Rhapsody Of Fire – Challenge The Wind

Geschreven door op 09-06-2024 om 12:23.

De powermetalband met de meest roerige geschiedenis is terug! Challenge The Wind mag het nieuwe album heten. Ooit een pionier in het genre, vandaag de dag maakt Rhapsody of Fire een toegankelijke soort powermetal. Mijn collega Bart noemde het zelfs gezapig. Zelf zie ik Rhapsody of Fire als een andere band dan Rhapsody. Een band die geïnspireerd is op Rhapsody. Dat is niet vrijwillig, maar een poging tot coping. Ik heb een hele bijbel geschreven als review dus hou je vast.

Dit album staat bol van de verwijzingen naar de oude gloriedagen. Het geheel wordt gedragen door een vaste keyboardlijn en in die zin is het meer een melodieuze band dan een symfonische band geworden. Het album begint met Challenge The Wind. Een titeltrack als opener vind ik persoonlijk een zwaktebod. Je beste track hoort eerste in de tracklist te zijn en dan de net zo sterke titeltrack op drie of vier. Beginnen met je titeltrack betekent vaak dat je te weinig goede tracks hebt. Challenge The Wind is alleszins een vermakelijke track. In de opbouw zitten elementen van Dawn of Victory. Desondanks klinkt het een stuk directer. De backing vocalen zijn screams. Een verrassende wending, maar het geeft de track een serieuze lading. Het refrein maakt gebruik van een logisch trapje voor de vocalen zodat zowel ‘Force’ als ‘Wind’ worden benadrukt. De symfonische achtergrondzang zorgt ervoor dat het geluid verbreedt, alsof je ineens in een kerk staat. Aan het einde zit nog een overduidelijke verwijzing naar The Emerald Sword, zelfs tekstueel hoor ik een hint.

Je kan wel raden waar de band voor dit album de inspiratie vandaan haalde. Het probleem is alleen: de oude albums zijn zo goed omdat ze genreverleggend waren. Omdat ze op alle vlakken je het gevoel gaven dat je met een aantal verschillende muzikanten van doen had die duelleerden om hun ego’s tot een nieuwe samensmelting te laten komen. Hier krijg ik toch wat meer het idee van een soort coverband die op postmoderne wijze wat, verder uitstekend in elkaar gedraaid, muzikaal behang creëert. Niks ten nadele van de individuele kwaliteiten, maar het heeft niet het ego per muzikant en de visie waar ikzelf zo op zit te wachten. U ziet, ik geraak niet over de geschiedenis van deze band heen. Maar Rhapsody of Fire maakt het mij ook niet makkelijk aangezien het hele album een lappendeken is van de eigen geschiedenis.

Het andere echt vette nummer op de plaat vind ik Black Wizard. Vooral omdat deze track veel meer gitaargedreven is. De track heeft ook het vermogen om een verhaal te vertellen. Dit is versterkt door de koorzang. De solo is een hoogtepunt van het album. Wel wat braaf, maar soit. Whispers of Doom heeft een memorabel maar vreemd vrolijk refrein. Deze opbouw geeft een onverwacht en wat verrassend karakter. De track bouwt in het refrein spanning op om vervolgens bij de resolutie te komen, maar deze wordt echt moeilijk lang uitgesteld wat het spannend houdt. The Bloody Pariah is een track waarin ook weer duidelijke verwijzingen naar vroeger zitten. De track opent veelbelovend en ook het eerste couplet slik ik. Maar vanaf “She cries” vind ik het maar irritant en zeikerig. Ja tuurlijk ze huilt, maar ze hoeft zich ook weer niet zo aan te stellen. De plaat eindigt wat in het ongewisse met Mastered by the Dark, die de melodie van Vanquished by Shadow hergebruikt. Mij is niet helemaal duidelijk waarom hiervoor is gekozen, want het werkt niet heel goed.

De fans van Rhapsody of Fire kunnen hem gewoon aanschaffen hoor, het is precies wat je hoopt te krijgen. Echte hits staan er alleen niet op, misschien Challenge the Wind. Uiteindelijk vind ikzelf Rhapsody of Fire een soort barbiepopje. Het is de vertolking van iets wat eigenlijk mooi is, namelijk de vrouw, naar iets wat een soort persiflage is op de vrouw. Wel heel knap gemaakt, maar het ligt er allemaal net te dik bovenop. De band kiest voor veilig, en daardoor mis ik ambitie in de muziek. Ik mis de vernieuwingsdrang, de drang om de wereld te ontdekken.

Challenge of the Wind voelt voor mij aan als een studie van het werk. Alsof het hele ouvre nog eens is nagelezen, en dit de toets is. Rhapsody of Fire slaagt voor die toets met 90 op 100. De intelligente teksten waarin zoveel kleine verwijzingen en kennis zit, de mooie arrangementen, de wonderlijke en slim gecomponeerde melodieën en het prachtige stemgeluid van Giacomo Voli scoren constant. Je wil alleen geen overhoring van wat eens was. Je wil niet verveeld raken na een paar luisterbeurten. Je wil geboeid worden met nieuwe verhalen. Het is altijd moeilijk om zoiets te becijferen: een muzikaal goed album, dat je toch niet weet te raken. Ik geef het daarom 80/100 want de muziek zit echt goed in elkaar. Door zijn innovatieve manier van het verleden integreren roept Challenge the Wind bij mij alleen net iets teveel sentiment op.

Score:

80/100

Label:

AFM Records, 2024

Tracklisting:

1. Challenge the Wind
2. Whispers of Doom
3. The Bloody Pariah
4. Vanquished by Shadows
5. Kreel’s Magic Staff
6. Diamond Claws
7. Black Wizard
8. A Brave New Hope
9. Holy Downfall
10. Mastered by the Dark

Line-up:

  • Giacomo Voli – Vocals
  • Roberto De Micheli – Gitaar
  • Alessandro Sala – Basgitaar
  • Alex Staropoli – Keyboards
  • Paolo Marchesich – Drums

Links: