Hell ain’t bad place to be en dus toog Remco Faasen naar de Johan Cruijf Arena in Amsterdam voor de terugkeer die niemand voor mogelijk had gehouden: die van AC/DC. Zonder Phil Rudd, zonder Cliff Williams en uiteraard zonder Malcolm Young maar mét Brian Johnson op zang. Naast natuurlijk Angus Young op gitaar. De kaartjes waren schrikbarend duur, de verwachtingen hoog gespannen. Maar AC/DC leverde, zij het op het tandvlees. Bram Geurts zorgde voor de foto’s.
Vier iconische letters die al sinds 1973 bewondering oogsten: ACDC. Met een schuine streep in het midden of liever nog een elektriciteitsschicht. De rock ’n rolltrein ontspoorde in 2016, met gehoorproblemen van zanger Brian Johnson, gerechtelijke problemen voor drummer Phil Rudd en bassist Cliff Williams die er geen zin meer in had. In 2020 sloeg de band volkomen onverwachts terug met Power Up: een meer dan degelijke rockplaat. Helaas gooide een zeker virus roet in het eten voor een terugkeer naar het podium, maar vier jaar na de release zijn de instrumenten dan toch weer ingepakt.
Uw verslaggever kon niet wachten om de band weer te zien en toog daarom 17 mei naar de Veltins Arena in Gelsenkirchen voor de start van de tour. Een snelle conclusie aldaar getrokken: de band maakte de verwachtingen waar al was Angus Young nog wat stroef. Maar wie maalt daar om met een setlist van 24 nummers? Snel door naar de Johan Cruijf Arena op 5 juni, voor het vijfde concert dit jaar. Het eerste dat opvalt: de set is met maar liefst drie nummers ingekort maar dat is nog niet duidelijk als precies op de geplande aanvangstijd een filmpje op enorme schermen is te zien van een muscle car die naar de Arena raast. Niet veel later horen we de eerste klanken van If You Want Blood (You’ve Got It). AC/DC gaat direct old-school met inmiddels vast bandlid Stevie Young op gitaar. Op bas is binnengehaald: Chris Chaney, een professionele sessiemuzikant die werkte met Rob Zombie, Joe Satriani en Meat Loaf maar ook Celine Dion en Avril Lavigne. De Amerikaan speelde ook twee albums mee met Jane’s Addiction. Drummer deze tour is Matt Laug, ook al een Amerikaan die werkte met Alice Cooper en Slash voor diens Slash’s Snakepit. Het zijn mannen die van wanten weten en geen steek laten vallen. Als Angus Young binnen de minuut zijn duck walk eruit gooit zijn we hun voorgangers met hun jarenlange staat van dienst op slag vergeten. Het is gewoon weer 1978, 1985, 1996, 2008 of 2015, helemaal als we doorgaan met Back in Black.
Natuurlijk zijn de wilde sprongen van Angus Young vervangen voor hupjes: er is geen tijd om een nieuwe heup te nemen. Het nieuwe Demon Fire (één van de slechts twee nummers die van Power Up worden gespeeld) past prima binnen het overige materiaal en terwijl Shotdown in Flames speelt, is het tijd voor de eerste conclusie. Die luidt dat het geluid zoals verwacht te wensen overlaat maar gezien de uitpuilende tribunes maakt niemand daar een probleem van. Van de twee blikvangers van de band oogt Angus Young een stuk soepeler dan eerder in Gelsenkirchen maar heeft Brian Johnson het moeilijk. Zeker in de eerste helft van het concert moet hij een paar keer opzichtig naar adem happen en dan zijn er ook nog eens problemen met zijn zendertje.
Net als in Gelsenkirchen verandert Amsterdam in een kolkende arena als Thunderstruck wordt ingezet, gevolgd door Have a Drink on Me, met scheurende gitaarsolo. Daarna daalt de bel af en waar Johnson in vervlogen tijden het ding nog wel eens te lijf ging, laat hij hem nu met rust. Punt van kritiek: buiten de bel bij Hells Bells en later de kanonnen bij For Those About to Rock (We Salute You), zijn er geen podiumrekwisieten meegenomen. Zelf Rosie is thuisgebleven: we zullen later op de schermen beelden van de opblaasbare versie zien. Het lekkere Shot in the Dark komt langs, al is het nog volop daglicht in de Arena. Stiff Upper Lip, het nummer dat Johnson altijd met zoveel zichtbaar plezier zingt, glijdt ook nu het stadion uit en ook Shoot to Thrill krijgt een lekkere uitvoering, ondanks opnieuw kortademigheid bij Johnson. Angus Young is ondertussen helemaal los en verkent elke uithoek van het podium.
We gaan door met Sin City en meezinger Rock ‘n’ Roll Train: zelfs bassist Chaney kan zich niet bedwingen en speelt uitbundig mee. Helaas komt de trein zelf alleen op het scherm voorbij. Dirty Deeds Done Dirt Cheap laat de Arena meegalmen: Brian Jonhnson heeft de juiste adem gevonden. Jammer dat de techniek hem daarna bij High Voltage in de steek laat: hij galmt alsof hij op een Alp staat te zingen. Gelukkig is dat euvel bij Riff Raff – ook al zo’n nummer uit het stenen tijdperk – verholpen. Geen idee of er problemen zijn bij You Shook Me All Night Long trouwens: de Arena neemt de vocalen massaal over.
Dan gaan de lampen op het podium uit: wat overblijft is het geflikker van de duivelshoorntjes op de hoofden van zo ongeveer elke derde concertganger. Als de eerste klanken van Highway to Hell klinken, krijgen ze gezelschap van telefoons die massaal worden getrokken om dit moment vast te leggen. Rosie is er zoals gezegd bij Whole Lotta Rosie niet bij, maar wát een uitvoering krijgt dit nummer. Kippenvel! Bij Let There Be Rock wordt de bescheiden pit die zich al een paar nummers in mijn nabijheid bevindt uitgebreid maar daarna ligt alles stil als iedereen ademloos kijkt naar de minutenlange gitaarmasterclass van Angus Young. Het platform waar hij op staat gaat richting de nok van de Arena en juist als je bedenkt dat hij het met zijn 69 jaar niet gaat doen, doet hij het tóch: plots ligt hij op de grond om spartelend als een vis op het droge door te soleren.
Terwijl de eerste dagjesmensen alweer de uitgang zoeken, wacht de rest van de zaal op de verwachte toegiften: T.N.T. en het slotakkoord der slotakkoorden For Those About to Rock (We Salute You): FIRE! En zo viel er dit jaar toch nog wat te genieten in de Johan Cruijff Arena. Of we AC/DC ooit nog terug gaan zien? Met de nodige inhuurkrachten kan bandleider Angus Young natuurlijk nog wel even door. Maar over de positie van Brian Johnson, 76 inmiddels, zal hij zich ernstig zorgen maken. De sympathieke Engelsman heeft nog steeds de bravoure van een frontman en windt een vol stadion gemakkelijk om zijn vingers, maar zijn vocale prestaties zijn maar nèt aan voldoende.
Datum en locatie
5 juni 2024, Johan Cruijff Arena
Foto's:
Bram Geurts (website, Facebook en Instagram)
Link: