Disembodied Tyrant & Synestia – The Poetic Edda

Geschreven door op 29-06-2024 om 18:30.

Wat de Ilias is voor de Grieken, is De Poëtische Edda (Sæmundar Edda, The Poetic Edda) voor de noordse volken. Het bevat een verzameling liederen uit het Middeleeuwse IJsland, bestaande uit zestien godenliederen en 24 heldenliederen en wordt beschouwd als niets anders dan een literaire schatkamer uit de Noordse mythologie. Een album met de titel The Poetic Edda zal dus vast wel garant staan voor een album vol met epische, over heldenmoed verhalende Viking metal?

Of is de titel van de EP een verwijzing naar het feit dat dat alle liederen van De Poëtische Edda in alliteratie, ook wel beginrijm of letterrijm genoemd, geschreven zijn? Zouden de teksten op deze EP wellicht ook in beginrijm geschreven zijn? Met alliteratie kun je immers de aandacht vestigen op de manier waarop je iets onder woorden brengt en een tekst – in dat geval een lied – dat allitereert is vaak pakkend en makkelijk te onthouden.

Geen Viking metal, geen alliteratie, maar die titel van de EP dan? De tekstuele inhoud van de nummers op deze EP zijn nauw verwant aan de Noorse mythologie. Zo handelt het titelnummer over de ondergang van de goden (en de wereld), ook wel bekend als Ragnarök. ‘It has arrived. The skies will weep with blood, the final stages of mankind are now at hand. We shall meet at the fields of warfare, where claw will clash against steel.’ en ‘Forces of chaos are eagerly awaiting, Gjallarhorn transforms into its true form. The gates open wide, all realms run and hide, take up arms and fight. Rise, my army of death.’ In de tekst wordt ook de Gjallarhorn, die je in De Poëtische Edda terug kunt vinden, genoemd. Deze hoorn wordt geassocieerd met de god Heimdallr en het wijze wezen Mímir. Het geluid van Heimdallr’s hoorn, waarvan het geluid in alle uithoeken van de wereld te horen zal zijn, zal het begin van Ragnarök inluiden. Pff, waar zou een mens toch zijn zonder Wikipedia…

The Poetic Edda komt voor uit een samenwerking tussen de bands Disembodied Tyrant en Synestia. Maar dan ook echt samenwerking: deze bleef niet beperkt tot slechts het uitwisselen van wat ideetjes, maar de vier nummers op de EP werden gezamenlijk geschreven en uitgevoerd.  Voor wie beide bands niet kent: Disembodied Tyrant is het soloproject van zanger, gitarist en producer Blake Mullens, waarmee hij tot nu toe twee EP’s heeft uitgebracht: Eclipse, Pt​.​1 (2021) en The Divine Stigmata (2022). Synestia is een tweekoppige band, waarvan het ene bandlid (Sam Melchior) in de Verenigde Staten woonachtig is en de ander (Ville Hokkanen, ook in Altar of Despair) in Finland woont. Ze hebben enkele singles, een EP (Ashes, 2021) en een volledig album (Maleficium, 2022) uitgebracht.

Zowel Disembodied Tyrant als Synestia speelt symfonische deathcore. Nu denk ik dat het vrij veilig is om te zeggen dat een band als Lorna Shore met zowel de EP … And I Return To Nothingness (2021) als hun vorig jaar uitgebrachte Pain Remains een indrukwekkende blauwdruk van moderne symfonische deathcore heeft neergelegd. Waren deze wellicht iets voor dit drietal om inspiratie uit te putten? Het zal niemand bij het beluisteren van deze EP ontgaan dat de overeenkomsten met Lorna Shore, maar bijvoorbeeld ook Mental Cruelty, Shadow Of Intent en Worm Shepherd, er absoluut zijn. Venijnig keelgebulder, op volle snelheid opererende drums, loodzware breakdowns, intense, heftige riffs, technische elementen en idyllische symfonische arrangementen creëren een episch muzikaal contrast van annihilatie en creatie, van schoonheid en duisternis. Maar zal ik daar eens een vermetele uitspraak naast leggen? Dit The Poetic Edda doet voor beide eerdergenoemde albums niet onder en weet de aangebrachte orkestraties en klassieke invloeden misschien wel nog natuurlijker en vloeiender te integreren.

Het drietal heeft de nummers zo opgebouwd dat ze vol met afwisseling staan en elke vorm van eentonigheid vermeden wordt. Zo start I, The Devourer met strijkers, waarvan het tempo langzaam opgevoerd wordt, waarna gebruikelijke elementen als verpletterende breakdowns, ratelende deathcoredrums, neoklassieke riffs en verbeten vocalen het in een gepeperd tempo overnemen. De strijkers keren echter nog een paar keer terug: onder andere halverwege in combinatie met een tokkelende, akoestische gitaar. En elke keer klapt de band er na zo’n rustig moment weer in een haast bezwerende cadans volledig bovenop, terwijl er anderzijds voortdurend gezocht wordt naar korte ontsnappingen uit de ontstellende wreedheid. Het maakt dat er voortdurend wat te beleven valt. In de straffe technische deathcore heeft het drietal onder andere melodieuze keyboardlijnen, etherische achtergrondvocalen (bijvoorbeeld The Poetic Edda, waarop Ben Duerr van Shadows Of Intent nog een potje komt meebrullen), meeslepende strijkers (wederom The Poetic Edda) en saillante details (de regen aan het begin van Winter) natuurlijk en vanzelfsprekend ingebouwd. De nadruk ligt daarbij niet zozeer op het aanbrengen van brute zwaarte, maar op het natuurlijk inbouwen van majestueuze symfonieën en neoklassieke elementen. Hiermee vermijdt het drietal de valkuil dat de aangebrachte orkestratie als een gimmick wordt ervaren. Sterker nog: de aangebrachte orkestraties op deze EP zijn ronduit prachtig.

Een speciale vermelding dient er te zijn voor het afsluitende nummer Winter. Als deze compositie één ding duidelijk maakt, is het wel dat de inspiratie die het drietal heeft gevonden in klassieke barokmuziek meer dan serieus is. Gaat er al een belletje bij je rinkelen als ik zeg dat Vivaldi als één van de componisten op deze EP vermeld staat? Juist! Winter is daadwerkelijk een deathcore-uitvoering van de wereldberoemde compositie uit De Vier Jaargetijden van Vivaldi. Wat Vivaldi hiervan gevonden zou hebben? Hij was vast of laaiend enthousiast geweest of had de verbetenheid ervan niet kunnen waarderen, maar doet het er werkelijk toe? Luister – al is het maar voor een keertje – maar naar mij: alleen al wat dit nummer betreft zou je deze EP eens moeten beluisteren. En mocht het drietal onverhoopt meelezen: kom maar op met een volledige deathcore vertolking van De Vier Jaargetijden!

Nu is het beluisteren van dit The Poetic Edda sowieso aan te raden als symfonische deathcore of eerder in deze recensie genoemde bands jou aanspreken. Wat Disembodied Tyrant en Synestia hier neerzetten is zeer, zeer smakelijk. Met slechts vier nummers smaakt dit naar meer, veel meer zelfs. Voorlopig zullen we het moeten doen met dit digitale kleinood van iets meer dan twintig minuten. Gelukkig bevat de EP meer dan genoeg inhoud en diepgang om je voorlopig in vast te bijten. Wat een ronduit geweldige EP!

Label:

Eigen beheer, 2024

Tracklisting:

  1. Death Empress
  2. I, The Devourer
  3. The Poetic Edda
  4. Winter

Line-up:

  • Blake Mullens – Zang, gitaar, orkestratie
  • Sam Melchior – Gitaar, orkestratie
  • Ville Hokkanen – Zang

Links: