Khirki – Κυκεώνας

Geschreven door op 02-07-2024 om 18:50.

Als onbetaalde, overwerkte recensent is het constant een afweging in tijd. Welke nieuwe parel kun je wel of niet oppakken? In mijn geval probeer ik (dat haal ik overigens niet) eens per week een recensie in het zwart op wit te krijgen. Of in dit geval natuurlijk wit op zwart. Bijkomend voordeel van het recenseren is dat wij toegang hebben tot muzikaal materiaal dat nog niet is uitgebracht voor het grote publiek. Nadelig aan het drukke schrijversleven is dan weer dat het contact immer vluchtig blijft: iedere week weer een nieuw album om te beluisteren (uiteraard wel intens en in veelvoud). Soms kan dat ook als een beperking voelen. Hiermee blijf je toch grotendeels binnen de eigen bubbel en is het vrij ontdekken daarbuiten soms wat beperkt. Toch schiet er af en toe wat door de barrière. In dit geval is dat Khirki, met het album Κυκεώνας. Om er dan ook nog een recensie van te schrijven, moet er toch wel iets bijzonders gebeuren. In dit geval is dat heel simpel, omdat dit echt waanzinnig goed is. Leest u graag verder na het tonen van dit Griekse drietal.

Khirki is dus een Griekse band, afkomstig uit de hoofdstad Athene. De bandnaam is afgeleid van de tovenares Circe (ook wel Kirke genoemd), die je dan weer zou kunnen kennen uit de Odyssee van Homerus (je weet wel, over de omzwervingen van Odysseus enzo). Het hele album staat in het teken van dit epische dichtwerk. De term ‘’kykeon’’ wordt ook in deze overlevering beschreven, namelijk als de toverdrank waarmee de tovenares de noodlottige manschappen van Odysseus weten te bedwelmen om ze vervolgens in varkens te veranderen. Verder komt dit drankje in de Griekse oudheid in meerdere verschijningsvormen voor, maar lijkt vaak beschreven te worden als een mengsel van water en gerst (met andere toevoegingen). Gerst is dan weer de basis voor mout, dat in combinatie met water tot het goudgele levenselixer gebrouwen wordt. Ik zou haast willen zeggen: trek er eentje open en ga er lekker voor zitten. Khirki brengt namelijk een hypnotiserende mix van grungy stonerrock, progressieve protometal en een flinke dot Griekse volksmuziek. Hier kun je dan weer elementen in horen van bands als Mastodon, Kvelertak, Tool, Motörhead en Thy Catafalque. De manier waarop de Griekse volksmuziek geïntegreerd wordt is heel natuurlijk en biedt een flinke verrijking aan het muzikale pallet. Zo is dit Κυκεώνας dan ook een brouwsel van diverse ingrediënten, die het vooral heel eigenzinnig maken. En potverdorie zeg, wat is dit een verslavend album.

Heel eerlijk, eigenlijk is (bijna) alles goed aan dit album. Die conclusie kon ik na één luisterbeurt al trekken. Dit gebeurt me niet vaak, want meestal heeft een album toch een zekere inwerkingstijd nodig. In dit geval voelde ik zelfs al na de eerste minuut van opener Featherless dat dit een zeer prettige kennismaking van drie kwartier zou gaan vormen. De aanstekelijke riffs en melodielijnen pakten me meteen volledig in. Meer voorbeelden hiervan vinden we in The Watchers Of Enoch, dat buiten het strakke snarenwerk simpelweg een heerlijk nummer is. Op Your Majesty hebben de gitaren zelfs een lekker thrashy randje, waarbij de melodieën en het sterke refrein beter blijven plakken dan een stuk baklava op een warme zomerdag. Het is echter de veelzijdigheid die dit album zo intrigerend maakt. Zo vinden we snellere bijdrages (de bluesy uptempo rock ’n roll van Pumping The Vein), maar ook rustigere nummers met veel ruimte voor opbouw. Dit komt op prachtige wijze tot uiting op het nummer Συμπληγάδες, dat als enige in de Griekse taal is gezongen. Het nummer kent een lange epische opbouw, om via shoegazy tremolo’s een weg te zoeken naar een grootse uitbarsting. Father Wind is de andere langzame bijdrage op het album. Hier vinden we sterke sporen van Griekse volksmuziek: in de akoestische passages, maar ook in de sfeervolle strijkers en bovenal de warme vocalen van Dimos Ioannou. Het grootste deel van het album hanteert hij juist een lekker rauwe zangstijl, die passend is bij de schurende gitaren. Het laatste deel van het nummer laat met geweldig melodisch gitaarwerk nog maar eens horen dat dit drietal heel behoorlijk nummers kan schrijven.

Verder staan er ook nog wat muzikale verrassingen op het programma. Zo worden op diverse plekken op het album bongo’s gebruikt om de groovende dansbaarheid te ondersteunen. Het lijkt misschien vreemd, maar dit werkt ontzettend lekker. Daarnaast zit ook hier het venijn in de staart. Met Heart Of The Sea vinden we het meest donkere nummer van het album. Onheilspellende geluiden gaan over in een razende passage met blastbeats en tremolo’s, die flink tegen de black metal aan schuren. Het nummer heeft daarbij een zeker occult geluid, waarbij het vroegere werk van Ghost nog even te binnen schiet. Ook nog zo’n lekker baslijntje richting het einde van het nummer, wat is dit genieten. Het afsluitende Hekate haalt dan weer zijn inspiratie uit degelijke jaren zeventig protometal. Een donker intermezzo geeft het startsein om het album af te sluiten met een set aan uiterst smerige riffs.

Ik ga het nog maar een keer benoemen: eigenlijk is gewoon alles goed aan dit album. De melodieën en riffs zijn ontzettend verslavend en weten bij de eerste luisterbeurt direct te overtuigen. Het is onmogelijk om je hoofd stil te houden en de sterke refreinen niet mee te willen brullen. Mogelijk helpt het ook dat Khirki een stukje Griekse warmte de woonkamer in weet te brengen in de eeuwig durende herfst die ons eigen land in zijn greep houdt (inmiddels is er een weekje Griekse hitte geweest, maar toch). Maar boven alles is de sterke schrijfkunst van dit Griekse drietal de reden om dit album nog een keer én nog een keer aan te zetten. Ik zal het goede voorbeeld vast geven.

Score:

90/100

Label:

Venerate Industries, 2024

Tracklisting:

  1. Featherless
  2. Pumping The Vain
  3. The Watchers Of Enoch
  4. Συμπληγάδες
  5. Your Majesty
  6. Father Wind
  7. Heart Of The Sea
  8. Hekate

Line-up:

  • Dimos Ioannou – Zang, gitaar
  • Orestes Katsaros – Basgitaar
  • Orestes Mavros – Drums

Links: