Darkness Everywhere – To Conquer Eternal Damnation

Geschreven door op 29-06-2024 om 17:41.

De laatste paar jaar interesseer ik mij in toenemende mate voor de melodeath- en de deathdoomscene, mede vanwege het feit dat daar – nog steeds – meer dan aardige platen uit worden gebracht. Snedig, agressief en met de nodige pit, of juist traag, doomy en melancholisch. Darkness Everywhere is een relatief nieuwe band uit Amerika, om meer precies te zijn uit Oakland, Californië. Bestaande uit een viertal heren doet de band een poging om zich staande te houden in het toch wel redelijk verzadigde muzikale melolandschap. De bandreferenties die in de promotekst worden genoemd zijn absoluut geen sinecure: In Flames, At the Gates, Dark Tranquillity, Horrendous, Majesties, Upon Stone, The Haunted, Dimension Zero, Carcass, Hypocrisy! Het hier te bespreken debuut To Conquer Eternal Damnation is de eerste passage bij onze zware website, hoewel 2022 al de EP The Seventh Circle verscheen.

In een krap half uurtje jagen de Amerikanen er een tiental nummers doorheen. Dat ‘jagen’ mag u gerust letterlijk nemen, want tijdens de eerste twee nummers horen we naast een mengeling van Zweeds en Amerikaans melodisch gitaarwerk vooral heel veel snelle drumpartijen. Flirten met het thrashgenre is er ook zeker bij. De melodeath komt tijdens het derde, en tevens titelnummer vrij onomwonden aan de oppervlakte, door een behoorlijke hoeveelheid riffs en leads die het nummer smaakvol de nodige variatie geven. Ik benoem nogmaals eens dat de muziek zelf wel erg snel is en veelal tegen het brute aan. Er is maar weinig ademruimte, mede ook vanwege het feit dat de vocalist graag hele verhalen oreert met zijn schreeuwgrunt. Niet direct storend, want hij doet het met verve hoor, maar het is best veel om te verwerken allemaal, zeker tijdens een eerste luisterbeurt.

A Dreaded Eclipse vormt dan het eerste akoestische rustmoment. Voor een kleine anderhalve minuut luister ik dan ook naar wat standaard gitaargetokkel. Starving Eyes onderbreekt de rustfase abrupt en de bastonen laten het bloed uit de ogen lopen. Een stuk Hypocrisy-adoratie die prima is vormgegeven. De bloedsnelle kraker The Final Descent keert dan qua speelwijze weer enigszins terug naar de eerste fase van het album. Niet slecht, maar soms mis ik net een apart accent of de nodige eigenheid. De urgentie is weldra daar en dat is en blijft wel bewonderenswaardig. De solo waarmee het nummer eindigt voelt net wat meer anoniem en is net iets te kort om voor echte beroering te zorgen. Into The Unknown zorgt met vernietigende vocalen voor de hardere, brute impact. En met In Blood They Will Drown keren de heren weer terug naar het eerder genoemde Hypocrisy-geluid op de gitaren. Wat een bizar snel, technisch en riffmazig nummer! Absoluut één van de hoogtepunten op dit niet bepaald kinderachtige debuut. De afsluiter The Tragedy Of Infinite Loss laat net even wat meer melodie horen om zo het album smaakvol af te sluiten.

Concluderend heeft Darkness Everywhere zijn eerste visitekaartje wel afgegeven met dit To Conquer Eternal Damnation. Het snelle – soms zelfs overrompelende – spel is ook nog eens technisch en melodisch, maar laat maar weinig ruimte over voor mooie, epische momenten ter afwisseling. Wanneer u daar geen moeite mee heeft en u daarnaast ook graag vrijwel continu een razende schreeuwgrunt hoort, zal dit album ongetwijfeld in de smaak vallen. Voor een luisterproef klikt u op de toegevoegde video’s van Retaliation en The Architect Of Misery (met gastbijdrage van Light This City-vocalist Laura Nichol).

Score:

80/100

Label:

Creator-Destructor Records, 2024

Tracklisting:

  1. Retaliation
  2. The Architect Of Misery
  3. To Conquer Eternal Damnation
  4. Cosmic Misfortune
  5. A Dreaded Eclipse
  6. Starving Eyes
  7. The Final Descent
  8. Into The Unknown
  9. In Blood They Will Drown
  10. The Tragedy Of Infinite Loss

Line-up:

  • Ben Murray – Gitaar, vocalen
  • Cameron Stucky – Gitaar
  • Zack Ohren – Bas
  • Garrett Garvey – Drums

Links: