Svneatr – Never Return

Goh, verwarrende bandnaam, dit Svneatr, is mijn eerste gedachte. We kennen namelijk al het Australische gezelschap Suneater, maar die gasten maken sludge/doom/post metal. Daarnaast kennen we het Franse Sun Eater, een band die opereert vanuit het genre van de brute technische death. Blijft dan nog dit Svneatr over, in de schrijfwijze heeft de Canadese band de ‘u’ maar vervangen voor een ‘v’, vermoedelijk om zich nog eens wat meer te onderscheiden. Antireligieus, mystiek en natuur zijn de thema’s van deze blackmetalband uit Vancouver. Dit Never Return is het derde volwaardige album en de eerste passage op Zware Metalen van de band.

De geluidsproductie is wat aan de groezelige kant, zo constateer ik na de eerste paar luisterbeurten. Er is in de mix veel ruimte open gelaten voor de vocalen, leads en gitaarriffs, waarbij de laatstgenoemde meer heavy- dan echt blackgeoriënteerd zijn. Het past wel bij het progressieve karakter van de band, al is er maar weinig ruimte voor relaxte toestanden. Het gas gaat er in de meeste gevallen dus flink op. Een uitzondering is bijvoorbeeld de inleidende passage van …And When Comes the Storm met verbazingwekkend genoeg daaropvolgende zuivere vocalen. Die zag ik toch even niet aankomen, ook al zit de band in de progressieve hoek. De vreemdsoortige, ietwat depressieve gezangen zorgen hier voor een mooie afwisseling, met name tijdens de rustigere akoestische passage. In mijn beleving is het zelfs een stuk sterker van uitvoering in vergelijking met de brutere muziek die de heren willen maken. Het titelnummer voeg ik hier voor u toe om zo zelf een indruk te krijgen van het gebodene.

De composities zelf zitten niet slecht in elkaar maar weten mij toch ook niet over de gehele linie mee te krijgen of in vervoering te brengen. De scherpe keelraspen in combinatie met de eerder genoemde geluidsproductie zijn hier vermoedelijk ook debet aan. Het lukt mij dan ook maar mondjesmaat om hier goed doorheen te luisteren. De sfeer slaat tijdens het begin van Blackout volledig om wanneer de Canadezen eens kiezen voor een bikkelharde opening die maar weinig met progressiviteit te maken heeft. De pure black die ik nu hoor, klinkt veel genadelozer dan alles wat ik tot nu toe op dit Never Return gehoord heb. De gitaarsolo en de sfeervolle partij tegen het einde doen daar geen afbreuk aan, zeker niet wanneer de heren het nummer woest en kwaadaardig afsluiten. Ik krijg er haast zelf een blackout van.

Het afsluitende, lang uitgesponnen Reaper of the Universe mag er dan ook zeker nog wezen, waarbij ik mij eens te meer afvraag waarom de band niet deze twee beduidend sterkere nummers als leidraad heeft gekozen voor het gehele album. De composities zelf komen stukken beter uit de verf van wat mij betreft. Zullen de heren nog terugkeren na dit Never Return?

Score:

71/100

Label:

Prosthetic Records, 2024

Tracklisting:

1. Mechanical Wolves
2. Never Return
3. …And When Comes the Storm
4. Omen
5. Blackout
6. Reaper of the Universe

Line-up:

• Vitharr – Vocalen, gitaar
• Scariot – Bas
• Aldrich – Drums
• Hengist – Gitaar

Links:

• Svneatr Facebook
• Prosthetic Records