HellPriests – Sermon

Geschreven door op 29-06-2024 om 17:54.

HellPriests, een vierkoppige band afkomstig uit Hemet, Californië, brengt na zijn eerste samenkomst in 2023 het eerste teken van muzikaal bestaan uit: Sermon. Vijf helse liederen op deze EP bezingen de multipele taken die weggelegd zijn voor de Priesters van de Hel. Ik ontwaar echter maar vier bandleden. Er zal dus geen verband zijn. Eigenaardig genoeg zie ik in de line-up naast bandbrein en opperpriester Richard Carrell die de snaren betokkelt, geen onderaardse vellenmasseerder staan. Het zal dan toch niet opnieuw waar zijn dat de drumpartijen uit een spreekwoordelijk elektronisch doosje worden getoverd. Rustig, rustig. De plaat of de EP welteverstaan draait nog niet of er zijn al vooroordelen. Kan toch niet! Op je gemak.

Wat wel is, is dat de vier Amerikanen duidelijk maken dat ze de muziek spelen die ze altijd graag gehoord hebben en waarin de essentie van black metal volgens hen is terug te vinden. Zonder verpinken noemen de heren dan ook de Groten der Aarde als daar zijn Dissection, Satyricon en Marduk. Goh, of het dan echt zo is, moet ik nog beluisteren maar als verkooptruc kan het wel tellen, dunkt me. Alhoewel ik de laatste maanden, och schrijf maar rustig de laatste jaren, dit verhaaltje al wel meerdere keren gelezen heb. Ben ik het dan moe gelezen na die enkele pennentrekken op een digitale pagina? Nee, dat schrijf ik niet. Het hangt allemaal van de muziek af natuurlijk of ik het verhaaltje wel zal mogen.

Heel erg veel tijd krijg je niet om de muziek te doorgronden. Amper vijf nummers, goed voor zo maar eventjes samengeteld – pak hem beet of laat hem los – een luttele minuut of tien. De vier vrolijke Fransen, of nee Amerikanen laten er geen gras overgroeien want ze trappen geheel met zijn allen de gaspedaal in. Met behulp van een heel arsenaal aan krasserige gitaarriffs en een mespunt scherpe vocalen wordt er stevig doorgejakkerd. Nochtans komt de vellenmasseerder van dienst – aan de klankkleur, de ritmiek en dynamiek te horen – toch niet uit een elektronisch speeldoosje. En als het toch zo is, dan heb ik me weer eens vergist. Iets wat zich, nu contemplerend, bijna op de helft van mijn leven, wel eens vaker is voorgevallen. Intussen ruist er iets door het natte, vochtige struikgewas en dat is alweer nummer twee op deze EP: Labyrinth. Nu, de heren musiceren niet alsof ze op zoek zijn naar de uitgang van een doolhof. Musiceren doen ze vrij eenvoudig, noem het gerust rechtlijnig en met een weinig of geen poespas of hondenstap.

Er zit behoorlijk wat boosheid en agressie in dit Californische collectief maar men weet dit toch behoorlijk goed te kanaliseren alsof men eigenhandig de onderaardse rivier de Styx heeft weten uitgraven. Graven doe je met een schep met behulp van steeds maar weer dezelfde repetitieve bewegingen. Het lijkt in die hoedanigheid wel op het telkenmale schuiven over de gitaarhals, iets waar de heren goed in zijn op Offering. Bleed is voorbij voor je bloed is gestold en Faithful verrast op die wijze dat het gaat om een eerder licht golvend instrumentaaltje.

HellPriests is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, evenmin is het een hond die je niet hoort keffen. In ieder geval is de muziek bevattelijke en aangename, door de jaren ’90 geïnspireerde black metal van het onzuiverste soort.

Label:

Eigen Beheer, 2024

Tracklisting:

  1. Hell’s Gate
  2. Labyrinth
  3. Offering
  4. Bleed
  5. Faithful

Line-up:

  • Joel Campos – Zang
  • Ritchard Carrell – Gitaar
  • Marcus Mendoza – Gitaar, zang
  • Ethan Whittaker – Bas

Link: