›

Mijn rol als influencer van de meteorologie kan ik wel vergeten. Vier jaar geleden stelde ik voor om de volgende gure poolwind Tsatthoggua te noemen. Een snelle zoekopdracht op het wijde web leert dat ondertussen geen enkele storm Tsatthoggua is genoemd. Wat wel goed nieuws is? We Are God, het nieuwe album van deze blackmetalsadomasochisten. Osmose Productions uit Frankrijk mag het uitbrengen.Lees verder ›

Het is zo dat de black/doom metal van deze Polen van Gurthang al acht volwaardige platen weet vol te zetten. De vorige albums, met name Ascension (2019) en Hearts Of The Hollow (2021), komen net als dit Martyrium via het Belgische label Immortal Frost Productions. Je mag er dan ook direct van uitgaan dat alle uitgaves van een bijzonder goede kwaliteit zijn, zowel de CD als de vinyl versies van deze meest recente plaat.Lees verder ›

Project 11 is het tweede (conceptuele) album van de Franse progressieve heavymetalband Symakya. De heren gaan prat op complexe toestanden die zich niet enkel beperken tot instrumentale krachtpatserij. Zo lees ik onder andere in de bijgesloten promotekst: "We hebben een universum van verovering gecreëerd, bestaande uit overtuigingen en mythologie: een soort van metafysische of ufologische denkwijzen die de mensheid door de hele geschiedenis heen omgeven. Met het Project 11 stellen we een innerlijk avontuur voor dat spreekt van een "zoektocht naar tekens ", een bewijs om de menselijke evolutie, de menselijke complexiteit en de weg naar de waarheid te vinden". Nu geven concepten meestal wel een bepaald richtingsgevoel, toch kan ik hier maar weinig van maken. Maar daar heeft de band ook wel een oplossing voor, want de nummers zijn allen voorzien van een (zeer) uitvoerige beschrijving.Lees verder ›

Baxaxaxa, één van de Duitse blackmetalcultbands, zag het levenslicht al in 1992 middels een demo Hellfire. Toen werd het stil rond de band mede ook gezien het feit dat de leden zich wisten te verspreiden en deel gingen uitmaken van andere bands zoals bijvoorbeeld Ungod. Ergens in 2017 vond de heer Condemptor in Traumatic een nieuwe wapenbroeder en werd prompt de band weer boven het doopvont gehouden met dientengevolge een zwik aan releases waaronder de EP Devoted To Him en twee volwaardige langspelers met name Catacomb Cult (2021) en De Vermiis Mysteriis (2023) beiden uitgebracht door het intussen ter zielen gegane Finse The Sinister Flame.Lees verder ›

Ik heb nooit een beugel hoeven dragen en van de tandarts ben ik zoals velen ook geen groot fan. Dat laat mij niet onverlet de nieuwe Nederlandse band Braces eens aan de tand te voelen. Ik heb oprecht geen idee wat ik moet verwachten en wie of wat deze band allemaal qua historie met zich meebrengt. Gelukkig zijn er de sociale mediakanalen voor de eerste indrukken. 700+ Volgers op Instagram zie ik. Dat stelt mij al een beetje tevreden, gevoelig als ik ben voor de beginnende jongehondenbands! Verder kan ik weinig informatie vinden en het intropraatje over Ugly World stokt dan ook bij deze.Lees verder ›

Alpha Wolf komt uit Australië en is een metalcoregezelschap dat op zijn derde langspeler Half Living Things zelfs de hulp krijgt van niemand minder dan Ice-T, toch bijzonder. Deze band timmert al geruime tijd aan de weg naar succes en doet dit met heel wat muziek, toers met grote bands en ik weet niet wat nog allemaal. Collega Maarten stelde zichzelf de vraag bij a quiet place to die, of deze band na het kussen van wat kikkers eindelijk zijn prins zou vinden. Het was mijn collega dus niet helemaal duidelijk in welk hokje de band thuishoorde. Het antwoord van bovenstaande volgt wel op deze wat eigenaardige vraag, gewoon nog eventjes geduld.Lees verder ›

Een tweetal Duitse bands die de handen ineen slaan om zo samen een split aan de man te brengen. Zowel Urza als Calliophis begeven zich op muzikaal gebied in het deathdoomgenre. Urza weet hier dan aan zijn death ook nog wat funeral toe te voegen. Calliophis is wellicht de meest traditionele van dit tweetal bands, al zegt dit in essentie helemaal niets over de kwaliteit of inhoud van het gebodene.Lees verder ›

CHVE is het soloproject van Colin H. Van Eeckhout, de frontman van Amenra. Toch ligt dit project mijlenver verwijderd van de muziek van onze tweevoudige jaarlijstwinnaar, waarmee ik nergens een uitspraak doe over de kwaliteit hiervan. Van Eeckhout mikt al enkele releases op het brengen van donkere, rituele neofolk en drones. Kalvarie past perfect in het rijtje van de drie voorgangers. Dit keer ontdekte ook Relapse Records de meerwaarde van dit project.Lees verder ›

Zwaar, lomp, bruut en levensgevaarlijk. Vier dingen die een nijlpaard en een landbouwwerktuig met elkaar gemeen hebben. Beiden zitten ook vaak onder de modder, maar dat daargelaten. Laten we echter niet in herhaling vallen, zie daarvoor de recensie over het uitstekende vorige album Meridian. Met Stasis brengt het Vlaamse Hippotraktor wederom een sonische representatie van de onrust der menselijke natuur. Dat lijkt me inleiding genoeg.Lees verder ›

De powermetalband met de meest roerige geschiedenis is terug! Challenge The Wind mag het nieuwe album heten. Ooit een pionier in het genre, vandaag de dag maakt Rhapsody of Fire een toegankelijke soort powermetal. Mijn collega Bart noemde het zelfs gezapig. Zelf zie ik Rhapsody of Fire als een andere band dan Rhapsody. Een band die geïnspireerd is op Rhapsody. Dat is niet vrijwillig, maar een poging tot coping. Ik heb een hele bijbel geschreven als review dus hou je vast.Lees verder ›

Nog niet eens zo lang geleden raakte ik volledig overspoeld door de melodische black metal van de nog jonge Franse vijfmaster Houle. Aan het roer staat de indrukwekkende vocaliste Adsagsona. De band graaft diep in de geschiedenis, over gebeurtenissen rond het water, de zee en werkte daar een heel concept rond uit, iets wat hij nu opnieuw doet. De zelfgetitelde EP maakte al een overweldigende indruk.Lees verder ›

Hoewel de Portugese oudgedienden van Moonspell al jaren een gevestigde waarde zijn in de metalwereld in het algemeen en de gothicmetalscene in het bijzonder, is het feit dat deze veelzijdige Iberische pioniers begonnen zijn als extreme blackmetalband misschien iets minder gekend. Dé grote doorbraak kwam er uiteraard in 1995 met het iconische Wolfheart, maar tussen 1993 en 1995 maakte Moonspell een heel ander soort muziek: zwoele, zuiderse, folk-getinte black metal.Lees verder ›

In 2018 verscheen het overweldigende debuut The Ones Who Came Back van het Belgische Storm Upon The Masses. De plaat werd toen hartstochtelijk beschreven door collega Kris. De gehele scene reageerde over het algemeen even positief en dus kun je spreken over een geslaagd debuut. Ik denk dat de mannen zich vervolgens het succes wellustig hebben doen smaken en zich volledig te buiten moeten zijn gegaan aan drugs, vrouwen en feesten want het heeft maar liefst zes jaar geduurd eer we de opvolger Crusher Of Souls mogen aanschouwen.Lees verder ›