Where Darkness meets Death: de zaterdag van Graveland Festival 2024

Een nieuwe locatie, een nieuw motto. Graveland Festival verhuisde een grasveld verderop van Hollandscheveld terug naar Hoogeveen, ‘Realm of the Symphonies of Sickness’ werd ‘Where Darkness meets Death’. Wat bleef: één podium met daarop de betere bands uit de extreme genres. Zware Metalen was op zaterdag present met Joris Meeuwissen (JM), Clemens Schaap (CS), Marleen van de Kerkhof en John the Savage (JS) die de pen hanteerden. Frido Stolte (FT) had een camera paraat.

Lees ook het verslag van de vrijdag!

Etherische klanken klinken in de verte wanneer ik na het parkeren van mijn vierwieler de kofferbak open om van schoenen te wisselen. De kraakheldere stem die de akoestische gitaren omarmt zijn afkomstig van het dark folk gezelschap Mortifero. Het blijken de laatste klanken te zijn want op het moment dat ik het terrein op ben geraakt, wordt het podium alweer omgebouwd (JM).

(Mortifero)

Het zijn de Nederlandse thrashers van Overruled die vervolgens twintig minuten later het podium bestijgen. Het vrolijke, olijke viertal zet een erg strakke thrashmetalset neer. Het geheel wordt voorzichtig flitsend afgekruid met stevige korrels heavy metal. Niet mijn ding, maar dit wordt toch bijzonder professioneel gebracht! Intussen is het zonnebrilletje van de bassist echt wel nodig. Het geluid zit lekker op een vroege zaterdagmiddag en krijgt toch een goeie driehonderd man op de been die zich voor het podium hebben verzameld. Alle nummers lijken voor mij wat op mekaar en dat ligt niet alleen aan de typische drumkadans maar kom. De heren en dame spelen een absolute thuiswedstrijd en dat is te merken aan het toenemend enthousiasme van het publiek. De band speelt oud (She Devil) ,maar ook nieuw materiaal en sluiten af met een cover van Sepultura. (JM)

(Overruled)

Helleruin. Ja, daar was ik vandaag voor gekomen. De band rond frontman Carchost is zoals altijd goed geolied en dit om te onderstrepen dat de show bijzonder intens, strak en intensief wordt gebracht. Met bassist Ate stond ik pak hem beet nog een week of twee geleden op een podium. Hij bast immers ook bij het erg interessante Ornaris. Daarnaast is het Gammel die met zijn excentrieke paint meteen opvalt. De heren Misaer op gitaar en D.S. op drum maken het indrukwekkend rijtje af. De band brengt een bloemlezing uit hun meest recente werk Devils, Death and Dark Arts, maar ouder werk wordt evenmin vergeten. Met name Invincible, Non Of Us en No Light Shines Through passeren de revue. Jammerlijk staan de vocalen toch wat te stil in de mix maar dankzij de pyrotechnieken, die trouwens voor elke band ter beschikking staan, wordt dit gelukkig snel vergeten. (JM)

(Helleruin)

Na een klam ontwaken in een modderbende met slechts één toiletwagentje voor de hele camping is het wat hachelijk opstarten, maar zodra ook de mensen (en recensenten) die vrijdag in de regen hebben doorgehaald weer boven water zijn en voor de bühne aanschuiven is het de beurt aan het Italiaanse Claustrum, dat hier het laatste optreden van zijn Europese tour (samen met het Duitse Teratoma) doet. Het feit dat de band hier na een nachtelijke trip vanuit Londen alweer op de planken staat getuigt van serieuze toewijding, dus wij toehoorders mogen eigenlijk helemaal niet klagen. Pas halverwege de middag zijn we inmiddels getrakteerd op dark folk, thrash metal en black metal, een fijne afwisseling in het programma die benoemd mag worden. En nu is het tijd voor een portie death metal van de oude stempel (inclusief geheel onleesbaar bandlogo)! De geur van benzinedamp afkomstig van de vlammenshow geeft een lekker rock ’n roll-randje aan de show van dit metalorkestje. Slechts drie man sterk maar het geluid staat als een huis. Op de webpagina vallen inspiratiebronnen te lezen als Autopsy, Asphyx, Death en Incantation en dat is goed terug te horen in de muziek die Claustrum hier over het veld blaast: het klinkt allemaal log, zwaar en smerig, zoals ouderwetse deathmetal mag klinken. Toch roept Claustrum ook herinneringen op aan bands als Grave en de Zweedse school. Na de furie van Helleruin lijkt Claustrums loggere insteek soms een wat verlammende werking op het publiek te hebben maar dat kan de pret niet drukken. Death metal kunnen we ook afvinken! (JS)

(Claustrum)

Tourgenoten Teratoma nemen het deathmetalstokje van Claustrum over (en ook zij hebben een onleesbaar ‘spaghettilogo’ paraat) en de zware gitarenklanken komen wederom lekker binnen op het veld. De heren gitaristen durven hun gitaren vrij te laten klinken en geven het geluid alle ruimte. Het drumwerk is lekker primitief op een minimaal (linkshandig) drumstel; erg cool! Teratoma wisselt lompe polka’s af met logge en stevig groovende riffs en het geheel wordt met diepe putgrunt aangevoerd door zanger Dani. Dat Teratoma en Claustrum samen op tour zijn blijkt niet meer dan logisch; twee nieuwe bands waar de liefde voor ouderwetse death metal afdruipt en die hard aan de weg (en op hun trommels) timmeren. Teratoma is een lekkere festivalband, toch lijkt het er een beetje op dat het publiek nog steeds meer op black metal zit wachten. (JS)

(Teratoma)

(Mortiferum)

Van death metal naar fado. Portugese muziek met een enorme emotionele intensiteit die in intieme settings wordt gebracht. Muziek verhalend over persoonlijke thema’s, de tragiek van het bestaan. Muziek met nadruk op emotionele impact, doordrenkt met authenticiteit. Het is duidelijk dat Gaerea dezelfde wortels deelt. Acht jaar geleden ontsproten in de prachtige stad Porto, geniet de moderne blackmetalband wereldwijd faam met zijn muziek die tot in het diepst van je vezels weet te raken. En wat voelt het heerlijk om dat weer live te ervaren.

Soms weet je op voorhand al wat het hoogtepunt van je weekend gaat worden. In mijn geval staat buiten kijf dat Gaerea dat is. Hoe geweldig de line-up van Graveland dit jaar ook is, eigenlijk is Gaerea de enige reden voor mijn aanwezigheid dit weekend en ik blijk niet de enige te zijn die speciaal voor deze act naar Drenthe is afgereisd. Keer op keer maken ze in vivo de hooggespannen verwachtingen waar en ook nu is het veertig minuten lang genieten geblazen. De zang klinkt live weliswaar ietwat minder mysterieus dan op de albums maar de huidige vocalist compenseert dat ruimschoots met een kolossale kracht vanuit zijn diepste zijn. En het ontbreken van de metalen standaard in de vorm hun sigil, lijkt op het podium wat meer ruimte te bieden voor zijn dansbewegingen die bijdragen aan het esthetische geheel.

Logischerwijs is het laatste album Mirage hofleverancier van de setlist vanavond. We gaan van de om je oren vliegende drum- en gitaarsalvo’s in Salve naar bruut gestamp in Deluge, met gitaarthema’s die een zowel verontrustend als kalmerend gevoel brengen. Een schoolvoorbeeld van het contrast tussen het lichte en het donkere. Dit maakt de muziek zo beklijvend, zo intrigerend. En dan is het tijd om de nieuwe single voor het eerst live te horen. World Ablaze? Hoogeveen Ablaze! Dit relatief korte maar uiterst melodieuze nummer met haast post-hardcoreinvloeden is een schot in de roos. Met dit als voorproefje gooit het nieuwe album nu al hoge ogen voor de jaarlijst.

Een uitstapje naar Limbo is vervolgens ook nooit een straf en al helemaal niet als het om Urge gaat. Waanzinnig impactvol, deze nekbreker van de bovenste plank. Dan wordt het even stil genieten van het nummer Mirage en krijg ik ondanks de stralende zon kippenvel van top tot teen. Werkelijk subliem dit, te mooi voor woorden. Laude blijkt tot slot een briljant nummer om niet alleen je album, maar ook je optreden mee af te sluiten. Na en masse te hebben geproclameerd “We are Gaerea” (nogmaals voor de ook aanwezige Remco Faasen: uitgesproken als géh-réh-àh), wordt het slotstuk prachtig opgetekend met de woorden “No luck to be lost“. Een fantastische boodschap om mee te eindigen. En zo zetten ze eigenlijk een headline show van formaat neer. Energiek. Emotief. Excellent. Wederom bravo voor de dame en heren van Gaerea! (MK)

Niet geholpen door een goed geluid trapt Necrophobic af. De drums staan te hard en schel en even later knalt de bas alles aan gort. Gelukkig wordt dit euvel gaandeweg het optreden beter en gaat Necrophobic ook steeds enthousiaster spelen. Het publiek pikt dit op en als er een dak op Graveland zat, ging dat er af op het moment dat Mark Of The Necrogram wordt ingezet. We worden getrakteerd op een goede lichtshow die bijdraagt aan de sfeer die de vijf heren muzikaal neerzetten. Het wordt langzaam donker en dat ligt niet alleen aan het tijdstip. Necrophobic is goed beweeglijk op podium en de afwisseling tussen zanger Anders Strokirk en gitarist Sebastian Ramstedt werkt goed. Grace Of The Past (van het nieuwe album In The Twilight Grey) sluit goed aan op een nummer als Tsar Bomba of het titelnummer van het album Darkside.

De pyrotechnische vlammen schieten net iets hoger dan bij andere bands op Graveland maar kunnen de duisternis die Necrophobic verspreidt niet dimmen. Wanneer Revelation 666 van het alweer vijftien jaar oude Death To All-album wordt ingezet, wordt duidelijk dat we vandaag een mooie dwarsdoorsnede van het oeuvre van Necrophobic voorgeschoteld krijgen zodat er voor de oudere fans genoeg te genieten valt en er tegelijkertijd nieuwe zieltjes gewonnen worden. De hoorntjes gaan de lucht in als Strokirk daarom vraagt en dat hij volledig uit de maat aan het headbangen is, maakt dan al lang niet meer uit. Wat een agressie gaat er vanavond van Necrophobic uit! “You shall fear the nocturnal silence” brult Strokirk aan het eind van de set waarna het titelnummer van de eerste plaat wordt ingezet. Een goede afsluiter van aan meer dan goed optreden! (CS)

Het melodieuze geweld van Necrophobic galmt nog lekker na als er een grote backdrop met ribbenkast wordt gehesen. In eerste instantie verwacht je bij Carcass misschien een meer plastische plaat maar het vormt toch een toepasselijk decor voor de ‘Gods Of Grind’, wetende dat dit optreden de aftrap vormt van hun ‘Summer Incision 2024’-tour. Op het podium wordt nog een poos serieus gerommeld met de techniek maar zodra Bill Steer en trawanten met de eerste noten van een Heartwork-kneiter de deur keihard intrappen blijkt het geluid dik in orde. Ook de nieuwe(re) nummers lopen lekker door maar zodra er Necroticism-intro’s klinken heeft Carcass toch de meest onverdeelde aandacht van het publiek. De sfeer zit er goed in en het helpt dat het deze tweede avond droog blijft. Eindelijk een band die de aandacht van de gehele weide weet te grijpen en vast te houden, het publiek staat als stokstaartjes tot aan de eettentjes en de bar. Als ware veteranen knopen ze de nummers aan elkaar. De band moet het zonder setlist stellen want er wordt aangegeven dat er ‘from memory’ wordt gespeeld, wat het ook wat moeilijker maakt om hier een complete opsomming te maken. Maar feit is dat het publiek getrakteerd wordt op een heerlijke mix van klassiekers zoals Incarnated Solvent Abuse en Corporal Jigsaw Quandary of het titelnummer van Heartwork, maar ook enkele van de alleroudste grindcorepareltjes passeren de revue. Het enthousiasme van de band en het plezier waarmee gespeeld wordt is mooi om te zien en een grote, duistere meute blijft daardoor tot de laatste klanken aan het podium gekluisterd. Carcass geeft een overtuigende masterclass muzikantschap en blijkt een meer dan waardige afsluiter voor Graveland 2024. ‘Keep on rotting in the free world’! (JS)

(Carcass)