Vulture – Sentinels

Geschreven door op 11-06-2024 om 23:21.

Gelukkig, ze staan er weer op. Waarom ze op de hoes van het vorige album Dealin’ Death (2021) ontbraken, is me een raadsel. Op zich doet het antwoord er ook niet toe; ze zijn terug. Na The Guillotine (2017) en Ghastly Waves & Battered Graves (2019) maken de in zwartleren handschoenen gehulde handen met het bebloede mes hun rentree op het nieuwe album Sentinels. Ze passen ook perfect bij de thematiek van de albums van de Duitse speedmetalformatie Vulture: bloed en horror. En ondanks dat het een eigenschap van eigenlijk alle gieren is om zelden tot nooit prooien aan te vallen en zich met alleen kadavers te voeden, slaat het vijftal uit Dortmund de vleugels uit en stort het zich vanaf de eerste seconde boven op hun slachtoffer. “… our thirst for blood is difficult to quench.” (“… onze dorst naar bloed is moeilijk te lessen.”), zegt gitarist Stefan Castevet met een knipoog. Bloed zal er vloeien…

Opener Screams From The Abattoir geeft direct prijs wat je op het album kunt verwachten: traditionele elementen uit heavy, speed en thrash metal worden gefocust samengebracht. Authenticiteit, energie en intensiteit bepalen het geluid. Een kwellend hoog tempo, wilde riffs, furieuze solo’s, hoge, galmende vocalen, exploderende, stuwende drums, melodieën en grootse refreinen zijn je deel. En dat veelal overgoten met een horrorthema. Ja, daarmee grijpt de band terug naar de speed metal uit de jaren tachtig. Waar de hoge krijsen van zanger Steeler wellicht doen denken aan Agent Steel, zijn namen als Exciter, Exodus, Iron Angel, Living Death en Razor hier ook prima op zijn plaats.

Sentinels is het vierde album van het vijftal uit Dortmund. Met een dusdanige hang naar muziek uit het verleden, lijkt het wellicht voor de hand liggend dat de band daaruit blijft putten en er nauwelijks tot geen ontwikkeling plaatsvindt. Hoe anders kan het zijn? “In direct comparison to the last album Dealin’ Death, we’ve picked up the pace again noticeably, we’re bolder and a bit wilder again. It was important to us to be catchy and to include choruses that stick. Of course, we’ve basically retained our style, but we’ve defined the framework of the songs more clearly” (“In directe vergelijking met het laatste album Dealin’ Death hebben we het tempo weer merkbaar opgevoerd; we zijn weer brutaler en een beetje wilder. We vonden het belangrijk om pakkend te zijn en refreinen op te nemen die blijven hangen. Natuurlijk hebben we in principe onze stijl behouden, maar we hebben de kaders van de nummers duidelijker gedefinieerd.”), aldus gitarist Stefan Castevet. En daar is geen woord van gelogen.

Met nummers als Screams From The Abattoir, Unhallowed & Forgotten, Realm of the Impaler, Death Row en Oathbreaker beschikt het album over een flink aantal pakkende snelheidsduiveltjes. Het is echter niet alleen maar vooruit hollen; op de juiste momenten weet Vulture een nummer te brengen waarop het tempo net even lager ligt (het korte Transylvania (dat eigenlijk meer als intro voor Realm Of The Impaler dient), Where There’s a Whip (There Is a Way), Gargoyles), waardoor het album goed te behappen blijft en je nergens kopje onder gaat in een vloedgolf aan snelle riffs. Afsluiters Oathbreaker, met zijn Priest-achtige riffs, en slotnummer Sentinels (Heavier Than Time), met zijn Exodus-achtige vocale benadering, zijn prachtvoorbeelden die aantonen dat er goed geluisterd is naar de jaren tachtig. Het Duitse vijftal mag zijn invloed uit vervlogen jaren halen, het blijft echter niet hangen in het verleden, maar weet met een modern geluid te verbinden. Misschien kun je wel stellen dat Vulture het verleden naar het heden haalt; dat ze een perfecte brug slaan tussen het geluid en de snelheid van de jaren tachtig en de huidige herrijzenis van traditionele heavy metal.

Uitzonderlijke eend in de bijt is het instrumentale Der Tod Trägt Schwarzes Leder, dat niet alleen opvalt vanwege zijn titel in het Duits, maar ook door het feit dat het nummer heel, heel rustig start en de aanwezigheid op de achtergrond van – ja, je leest het goed – etherische vocalen. Heel even krijg je het idee dat het vijftal met een ballad op de proppen komt, tot de band halverwege de gitaren laat klinken en het nummer wat meer aanzwelt, zonder ook maar enig moment de intensiteit en snelheid van de rest van het album te halen. Een mooi moment voor een adempauze tussen al het geweld? Laten we het daar maar op houden. Tekstuele inspiratie werd gevonden in de filmserie Blind Dead (Unhallowed & Forgotten) en in geschiedkundige figuren als de bloeddorstige heerser Vlad Dracula (Realm of the Impaler), terwijl Oathbreaker een ode is aan de grondleggers van de stijl die de band speelt.

Sentinels is een enerverend, scherp en snel album, waarop Vulture laat horen oud en nieuw tot een prachtige up-to-date metaallegering te smeden. Een oude vlam niet alleen aanwakkeren maar volop tot leven brengen. Alleen beluisteren als je bereid bent je vuist in de lucht te steken (liever horns up? Ook prima!), om vervolgens luidkeels de refreinen mee te brullen terwijl je headbangend met het koppie staat te schudden.

Score:

82/100

Label:

Metal Blade Records , 2024

Tracklisting:

  1. Screams From The Abattoir
  2. Unhallowed & Forgotten
  3. Transylvania
  4. Realm Of The Impaler
  5. Draw Your Blades
  6. Where There’s A Whip (There Is A Way)
  7. Der Tod Trägt Schwarzes Leder
  8. Death Row
  9. Gargoyles
  10. Oathbreaker
  11. Sentinels (Heavier than Time)

Line-up:

  • L. Steeler – Vocalen
  • S. Castevet – Gitaar
  • M. Outlaw – Gitaar
  • A. Axetinctör – Basgitaar
  • G. Deceiver – Drums

Links: