Malefic Throne – The Conquering Darkness

Geschreven door op 28-12-2025 om 20:00.

Waar we ons met zijn allen op gaan maken voor de eindejaarsfestiviteiten noemen we dat geheel in contrast de donkere dagen voor Kerst. Nu vind ik dat persoonlijk een prima duiding, daar ik de stress van het regelen hoe je de feestdagen verplicht gezellig moet doorbrengen vreselijk vindt. De titel The Conquering Darkness van de debuutplaat van Malefic Throne slaat dus volledig op mijn situatie, de duisternis overwint. Maar velen doorstaan deze periode van duisternis wel en hulde daarvoor. Ik waag me liever aan het proberen te doorstaan van deze plaat want jezelf schrap zetten is wel nodig, kijkend naar de bandleden.

Malefic Throne mag gerust in het rijtje supergroepen geschaard worden. Best een lang rijtje supergroepen overigens, inmiddels. Mooi dat er zoveel muzikale veelvraten rondlopen, dat kunnen we als fan alleen maar toejuichen. De mannen die dit supertrio vormen zijn Gene Palubicki (Angelcorpse, Perdition Temple), Steve Tucker (Morbid Angel) en John Longstreth (Origin, Hate Eternal, ex-Angelcorpse). Denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat we hier met een paar toppers te maken hebben. De band bracht een EP uit in 2022, nu komt het debuut tot ons via het Poolse Agonia Records.

Acht nummers telt de LP, en wanneer je de eerste tonen hoort dan is het net alsof je terug bent in de hoogtijdagen van de death metal toen Morbid Angel nog de toon zette. Met Steve Tucker in je gelederen is dat natuurlijk niet vreemd. Blasphémait Desecration laat echter veel meer horen dan dat: het nummer zit bomvol afwisseling en bevat een paar goede solo’s. Uiteraard wordt het geheel behoorlijk uptempo gespeeld. Maar jeetje, als je John Longstreth op de drumkruk neerzet en je laat hem los, verwacht dan maar de drumpatronen die je ook bij zijn bands Origin en Hate Eternal te horen krijgt. Niet dat het allemaal op lichtsnelheid wordt gespeeld, zeer zeker niet, maar hij plemt de zaak vol met fills, breaks en raakt de drumvellen op de juiste momenten. Frivool aaien van de bekkens maakt het drumplaatje compleet.

The Voice of My Ghost leunt iets meer op snelheid en heerlijke pompeuze riffs, maar ook een nietsontziende en beukende melodie die regelmatig terugkomt. Daaromheen zijn goed uitgedachte bruggen gebouwd waarin de heren muzikanten zich mogen uitleven en je de ene geweldige riff of solo na de andere mag verwelkomen. Ook die geweldige ritmesectie laat zich gelden en Steve Tucker lijmt het gitaarwerk strak aan elkaar, zodat Longstreth ook de ruimte krijgt zijn roffelende uitspattingen te vertonen. Zodoende loopt het nergens uit de hand.

En dat doet het over het hele album niet. Ja, het is absoluut enorm brute death metal en regelmatig met een moordend tempo gespeeld, maar tegelijkertijd extreem goed gekanaliseerd. Noem het maar een precisie-aanval op je gehoorgangen.

Wat deze plaat kenmerkt is het feit dat je duidelijk hoort van welke bands de mannen deel uitmaken. De specifieke Morbid Angel-riffs, de technische aspecten van een band als Angelcorpse en de waanzin van een band als Origin. En dit samengesmolten tot een geheel waarin je mag stellen dat dit geheel meer is geworden dan de som der delen. Dit is het beste van de genoemde bands gevat in een geweldige plaat die meer dan recht heeft als zelfstandig product. Nog meer jaarlijstmateriaal!

Score:

87/100

Label:

Agonia Records, 2025

Tracklisting:

  1. Blasphémait Desecration
  2. The Voice of My Ghost
  3. Athirst for Dissonance
  4. Born of Plague
  5. Divine Tragedy
  6. Carnage of the Forgotten
  7. When Our Shadows Align
  8. Forged in Stone

Line-up:

  • Gene Palubucki – Gitaar
  • Steve Tucker – Zang, basgitaar
  • John Longstreth – Drums

Links: