Headlines

Als onbetaalde, overwerkte recensent is het constant een afweging in tijd. Welke nieuwe parel kun je wel of niet oppakken? In mijn geval probeer ik (dat haal ik overigens niet) eens per week een recensie in het zwart op wit te krijgen. Of in dit geval natuurlijk wit op zwart. Bijkomend voordeel van het recenseren is dat wij toegang hebben tot muzikaal materiaal dat nog niet is uitgebracht voor het grote publiek. Nadelig aan het drukke schrijversleven is dan weer dat het contact immer vluchtig blijft: iedere week weer een nieuw album om te beluisteren (uiteraard wel intens en in veelvoud). Soms kan dat ook als een beperking voelen. Hiermee blijf je toch grotendeels binnen de eigen bubbel en is het vrij ontdekken daarbuiten soms wat beperkt. Toch schiet er af en toe wat door de barrière. In dit geval is dat Khirki, met het album Κυκεώνας.Lees verder ›

Fool The Masses is een Duitse metalcoreband met een industriële ofwel elektronische inslag. U zal de band zodoende niet op metal archives terugvinden. Dit It’s All Lost is na het debuut uit 2022, het opvolgende wapenfeit. Verwacht inderdaad de nodige elektronische invloeden als invulling tijdens de nummers of als sferisch intermezzo (of intro) binnen deze ruim veertig minuten durende plaat.Lees verder ›

Red Rot is een internationaal kwartet bestaande uit de Amerikanen Ian Baker en Ron Bertrand tezamen met de Italianen Davide Tiso en Luciano George Lorusso die de meer experimentele vorm van death metal in de aanbieding hebben voor de liefhebbers. Debuutalbum Mal de vivre werd niet op onze geliefde webzine besproken en zodoende is dit Borders Of Mania dan ook de eerste beschrijving over Red Rot's muzikale uitspattingen. Als er in de bijgesloten omschrijving de woorden experimenteel, doom, death en ongeëvenaard staan, dan hebben we al wat richting en anticipatie te pakken. In een kleine drie kwartier vlamt deze band er dan ook maar liefst vijftien niet al te lange nummers uit.Lees verder ›

Een Canadese (Montreal) blackmetalband die na het uitbrengen van een tweetal EP's in 2001 en 2003 alle nummers in 2024 opnieuw als compilatie uitbrengt. We zouden het bijna een volwaardig debuut van dit Trails of Anguish durven te noemen. En al helemaal omdat we eerder werk van de band nog niet hebben gerecenseerd op Zware Metalen.Lees verder ›

Wie denken de bandleden van het Venezolaanse/Spaanse Ancient Settlers wel niet dat ze zijn? Nou gewoon een groep muzikanten die zich graag wijden aan een partij melodeath met wat moderne invloeden. Denk daarbij ter referentie aan de volgende bands: Arch Enemy, Jinjer, Soilwork, Darkane, Shadows Fall, The Agonist, Light This City, aldus de promo. Ik zou zelf op basis van het gebodene vooral Arch Enemy, Jinjer en The Agonist in gedachte houden. Ook deze band heeft een dame als vocalist in de gelederen die naast grunten, schreeuwen ook de cleans voor haar rekening neemt. Die laatste zijn noemenswaardig, vooral door het gebruik van aanstekelijke zanglijnen, wat mij bij wel eens een jaren '80 gevoel oproept. En dat is schijnbaar weer helemaal geoorloofd tegenwoordig, aangezien Ancient Settlers niet de eerste band is die er mee op de proppen komt. We miste bij Zware Metalen het debuut Our Last Eclipse en ook de drie navolgende EP's werden niet van een beschrijving voorzien. Dit Oblivion's Legacy is dan ook onze eerste kennismaking met de melodeathband.Lees verder ›

Waar ligt Cork? Inderdaad, in Ierland. Maar wat heeft dat in Herechristusjezuskinderen te maken met de muziek van dit Verzauber en zijn eerste plaat Frankincense & Vitriol? De heer P. die zich achter dit Verzauber, maar nog achter veel meer dan dat, verstopt, komt, je raadt het al, uit dit stadje in Ierland. De heer P. combineert de levenslessen die hij al doorworstelde en combineert deze met zijn interesse in alles wat met mythologie en filosofie te maken heeft: zo krijg je dan bovenstaande album titel. Zet je maar schrap in je schommelstoel bij het haardvuur want de plaat duurt ook zo maar eventjes één uur en twintig minuutjes. Lees verder ›

Tot het passeren van dit Aesthesis had ik nog niet eerder van het Spaanse Orion Child gehoord. De uit zes leden bestaande band combineert epische power met death metal, ja, het is heus waar. En dan te bedenken dat de band al sinds 2003 bestaat en tot hiertoe reeds drie albums op zijn naam heeft. Echter nog geen recensie op Zware Metalen! Dat kan natuurlijk helemaal niet vind ik, dus waag ik mij aan het vierde album.Lees verder ›

Goh, verwarrende bandnaam, dit Svneatr, is mijn eerste gedachte. We kennen namelijk al het Australische gezelschap Suneater, maar die gasten maken sludge/doom/post metal. Daarnaast kennen we het Franse Sun Eater, een band die opereert vanuit het genre van de brute technische death. Blijft dan nog dit Svneatr over, in de schrijfwijze heeft de Canadese band de 'u' maar vervangen voor een 'v', vermoedelijk om zich nog eens wat meer te onderscheiden. Antireligieus, mystiek en natuur zijn de thema's van deze blackmetalband uit Vancouver. Dit Never Return is het derde volwaardige album en de eerste passage op Zware Metalen van de band.Lees verder ›

Wat de Ilias is voor de Grieken, is De Poëtische Edda (Sæmundar Edda, The Poetic Edda) voor de noordse volken. Het bevat een verzameling liederen uit het Middeleeuwse IJsland, bestaande uit zestien godenliederen en 24 heldenliederen en wordt beschouwd als niets anders dan een literaire schatkamer uit de Noordse mythologie. Een album met de titel The Poetic Edda zal dus vast wel garant staan voor een album vol met epische, over heldenmoed verhalende Viking metal?Lees verder ›

Deze Deens deathmetalmachine Illdisposed dendert al over de aardbol sinds 1991. Sinds dat jaar volg ik ze eigenlijk al. De heren verzameld rond opperbrulboei Bo Summer versleten al menig platenboer doch zitten nu al ruim zes albums op stal bij het Duitse Massacre Records. Ook deze In Chambers Of Sonic Disgust komt uit via dit label. De eerlijkheid gebiedt me te schrijven - en dat is natuurlijk keihard mijn eigen mening - dat de beste platen 1-800 Vindication en Burn Me Wicked al in respectievelijk 2004 en 2006 het levenslicht zagen via Roadrunner Records.Lees verder ›

Hellpriests, een vierkoppige band afkomstig uit Hemet, Californië, brengt na zijn eerste samenkomst in 2023 het eerste teken van muzikaal bestaan uit: Sermon. Vijf helse liederen op deze EP bezingen de multipele taken die weggelegd zijn voor de Priesters van de Hel. Ik ontwaar echter maar vier bandleden. Er zal dus geen verband zijn.Lees verder ›

De laatste paar jaar interesseer ik mij in toenemende mate voor de melodeath- en de deathdoomscene, mede vanwege het feit dat daar - nog steeds - meer dan aardige platen uit worden gebracht. Snedig, agressief en met de nodige pit, of juist traag, doomy en melancholisch. Darkness Everywhere is een relatief nieuwe band uit Amerika, om meer precies te zijn uit Oakland, Californië. Bestaande uit een viertal heren doet de band een poging om zich staande te houden in het toch wel redelijk verzadigde muzikale melolandschap.Lees verder ›

200 Stab Wounds stond eerder dit jaar nog in het voorprogramma van Cattle Decapitation. Dat de Amerikaanse deathmetalband al jaren superhard werkt om zich in status op te werken staat buiten kijf, maar deze concertreeks zal de heren in Europa ongetwijfeld meer naamsbekendheid gebracht hebben. Ik schrijf Europa, omdat het succes in eigen land al een stuk hoger ligt. Het eerste wapenfeit Slave To The Scalpel stamt uit 2021 en met Manual Manic Procedures brengt het gezelschap dus zijn tweede volledige plaat uit, dit keer niet meer via Maggot Stomp maar via Metal Blade Records.Lees verder ›

Vandaag recenseer ik het album Marten van een Californische band met de naam Brume. Van origine bestond deze band uit het trio Susie McMullan, Jordan Perkins Lewi en Jamie McCathie, maar sinds de toevoeging van Jackie Perez Gratz op cello en vocalen spreken we van een kwartet. Eenmaal eerder passeerde het werk van deze Amerikanen op Zware Metalen, namelijk dat van het in 2017 verschenen album Rooster. De doom met vrouwelijk vocalen was zo glad als een aal (ook een beest toevallig) en met name het inventieve drumwerk viel in positieve zin op, zo lees ik in de recensie van de toenmalige redacteur. Nou laten we hopen dat het inmiddels derde - het tweede album Rabbits bleef onbeschreven - album zich op meer(dere) vlakken weet te onderscheiden. Als ik de promotekst tot mij neem, waarin het label rept over een stoere aanpak en een mengeling van doom, gothic en indie rock, is de anticipatie alvast daar. Maar klinkt de band daadwerkelijk ook zo veelzijdig?Lees verder ›

Met de werkethiek van Matt Strangis, de genius achter deze blackened doomband, zit het wel goed. Hij doet namelijk alles nagenoeg in zijn uppie. Enkel Greg Chandler (Esoteric) stond garant voor de mastering van deze debuutplaat met de titel Nothing Reduced To Everything.Lees verder ›