Hippotraktor – Stasis

Geschreven door op 09-06-2024 om 12:29.

Zwaar, lomp, bruut en levensgevaarlijk. Vier dingen die een nijlpaard en een landbouwwerktuig met elkaar gemeen hebben. Beiden zitten ook vaak onder de modder, maar dat daargelaten. Laten we echter niet in herhaling vallen, zie daarvoor de recensie over het uitstekende vorige album Meridian. Met Stasis brengt het Vlaamse Hippotraktor wederom een sonische representatie van de onrust der menselijke natuur. Dat lijkt me inleiding genoeg.

Waar te beginnen? Dit is geen makkelijk album. Maar er is nu eenmaal ook veel onrust in de menselijke aard te vinden. Hippotraktor presenteert zijn kunst in de vorm van progressieve sludge en post-hardcore. Hierbij worden diverse elementen gebruikt van bands als Tesseract, Vola, The Ocean, Tool en Alkaloid. De muziek is boven alles beklemmend en intens. Net als in alle aspecten van het leven en de natuur, vinden we ook in dit Stasis een constant gevecht tussen yin en yang, waarbij gezocht wordt naar ultieme harmonie. Die vinden we in eerste instantie terug in de muzikale composities. Dreunende sludge wordt daarbij afgewisseld met gelaagd progressief gitaarwerk, waarbij de focus ligt op stuwende ritmiek (complimenten voor het afwisselende trommelwerk van Lander de Nyn). Hierbij wordt eigenlijk constant toegewerkt naar een nieuwe uitbarsting om de groovende vuigheid over de toehoorder heen te bulderen. De momenten waarop het gepeupel even tot rust kan komen zijn slechts gehoorsbedrog. Telkens dreigend en dissonant, waarbij het betere sloopwerk nooit ver weg blijkt te zijn.

De vocale invulling geeft ook een duidelijke tegenstelling. Stefan de Graef (bekend van Psychonaut) neemt een deel van de heldere zang, maar toch met name de verstoorde vocalen voor zijn rekening. Die laatstgenoemde drukken een forse (maar o zo heerlijke) stempel op het geluid van Hippotraktor. De post-hardcore uithalen staan zeer prominent in de mix en dragen in alles bij aan de vernietigende intensiteit. Als verzachtende tegenhanger presenteert Sander Rom (bekend van L’itch) zijn goedgeplaatste heldere uithalen. Deze worden minder frequent ingezet en vormen daarmee een aangenaam accent in de composities.

Stasis start met Descent en gaat er meteen vol met gestrekt been in. De diepte gaan we in, zoveel is zeker. Het nummer bevat ook enkele rustige momenten, maar dat is simpelweg nodig om de beklemmende intensiteit nog enigszins behapbaar te maken. De oren suizen nog na als Echoes met een afwisselende dynamiek voor een evenwichtige opvolger zorgt. De samenzang tussen Stefan de Graef en Sander Rom is oorstrelend mooi. Silver Tongue konden we in een eerder stadium al horen. Ook hier wisselen de dromerige passages zich af met zware, zeer zware kost. De belachelijk smerige riffs naar het einde toe leggen de intenties van de Belgische vijftal nog maar eens bloot. De mensheid gaat kapot, dus waarom zou je het rustig aan doen? Net wanneer ik denk dat de rustig-hard-rustig-hard formule een beetje repetitief begint te worden dient Renegade zich aan. De progressieve elementen komen hier tot een ultiem kookpunt en geven een heerlijk contrast met de groovende gitaarpartijen. Let hierbij ook even op het uiterst strakke trommelwerk (we noteren compliment nummer twee voor de percussionist van dienst).

Vergeet vervolgens alles wat hiervoor beschreven is. Dit album kun je als het ware als drie onderdelen zien. De eerste drie nummers vormen het voorprogramma om het oorsmeer vast uit de gehoorgang te beuken. Renegade masseert de geest om in opperste staat van paraatheid te verkeren. Dit alles leidt naar de laatste drie nummers van Stasis, het absolute slotstuk en hoofdprogramma. Op The Indifferent Human Eye breken de donkere wolken tweemaal voor even open en spreekt de almachtige heerser tot zijn volgelingen (u herkent de momenten als deze daar zijn). De muziek brengt in trance en leidt tot gelijkmatig knikkende hoofden die hun eer bekennen aan de goden van Hippotraktor. Chapeau! De titeltrack is vervolgens groots, grootser en grootst. Uiteraard vinden we ook nog een jazzy intermezzo. Het kan niet op en het past allemaal. Afsluiter The Reckoning is het meest ingetogen nummer van het album. Het moet niet gekker worden als er zelfs een heuse bluesy solo te horen valt na iets meer dan vijf minuten. Ook hier slikken we het allemaal voor zoete koek en genieten van de minuten die ons gegund worden.

Ik moet toch bekennen dat dit een album is dat niet meteen volledig wilde klikken. Na de eerste luisterbeurt bekroop een gevoel van onbegrip en overheersende intensiteit. Met iedere luisterbeurt vielen de muzikale puzzelstukjes echter op hun plek en zorgden daarmee ook telkens voor een extra puntje in de eindnotering. Vooral die overheersende beklemming zorgde ervoor dat dit Stasis aanvankelijk niet helemaal wilde pakken, maar daarna juist alleen maar meer wist te beklijven. De menselijke natuur is niet makkelijk, daar probeert Hippotraktor op geen enkele wijze verlichting in te bieden. Dit weet de band echter wel ontzettend goed vast te leggen.

Score:

86/100

Label:

Pelagic Records, 2024

Tracklisting:

  1. Descent
  2. Echoes
  3. Silver Tongue
  4. Renegade
  5. The Indifferent Human Eye
  6. Stasis
  7. The Reckoning

Line-up:

  • Stefan de Graef – Zang
  • Sander Rom – Gitaar, zang
  • Chiaran Verheyden – Gitaar
  • Jakob Fiszer – Basgitaar
  • Lander de Nyn – Drums

Links: