Op dag 3 van de jaarlijkse metalhoogmis is er nog geen sprake van vermoeidheid bij het publiek of bij ons. Er is eindelijk beter weer op komst, ondanks dat het nog wat frisjes blijft vandaag. Er staat ook heel wat moois op het programma waar we het warm van krijgen. We worden erg enthousiast van een aantal eerste passages op de wei waaronder Mr. Bungle, Brutus, Wolfmother en Uriah Heep; en kijken reikhalzend uit naar de shows van Kamelot, Steel Panther en Mammoth WVH. Vandaag staat er ook hele resem metalcorebands op de affiche die de Jupiler Stage voor de Main Stages hebben ingewisseld. Ruben, MichielJ en Lara Van Sundert doen vandaag hun best om een zo divers mogelijk verslag voor u te brengen. Voor de foto’s bedanken we graag het persteam van Graspop.
Defects 12:00 – 12:40 (Metal Dome, Ruben)
Lekker wakker worden op dag drie met nieuwkomers in de metalcore Defects. Hun eerste album Modern Error is net een maand uit en hier staan ze om de Metal Dome te openen. Kleine oogjes en brakke koppen verzamelen zich in de tent terwijl er opnieuw stro wordt uitgestrooid over de minst begaanbare plekken op het terrein. Het duurt niet lang of de slaperige koppies in de zaal worden wakker geschud. Snelle growls die aan hardcore doen denken worden afgewisseld met melodieuze clean vocals, ondersteund door technisch sterke instrumenten. Een energieke stoomwals dwingt de vroege vogels om in beweging te komen en uiteindelijk vormt zich een duwkuil voor het podium. Iets waar de vocalist en bassist gretig gebruik van maken door het publiek in te springen en op commanderende wijze afdwingen dat er een circlepit om hun heen moet komen. Onmogelijk om stil te blijven staan. Wat goed uit komt, want ik heb twee dagen aan modder tussen mijn tenen en die wil ik er maar wat graag uitstampen. Ochtendgymnastiek weer gehad, door naar de volgende band.
Iron Allies 12:40 – 13:20 (Jupiler Stage, Ruben)
Normaal staan op de Jupiler Stage een verzameling van de meest ruige deathcore bands waar alleen de echte liefhebbers van hebben gehoord en heb ik hier niet zo veel te zoeken. Vandaag is de programmering hier totaal anders en zie ik hier de meeste bands van de dag.
Dat begint met Iron Allies, oud-gitarist Frank Herbert en interim zanger David Reese van Accept hebben samen het album Blood In Blood Out gesmeed en komen dat hier uitvoeren. Er staat bijna niemand voor het podium, hoewel het best leuk klinkt. De band mist toch wat tempo waardoor de nummers niet aan slaan. Flauw om het te vergelijken, maar dit is absoluut geen Accept meer. Deze zestigers willen het wat rustiger aan doen, maar daar zit ik, en de rest van het publiek niet op te wachten. 
Mammoth WVH 14:45 – 15:35 (South Stage, Lara)
Waar Mammoth vorig jaar nog de South Stage opende op donderdag, staat de band dit jaar halverwege de zaterdagmiddag geprogrammeerd. Terecht? Absoluut. Wolfgang van Halen, die vorig jaar nog in het voorprogramma van Metallica stond en het jaar daarvoor het voorprogramma van Alter Bridge verzorgde, heeft zijn strepen inmiddels namelijk dik verdiend. Elke keer dat ze op het podium staan lijken ze weer net iets beter te zijn, en dit optreden is daarin geen uitzondering.
Dit keer lijkt dat ook te maken hebben met hun nieuwe setlist, dat veel nummers bevat van Mammoth II, het album dat ze vorig jaar uitbrachten. Deze is een stuk steviger dan zijn voorganger en Mammoth past daarom nog een stuk beter op het affiche dan vorig jaar! Wolfgang zelf is goed bij stem en heeft opnieuw vier topmuzikanten meegebracht om hem te ondersteunen, die allemaal zichtbaar genieten van de muziek die ze aan het maken zijn. De band knalt de nummers er lekker doorheen zonder onnodige onderbrekingen; geen handjes in de lucht of waves in het publiek, gewoon pure rock zonder gezeik tussendoor. Als dan halverwege Don’t Back Down het zonnetje eindelijk doorbreekt is het duidelijk; dit is de perfecte start van mijn Graspop-dag.
VOLA 14:50 – 15:35 (Metal Dome, MichielJ)
De Denen van VOLA trekken de Dome aardig vol met progressieve riffs. We zien vooral jong volk en de energie is dan ook duidelijk voelbaar. Het publiek leeft zich uit en zingt luidkeels met zo goed als alle nummers mee. Sterk voor een band die zo vroeg op de affiche staat. De achtergrond van de Dome past zich bij elk nummer aan en de twee statieven met lasers geven de band een essentiële derde dimensie. VOLA is verpletterend goed. Waar de zang vroeger een minder punt was is dit tegenwoordig stevig bijgeschroefd en vooral de instrumenten klinken zo belachelijk goed. Wanneer je een harde riff wilt hoor je nog steeds alle instrumenten en niks ligt elkaar in de weg. Wanneer het wat rustiger mag zijn vullen de rest van de instrumenten met gemak de ruimte. Toch is er niet zoveel rustig vandaag. De band haalt de stevigste en bekendste nummers boven. Bij het iets kalmere 24 Light Years zingt het publiek zo overweldigend luid mee dat het eerste kippenvelmoment een feit is. Alleen krijgt dat kippenvel geen kans om weg te ebben als ook Head Mounted Sideways een smerige moshpit ontketent. Straight Lines laat de Dome nog een laatste keer daveren. De toon is gezet voor beste optreden van Graspop.
Steel Panther 15:45 – 16:35 (North Stage, Lara)
Of je ze nou ziet als parodieband of als platte meuk, feit blijft dat Steel Panther onder leiding van zanger Michael Starr en gitarist Satchel al bijna 25 jaar het glammetalgenre levending houdt. Met hun uitbundige shows en vulgaire teksten doet de band op Graspop dan ook wat ze het beste kunnen: het publiek vermaken met hun energieke heavy metal en uiteraard: veel tieten! Festivalgangers hebben echter ook weinig alternatief vermaak; vanwege de afzegging van Frog Leap is er tijdens het optreden van Steel Panther verder alleen in het Classic Rock Café nog wat te doen. Dat maakt dat het veld tot de nok toe gevuld is met een mix van nieuwsgierige nieuwkomers en trouwe fans, die precies krijgen waar ze voor gekomen zijn.
Hits als Friends with Benefits en Gloryhole komen voorbij, en tijdens Asian Hooker halen ze zelfs een Aziatische dame het podium op, die toegezongen wordt met het bekende “sucky fucky, smells like sushi”. Vulgairder kunnen ze het niet maken, toch? Het hoogtepunt blijkt echter toch het bekende 17 Girls in a Row, waarbij tientallen vrouwen het podium bestijgen om hun danspasjes te tonen en uiteraard; het volledige veld te laten genieten van al het moois wat ze te bieden hebben. Hoewel de show eigenlijk weinig nieuws te bieden heeft sinds de vorige keer dat ze hier waren, blijkt de muzikaal sterke, energieke en opvallende show toch genoeg om de festivalweide op zijn kop te zetten. Tetten vervelen immers nooit.
Glenn Hughes performs classic Deep Purple 17:25 – 18:10 (Jupiler Stage, MichielJ)
Voor wie het carnavelseske van de Main Stage te veel wordt – er staan nog een hele hoop carnavalstrucen op de affiche vandaag – vindt soelaas op de Jupiler Stage waar Glenn Hughes een heleboel zonneschijn zal brengen. De man heeft nochtans “maar” vier jaar bij Deep Purple gezeten, maar wel de topalbums Stormbringer en Burn gemaakt, waar hij bas speelde en zong. Vooral van die laatste komt er veel materiaal voorbij. In de zes nummers vandaag is de helft toch daar van. Openen doe we wel met Stormbringer zelf. De band klinkt enorm viriel en de noten die de heer Hughes eruit geperst krijgt zijn indrukwekkend op zijn minst. Het is wel steeds hetzelfde trucje, in tegenstelling tot de main stage, waar de trucen zich blijven opstapelen. Voor mij is de drummer het bandlid die er het meest uitschiet vandaag. De Heer Hughes maakt een fantastische beurt hier aan de Jupiler Stage en wordt op open armen ontvangen door een pak ouder publiek. Op de stevige noten van Burn – en met een hoog tempo – worden we nog een laatste keer de wei ingeblazen.
Pain 16:30 – 17:20 (Metal Dome, Ruben)
Na de 18+-cabaretshow van Steel Panther die met hun glammetal het hele veld aan het stuiteren kregen, moest ik mij in de modder door 50.000 man heen wurmen om bij de Metal Dome aan de andere kant van het terrein te komen. Met het uitvallen van Frog Leap stond er namelijk geen enkel alternatief meer op het tijdschema, dus iedereen was gebiologeerd naar de heren in latex, en vooral de dames op het South Stage aan het kijken.
Als ik eindelijk in de Metal Dome sta start Pain net hun nieuwe nummer Go With the Flow. Een heerlijk stukje discometal dat de tent aan het springen krijgt. Het is inmiddels alweer acht jaar geleden dat de frontman van Hypocrysy het over de andere boeg gooide. Wat een feestje, jammer dat het niet langer duurde. De man is al sinds 1997 bezig met dit zijproject en heeft dus genoeg materiaal om uit te kiezen. Helaas moet er na elk nummer omgekleed worden en een geanimeerd introfilmpje gespeeld worden. Dat neemt makkelijk tijd voor twee extra nummers in beslag. Maar daar krijg je wel een leuke danspauze voor terug op deze goed gevulde dag.
Ice Nine Kills 16:45 – 17:35 (South Stage, Lara)
Wie na Steel Panther dacht het gekste optreden van de dag wel gehad te hebben, heeft het goed mis; op het andere hoofdpodium wordt namelijk nog geen tien minuten later een aantal lugubere moorden gepleegd door Ice Nine Kills. De Amerikaanse band brengt met hun mix van punk en metalcore een theatrale show naar de main stage, die meer weg heeft van een horrorfilm op het podium dan een regulier concert. De nette, zwarte pakken van de bandleden staan in schril contrast met de bloederige, rekwisieten waarvoor de band de volledige horrorafdeling van de plaatselijke carnavalswinkel lijkt te hebben leeg getrokken. Het gevolg is een aaneenschakeling van visuele hoogtepunten: van acteurs verkleed als iconische horrorpersonages, tot verplegers die een bebloede kinderpop onder een laken vandaan toveren, een zombie die een hap uit een politieagent weet te nemen en deze vervolgens het podium afsleept; de gekkigheid houdt niet op.
Ook de band zelf draagt zijn steentje bij aan het horrorthema. De drums zien eruit als bebloede popcornbekers, de bandleden zetten tussendoor griezelige maskers op en de zanger transformeert op een bepaald moment zelf in een bloeddorstige moordenaar door met een bijl op iemand in te hakken en vervolgens het afgehakte, bebloede hoofd op te tillen en aan het publiek te tonen. Er gebeurt eigenlijk te veel om op te noemen en het optreden verandert daardoor mij betreft dan toch een beetje in een ‘Ice Nine Overkill’.
Desondanks levert Ice Nine Kills muzikaal een solide show, met stevige metalcore die zeker niet onderdoet voor gevestigde namen in het genre als Black Veil Brides, Bad Omens en Motionless in White. Zowel de nummers als de horroracts volgen elkaar op als een goed geoliede machine en zanger Charnas wordt tijdens afsluiter Welcome to Horrorwood dan ook letterlijk én figuurlijk door het publiek op handen gedragen. Voor zo’n bizarre show schieten woorden eigenlijk echt tekort; hier had je gewoon bij moeten zijn.
Mr. Bungle 17:45 – 18:35 (North Stage, Lara)
“What’s up Asspop!” Wanneer Mr. Bungle onder een valse versie van de 20th Century Fox filmintro het podium op komt, met een netpanty over zijn hoofd en vlechtjes in zijn haar, weet ik dat het nog niet gedaan is met de gekkigheid vandaag. Met een line-up bestaande uit Mike Patton (Faith No More), Trey Spruance, Trevor Dunn, Scott Ian (Anthrax) en Dave Lombardo (ex-Slayer), levert de band een wilde set af die varieerde van thrash metal tot onverwachte covers.
Na het eerste nummer laat de band meteen zien wat ze in huis heeft: snoeiharde en technisch perfect gespeelde thrash metal van het reüniealbum The Raging Wrath of the Easter Bunny. Vervolgens verrassen ze met een cover van I’m Not in Love van 10cc. Later passeren dan ook onder andere True (Spandau Ballet) en een serieuzere cover van Slayer de revue. Het hoogtepunt bewaart de band echter tot het einde, wanneer Wolfgang van Halen voor een gastoptreden het podium betreedt en samen met de band een cover van Loss of Control ten gehore brengt. Vervolgens sluit Mr. Bungle af met een brutale versie van Eric Carmen’s All By Myself, omgedoopt tot Go Fuck Yourself; het einde van een knotsgekke eclectische mix van thrash metal en popklassiekers. Dat ze het zichzelf met veelal covers gemakkelijk weten te maken, lijkt het publiek in ieder geval niet te deren; zij zijn allang blij om deze cultlegendes eindelijk live mee te kunnen maken.
While She Sleeps 18:45 – 19:45 (South Stage, Lara)
Wie na de laatste paar optredens nog niet compleet overprikkeld bij de main stage vertrokken is, kan zich opmaken voor een portie snoeiharde metalcore van While She Sleeps. Hoewel Lawrence Taylor eerder nog kampte met stemproblemen, klinkt hij nu beter dan ooit tevoren. Zijn rauwe screams weet hij zelfs goed te houden wanneer hij tijdens ANTI-SOCIAL crowdsurfend het publiek in duikt. Het publiek zelf volgt hierna snel zijn voorbeeld en in een mum van tijd barst het van de crowdsurfers, die voor de rest van het optreden niet meer zullen verdwijnen. Dit betekent echter niet dat er niet uitgebreid wordt gedanst en gezongen; hoewel de band het publiek regelmatig uit gewoonte aanmoedigt om mee te springen, lijkt dit eigenlijk vanzelf te gaan. De main stage barst echter pas echt uit zijn voegen wanneer ‘Oli’ Sykes van Bring Me The Horizon onverwachts het podium betreedt voor Silence Speaks. Hiermee wordt de energie bij de mainstage naar een nieuw hoogtepunt gestuwt: klaar voor de headliners!
Empire State Bastard 18:15 – 19:05 (Metal Dome, MichielJ)
Voor Empire State Bastard is de Dome nog niet tot een kwart gevuld. Tja, wat wil je dan ook als je grootste concurrent tegelijkertijd op de main stage speelt. Mr. Bungle kan teren op het sterrendom van Mike Patton (Faith No More), Scott Ian (Anthrax) en Dave Lombardo (SLAAAAYER). Nochtans hebben de Engelsen en Schotten van Empire State Bastard ook een fantastische line-up. Mike Vennart (ex-Oceansize) en Simon Neil (Biffy Clyro) besloten twee jaar geleden om de meest smerige, snedige en geflipte metal te maken die ze mogelijk konden bedenken. Om die riffs kracht bij te zetten werd Mr. Lombardo opgetrommeld om achter de kit plaats te nemen en dat werkt. Het debuut van de band is verpletterend, bevreemdend en bezwerend. Het is dan ook een schande dat zo weinigen zijn komen opdagen.
Genoeg gerant. De gitaar en snare drum zijn oorverdovend luid, maar dat past bij het atypische genre dat gebracht wordt. Het bekendste nummer Harvest knalt er als tweede meteen door en wordt enthousiast onthaald. Het classic rockpubliek weet niet wat ermee aan te vangen en blijft star buiten de tent wachten op Uriah Heep. De band trekt er zich niet te veel van aan en met Moi? is het hoogtepunt van de show gezet. De mysterieuze baslijn en bezwerende zanglijn kondigen de smerigste soort screams en riffs aan. Simon struint bij het screamen als een soort blackmetaltovenaar in een zwart gewaard over het podium en probeert vaak aan de kickdrum in te kruipen bij zijn meest smerige uithalen. We krijgen vandaag ook een nieuw nummer Corpse In The Chateau waar een dikke riff inzit waar Cancer Bats of High On Fire grof geld voor zouden neerleggen. Ook afsluiter The Looming doet dat kunstje nog eens over. Empire State Bastard komt vandaag heel goed uit de verf.
Uriah Heep 19:10 – 20:00 (Jupiler Stage, MichielJ)
De wei voor de Jupiler Stage is aardig vol voor Uriah Heep en geef het publiek maar eens ongelijk. Deze legendarische band treedt pas voor het eerst aan op de weide. Als we de backdrop mogen geloven komt Uriah Heep voor heel wat kleur zorgen vandaag. De bas klinkt lekker rond en de drummer is zo verschrikkelijk strak. Na een speech over de seventies komt er een heavy metaltrack voorbij en daarna het onvoorspelbare Gypsy met overmeesterende toetsensolo. De band heeft zich duidelijk aangepast aan het publiek en scoort onophoudelijk. Ook het nieuwe Hurricane passeert, maar de afsluiters July Morning en Easy Living rekenen natuurlijk op het meeste bijval.
Architects 19:55 – 20:55 (North Stage, Ruben)
Na genoten te hebben van twee classic rockacts is het tijd om me voor de laatste keer vandaag naar het hoofdpodium te begeven. Want hier staat een ongeveer dertig jaar jongere band te spelen. Architects is zo Brits dat zanger Sam Carter thee drinkt tussen zijn nummers door. Dat heeft hij ook wel nodig om rustig te blijven, want zodra ze beginnen moeten ze direct weer stoppen omdat er iemand gewond afgevoerd moet worden uit de pit. Opmerkelijk, want voor een metalcore band zijn deze jongens vrij tam. Na deze valse start knallen ze verder met hun lijstje harde muziek met gevoelige teksten. Het publiek schreeuwt hun ziel eruit en alle ellende lijkt even weg. Veelvuldig haalt Carter hun in 2016 overleden gitarist Tom Searle aan, zonder hem hadden ze niet bestaan en dat klopt in zekere zin ook want hij schreef alle nummers. Maar als ik eerlijk ben vind ik het tijdperk na zijn overleden eigenlijk leuker. Het verdriet dat de band voelt heeft in ieder geval tot nog veel meer emotioneel geladen albums geleid. Zonder dat ze het zelf doorhebben klaart de lucht op en vormt zich een regenboog boven het podium. Of het nou vanwege roze zaterdag is, of omdat de ziel van Tom Searle zijn bandmaatjes wil bijstaan, het betekent in ieder geval dat het eindelijk gedaan is met de regen op dit festival.
Brutus 20:05 – 20:55 (Metal Dome, MichielJ)
Voor Brutus staat de Dome tot de nok gevuld, al vijftien minuten voor de show zou starten. Het publiek tiert, fluit en joelt in afwachting op het Vlaamse trio. Zoals verwacht gaat Brutus de Dome slopen en tonen dat ze op een groter podium thuishoren. Dat is exact wat er gebeurt. Deze show staat met gemak vanboven bij de beste shows deze editie en het feit dat het dan nog verstopt in de Dome was maakt het alleen nog maar beter. Drie silhouetten komen de bühne op in rook. De atmosferische synths zetten de toon tot de spot Stijn verlicht en War inzet. Het publiek is uitzinnig voor de tokkel en Stefanie is zo zuiver bij stem vandaag. Wat heeft deze groep stappen gezet de afgelopen jaren. Er gebeurt wat in de Dome. De songwriting van Brutus is zo atypisch, maar iedereen omarmt het innig en geeft de meest intense publieksparticipatie die ik tot nu toe heb gezien. Als Peter dan ook nog de viersnarige mokerhamer boven mag brengen stemt het mij gelukkig. Elk nummer dat passeert is een hier hit, ondanks dat de makkelijkere nummers vooral niet gespeeld werden vandaag. De band mag zo kalm, hard, intens of weemoedig gaan als het wil en liefst allemaal in één nummer. All Along zet de Dome in brand met de blastbeats en afsluiter Sugar Dragon is zo een belachelijk raar nummer, waar iedereen een catharsis op heeft. Brutus heerst.
Blind Guardian 21:00 – 21:50 (Jupiler Stage, Ruben)
De Duitse prog-powerband Blind Guardian moet zich verontschuldigen voor de schamele productie die ze hier neer zetten. Geen bombastische schermen en vuur, maar enkel wat geisers en een korte set van vijftig minuten. Dat is naar hun eigen zeggen omdat ze een dealtje met de weergoden hebben gemaakt. Het is altijd goed weer als ze spelen, maar daar moesten ze zelf ook wat voor inleveren. Ik weet niet of dat klopt, want dit is de eerste keer dat ik ze zie. De heren stellen in ieder geval niet teleur, behalve dat ze maar acht nummers spelen. Melodieën over de wereld van J.R.R. Tolkien en oude legendes worden vertolkt door de kenmerkende stem van Hansi Kürsch als een ware bard. Het publiek is duidelijk bekend met het materiaal, want alles wordt meegezongen. De afsluiter Valhalla echoot nog lang na voor het podium.
Limp Bizkit 21:05 – 22:10 (South Stage, MichielJ)
Oei. Limp Bizkit is de gedoodverfde winnaar als het aankomt op aantal hits die de bands op hun palmares hebben vandaag. Fred Durst komt op in een fluogele outfit met dikke grijze krullen en dito baard. Wes Borland is verkleed in een soort Buckethead outfit met gebedskruisen eronder. De rest van de band houdt het simpel en het is duidelijk dat de heren stiekem bijna dertig jaar bezig zijn. De oudogende groep doet mij een beetje aan vergane glorie denken. Graspop lust er koek van, maar voor mij slaat het echt nergens meer op. De hits komen allemaal voorbij, waaronder het schabouwelijk gebrachte Behind Blue Eyes. Break Stuff heeft nog wat potentie en mag de set openen en afsluiten. De band houdt het veilig en speelt eigenlijk enkel hits van hun twee meest succesvolle albums. Graspop vindt het prima en er ontketent zich een gigantisch feestje. Limp Bizkit wint hier vanavond. Als een jong gastje dan ook Faith mag live komen meespelen op gitaar smelt mijn cynisme ook. Het mag allemaal wel eens lollig en minder serieus zijn.
Wolfmother 21:55 – 22:55 (Metal Dome, MichielJ)
Waar zich nog een dik feest ontketent is bij Wolfmother op Graspop. Wacht Wolfmother? Op Graspop? Oh jazeker! Voor de eerste keer mag het garagerocktrio op de wei aantreden. Waar ik de band eerder zou associëren met Pukkelpop of Rock Werchter doet Graspop hier weer een atypische boeking die zijn gewicht in goud waard is. Droogjes komen de drie heren het podium op gestruind zonder introriedel of zelfs gedimde lichten. De band wordt heel enthousiast onthaald. Een rariteit is wel dat er geen versterkers op het podium staan. De band speelt dus rechtstreeks op de PA of via een digitale amp. Wolfmother is rauw. Another Dimension zet meteen de toon en het tempo. Het publiek is gelijk mee. Er komt ook een drone de tent rondgevlogen vandaag, krijgen we die beelden ooit nog te zien? Uberhit Woman zetelt vooraan de set en doet de tent volledig daveren. De band houdt die energie vast en speelt vooral nummers van het debuut uit 2006. De ganse tent danst mee op de lekkere riffs van de heren. Bij Rock ‘n Roll Survivor en vooral bij afsluiter The Joker & The Thief is dat zo. Bij die laatste is het zelfs zo erg dat het bier op de toog er gewoon af wordt gedanst door de trillingen. Het blijkt dat we allemaal winnaars zijn hier vanavond.
Kamelot 23:00 – 0:00 (Jupiler Stage, Ruben)
Terwijl de lichten doven, stoppen de laatste fans van Blind Guardian met hun Valhalla a capella. Ze zijn hier net zo lang blijven staan tot de volgende powermetal act begint. Zonde, want een paar meter verder in de Dome stond dus Wolfmother en dat was ook een groot feest. Hier mag Kamelot het podium afsluiten. De Amerikaanse band met vooral Europese bezetting lijkt voor mij ongrijpbaar, want het is alweer acht jaar geleden dat ik ze voor het laatst heb gezien. Terwijl dit echt fantastische muziek is. Tommy Karevik is inmiddels bijgekomen van zijn twee nummers met Avantasia gisteren en kan er weer voor de volle honderd procent tegenaan. Ze gooien alles in de strijd, alles wat het Jupiler stage te bieden heeft in ieder geval. Vuur, rook, vonken en allemaal tegelijk waardoor je net niks kunt zien. Wat is het weer mooi om luidkeels mee te zingen met When the Lights are Down. Stampend en springend op de eindelijk droge plastic platen voor het podium persen we ons laatste restje energie voor de avond er uit. Hoewel Kamelot het album The Black Halo uit 2005 nog niet heeft weten te overtreffen staat op de nieuwe plaat The Awakening het leuke meezingnummer One More Flag in the Ground en het episch klinkende New Babylon, waarvoor ze Melissa Bonny hebben meegenomen. Die vrouw heb ik in minstens zeven andere bands voorbij zien komen, maar ik klaag niet want ze is in alles goed. Crimineel dat ze maar een uurtje mogen spelen, want dit smaakt naar meer. Dit is mijn headliner voor vandaag. Bring me the Horizon kan hier echt niet meer aan toppen. En met nog een dag te gaan vind ik het wel mooi geweest voor vandaag. 
Bring Me the Horizon 00:00 – 01:30 (South Stage, Lara)
Bring Me the Horizon keert na tien jaar afwezigheid eindelijk terug naar Graspop als headliner, en hoe. Hun langverwachte optreden stelt namelijk op alle fronten zeker niet teleur! Vanaf het moment dat de eerste beelden van de prachtige set verschijnen, met imposante glas-in-loodramen op de backdrop, weet Bring Me the Horizon nog voordat de eerste noot gespeeld wordt al een flinke hoop nieuwsgierige festivalgangers naar het podium toe te trekken. Sykes schudt ons aan het begin van de set even wakker met een “Get the fuck up!” om vervolgens opener DArkSide in te zetten. Met hun setlist, die zowel oudere klassiekers als nummers uit de recente Post Human-serie bevat, was stil blijven staan echter toch al geen optie! Hoewel sommige fans misschien moeite hebben met het meer pop-georiënteerde geluid van hun nieuwe werk, blijken ook deze nummers live nog steeds dezelfde intense energie te bevatten die de band zo groot heeft gemaakt. Voor één fan was er vanavond een ultiem hoogtepunt; hij mocht tijdens Antivist namelijk het podium op voor een spontaan duet met Sykes, die verrassend goede vocals weet te leveren! Voor de rest van de fans moet het toppunt echter het bekende Can You Feel My Heart zijn geweest, dat van voor tot achter door de festivalweide wordt meegeblèrd. Na een korte toegift, eindigend met Throne, is dan toch ook de derde festivaldag eindelijk een feit.
Datum en locatie
22 juni 2024, Graspop Metal Meeting, Dessel, België